Դեպի Արցախ, դեպի Հայաստան
Հայկական ՄամուլԱրցախ տանող Գորիս-Ստեփանակերտ ճանապարհն այդ օրը մի առանձին հմայք ուներ: Օրը տաք էր ու ջինջ, եւ Արտաշատի մարզի ողջ երկայնքով մեզ ուղեկցում էր Մասիսը, որի ձյունածածկ գագաթն ու փափուկ ուրվագծերը յուրաքանչյուր հայիս համար այնքան ծանոթ են ու այնպես հարազատ: Մեքենայի ապակիների հետեւում աշուն էր, որ ձգվում էր մինչեւ Մասիսի ձյունատարած լանջերն ու հիշեցնում մոտալուտ ձմռան մասին: Այդ օրը հեռուն ու մոտիկն այնքան մոտ էին, որ թվում էր, թե մոտենաս, հեռվին էլ կհասնես, թեեւ մտքերդ կշարունակեն թափառել հեռվում:
Բնությունը միայն բնապատկեր չէ, գույներ չէ միայնՙ երանգներով լի: Բնությունը տրամադրություն է, տերեւներին, որ ամեն պահ փոխում են գույն ու երանգ եւ անհոգ շաղ գալիս շուրջ բոլորՙ չճանաչելով եւ ոչ մի սահման: Աշնանն ամառվանից ձգվող ջերմությունն իր մեջ է առնում մոտալուտ սառը շունչն ու դառնում ձմեռ... եւ ուրախություն ու տրտմություն խառնվում են իրար:
Ճանապարհը, որ անցել եմ տասնյակ անգամներ, նման տարվա այս եղանակին թե՛ տխրություն եւ թե՛ ուրախություն բերեց ինձ: Կանգ առանք Արենի գյուղի մոտ, որտեղ ճամփեզրին շարված, բնակիչները տարին բոլոր իրենց հավաքած բերքն ու ամբարած բարիքն են առաջարկում անցնող մեքենաների ուղեւորներին:
Կարճատեւ կանգառի ընթացքում տեսածս ու լսածս ինձ ուղեկցեցին մինչեւ Բերձոր: «Արենին այսօր ունի 2500 բնակիչ, 1200 ընտրող, արդեն ինը տարի է, ինչ աշնանն անցկացվում է գինու փառատոն, որի ընթացքում բնակիչներն ունենում են 100 000-ից մինչեւ անգամ 1 միլիոն դրամ եկամուտ: Գինու փառատոնին բնակիչներն անհամբերությամբ են սպասում: Ձմռան շեմին հոգսերը շատ են: Շատ են նաեւ գյուղի շրջանավարտները, ովքեր բարձր առաջադիմություն ունեն եւ ուսումը հաջողությամբ շարունակում են բարձրագույն հաստատություններում»: Այս ամենը պատմելուց հետո արենցի ամուսինները մեզ մեկնեցին լավաշի մեջ փաթաթված տնական ղաուրման եւ մաղթեցին բարի ճանապարհ: Իսկ ճանապարհն ի սկզբանե ԲԱՐԻ էր. չէ որ այսօր կա ճանապարհ, որ ձգվում է Գորիսից մինչեւ Ստեփանակերտ եւ այդ ճանապարհն է մարդկանց բերում Արենի:
Այս անգամ մեր ճանապարհն անցավ Բերձորով, որի բնակիչները շուտով կունենան ջուր, Շուշիով, որտեղ կառուցվող արհեստագործական ուսումնարանի աշակերտները տարիներ անց կդառնան հյուսն, փականագործ, ատաղձագործ եւ կշենացնեն իրենց հայրենին: Մեր հայրենակիցների նվիրաբերված միջոցները Շուշիում, Քարին Տակում շուտով կդառնան ծնողազուրկ երեխաների խնամքի կենտրոն, գյուղացիների համար համայնքային կենտրոն, դպրոցի սպորտդահլիճ ու ջրագիծ, ինչպես որ դրամահավաք հեռախոսազանգերն են կարճ ժամանակ անց դառնում դպրոց, մանկապարտեզ ու հիվանդանոց:
Մանրամասները` «Ազգ»-ի այսօրվա համարում: