Քլունին անկոտրում է ցեղասպանության ճանաչման հարցում. Los Angeles Times
Համաշխարհային ՄամուլՋորջ Քլունին այնքան անկոտրում է ցեղասպանության ճանաչման հարցում, որ ապրիլի 24-ին, որն ԱՄՆ-ում հայտնի է որպես մարդու կողմից մարդու հանդեպ անմարդկայնության հիշատակի օր, կայցելի Երըան, որպեսզի «Ավրորա» մրցանակ հանձնի մարդկության վերածննդի համար: Մրցանակը հանձնվելու է Հայոց ցեղասպանությունը վերապրածների անունից և որպես երախտագիտության նշան նրանց փրկարարներին: Այս մասին գրել է Los Angeles Times-ը:
Անհնար կլինի կանխել Ցեղասպանությունն ապագայում, եթե մենք նույնիսկ հիմա չենք կարողանում օգտագործել այդ բառը՝ նկարագրելու համար 100 տարի առաջ տեղի ունեցածը:
Այդ դեպքում ինչո՞ւ են Վաշինգտոնի պաշտոնյաները մինչև հիմա անվճռական այդ պարզ հարցում: «Թուրքիայում մեր ռազմաբազաների պատճառով»,- ասում է Քլունին և հավելում. «Պաշտոնյաները, որոնք նախկինում ասում էին՝ «այո, դա ցեղասպանություն էր», հիմա չեն կարողանում խոսել այդ մասին: Ես խոսել եմ սենատորների հետ՝ հարցնելով, իսկ մենք կարո՞ղ ենք խոսել Հայոց ցեղասպանության մասին: Նրանք ասում են՝ «չենք կարող, քանի որ Թուրքիան մեր գործընկերն է ահաբեկչության դեմ պայքարում»:
2008 թվականի հունվարին՝ Օբամայի հետ փրայմերիզի ժամանակ բանավեճի ընթացքում, Քլինթոնը հայտարարեց. «Ես նախագահի թեկնածուներից միակն եմ, որ երկար ժամանակ սատարել են Հայոց ցեղասպանության ճանաչման մասին բանաձեւը»:
Բանաձևը, որի տարբերակները Կոնգրեսում շրջանառվում են ավելի քան 10 տարի, Վաշինգտոնին կոչ են անում ցեղասպանությունն իր անունով կոչել, ո՛չ ավելին: Բայց երբ Հիլարի Քլինթոնին իր բարոյական սկզբունքներն ապացուցելու ոսկե հնարավորություն ընձեռվեց, նա նահանջեց:
2010 թվականի հուլիսին Վաշինգտոնի դիվանագիտության ղեկավարը Երևանում այցելել Ցեղասպանության զոհերի հուշահամալիր, բայց հրաժարվեց արտաբերել բառ-փորձությունը, իսկ ԱՄՆ պետքարտուղարությունը նրա այցն աբսուրդ կերպով որակեց որպես «մասնավոր»: Նա Կոնգրեսում ամեն ինչ արեց, որպեսզի ցեղասպանության մասին բանաձևը երբեք չհասնի Ներկայացուցիչների պալատ:
2012 թվականի հունվարին պետքարտուղարության աշխատակցի հարցին, արդյո՞ք այդպիսի խուսափողական քաղաքականությունը կապված է Թուրքիայի հետ մեր հարաբերությունների հետ, Քլինթոնը պատասխանեց թուրք գործչի նման. «Այդ հարցը միշտ դիտարկվել է պատմական համատեսքտում, այլ ոչ քաղաքական, և, կարծում եմ, դա ճիշտ է»:
Բայց, ինչպես Քլունիի օրինակն է ցույց տալիս, Քլինթոնն այնքան էլ չի տուժի: Ե՛վ Քլունին, և՛ Քիմ Քարդաշյանը, որոնք ջանք չեն խնայում Հայոց ցեղասպանության ճանաչման համար, սատարում են նրան: Ինչ վերաբերում է նախկին հակառակորդին, իսկ հետո՝ Քլինթոնի ղեկավարին, որն առանց դույզն ինչ ամաչելու չկատարեց 2008 թվականին տված նախընտրական խոստումը:
«Որպես նախագահ՝ ես կճանաչեմ Հայոց ցեղասպանությունը»,- 2008 թվականի հունվարին հայտարարեց Բարաք Օբաման: Իսկ արտաքին քաղաքականության հարցերի նրա գլխավոր խորհրդական Սամանտա Փաուերը նույնիսկ YouTube-ում հայ համայնքին ուղղված կոչ հրապարակեց, որ այս անգամ նրանց չեն խաբի: Ավելորդ չէ նշել, որ ո՛չ Փաուերը, ո՛չ Օբաման չկատարեցին իրենց խոսքումը, երբ դրա հնարավորությունը ստացան:
Անհարմար ճշմարտությունն այս է. որքան շատ է աշխարհում աճում ԱՄՆ-ի ռազմական ներկայությունը, այնքան մեծանում է գործընկերների տարօրինակությունների հանդեպ ստորաքարշությունը՝ Թուրքիայից մինչև Սաուդյան Արաբիա:
Եվ որքան էլ ձեզ համոզեք այս կամ այն թեկնածուի բարոյականության հարցում՝ լինի դեմոկրատ կամ հանրապետական, կարող եք գրեթե վստահ լինել, որ առաջին իսկ անհրաժեշտության դեպքում նա կդավաճանի ձեզ: Լավ կլիներ, եթե Քլունիի հաջորդ ֆիլմն այդ մասին լիներ: