Փաստորեն` Աշոտյանը «փառք» էր…
ՎերլուծականԵրբ ՀՀ կրթության ու գիտության նախարարի աթոռին բազմեց դաշնակցական Լևոն Մկրտչյանը, հասարակության որոշակի հատվածի մոտ հույսեր արթնացան, թե նոր նախարարն իր հետ կբերի թարմ շունչ, նոր մտահղացումներ, երկար սպասված բարեփոխումներ: Չնայած բավական տևական ժամանակ է անցել այն օրվանից, երբ Մկրտչյանը ԿԳ նախարար դարձավ, բայց խոսել համակարգում արմատական փոփոխությունների ու իրական բարեփոխումներ սկսելու մասին ոչ մի կերպ չես կարող. դատելով' ամենայնից' Մկրտչյանի հետ կապված հույսերը սին դուրս եկան, սպասումներն էլ' անհիմն լավատեսական:
Բանից պարզվում է' հիմա էլ ԿԳ նախարարությունը, ըստ էության, գտնվելով գաղափարական սովի մեջ ու չկարողանալով զարգացման նոր իդեաներ առաջ քաշել, վերհիշել է աշոտյանական դարաշրջանի անհաջող ձեռնարկումներից մեկն ու որոշել կրկին ասպարեզ իջեցնել բուհերի խոշորացման ծրագիրը: Խոսքը, մասնավորապես, վերաբերում է Գյումրիի բուհերի խոշորացման ծրագրին, որն, ինչպես հայտնի է, մի քանի տարի առաջ ամենաթեժ թեմաներից մեկն էր դարձել երկրում, ու Աշոտյանը, զգալով իր մտահղացման ողջ սնանկությունը, ստիպված եղավ հետ կանգնել այդ մտքից ու խոստովանել իր սխալը: Ինչպես երևում է, սակայն, կառավարությունը հիմա էլ փորձ է անում իր այս նախագիծը կյանքի կոչել դաշնակցական նախարարի ձեռամբ'վստահ լինելով, որ եթե այն իրեն չադարացնի (այն, որ սա ի սկզբանե վատ մտահղացում է, կասկած լինել չի կարող), ապա ողջ թուքումուրը ստիպված են լինելու ուտել դաշնակցականներն, իսկ ՀՀԿ-ն «ջրից չոր է դուրս գալու»:
Տեղեկատվության կարգով նշենք, որ սույն նախագծով, ըստ էության, փորձ է արվում վերակենդանացնել Աշոտյանի երբեմնի պլանն ու միավորել Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի, Երևանի պետական կոնսերվատորիայի ու Երևանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայի Գյումրու մասնաճյուղերը՝ ստեղծելու մեկ հաստատություն՝ Գյումրու արվեստի պետական ակադեմիա: Բացի այդ` ցանկություն կար Գյումրու մանկավարժական ինստիտուտը դարձնել համալսարան՝ միաժամանակ դրան միացնելով Հայաստանի պոլիտեխնիկական և տնտեսագիտական համալսարանների՝ երկրի երկրորդ քաղաքում գործող մասնաճյուղերը:
Ինչպես և սպասելի էր, սույն ծրագրի վերաբերյալ արձագանքները բավական կոշտ են եղել. բացասաբար են արձագանքել ինչպես ոլորտի մի շարք փորձագետներ, այնպես էլ կրթօջախների ղեկավարներ: Հիմնական մտահոգությունը, որ հնչում է նրանց հակափաստարկներում,թերևս, այն է, որ այս ամենի արդյունքում կտրուկ կընկնի կրթության որակն, ու մի շարք մասնագիտություններ, առհասարակ, կոչնչանան: Պարզ ասած' «ունքը սարքելու փոխարեն' աչքն ենք հանելու», ինչը, հասկանալի է,ոչ մի կերպ չես կարող արդարացված համարել:
Կլսի՞ արդյոք Լևոն Մկրտչյանը բանիմաց մարդկանց մտահոգություններն ու ձեռք կքաշի՞ իր այս մտահղացումից, ցույց կտա միայն ժամանակը, բայց որ այս տեմպերով մեր կրթության ոլորտը հեռուն չի կարող գնալ, փաստ է. խորհուրդ կտայինք Մկրտչյանին նախքան տիտանական նախագծեր կյանքի կոչելը'մի փոքր ուշադիր լիներ ավելի փոքր թվացող, բայց իրականում հսկայական թվով քաղաքացիներին վերաբերող խնդիրների լուծմանն ու ասենք ավելի մեծ ուշադրություն դարձնել դպրոցներում հետզհետե թափ հավաքող ապօրինի դրամահավաքների խնդրին. ասում են' Ղևոնդ Ալիշանի անվան Երևանի թիվ 95 միջնակարգ դպրոցում նմանատիպ դեպքեր հաճախ են գրանցվում…
Դավիթ Բաբանով