Հիլարիի հիմնական մրցակիցը նրա չուզողներն են
ՎերլուծականՄի քանի անգամ առիթ եմ ունեցել ԱՄՆ նախագահական ընտրությունների քվերակությանը հետևել այդ երկրի Երևանում գտնվող դեսպանատանը: Ինձ մոտ տպավորվել է ամերիկացիների տոնականությունը, ինքնավստահությունը, հարգանքը քաղաքական մրցակցության հանդեպ, հանդուրժողականությունը:
Մեզ հյուրընկալող դիվանագիտական կորպուսի ներկայացուցիչները և նրանց ընտանիքի անդամենրը տարբեր քաղաքական տեսակետներ են ունեցել, եղել են հանրապետական կամ դեմոկրատական կուսակցությունների համակիրներ, բայց միանգամայն հանգիստ հետևել են ընտրական գործընթացին: Ամերիկացիների համար կյանքն ընտրություններով չի սկսվում և չի վերջանում: Թեկնածուներից որևէ մեկի հաղթանակը կարող է որոշակի սրբագրումներ մտցնել երկրի արտաքին կամ սոցիալ տնտեսական քաղաքականության մեջ, սակայն դրանից ԱՄՆ-ի բացառիկ դերն ու նշանակություննն աշխարում չեն խամրում:
Երբ ընտրությունների արդյունքներն հրապարակվում էին, ԱՄՆ դեսպանատան որոշ աշխատողներ ուրախանում էին, մյուսները` տխրում, բայց չկար որևէ հակամարտություն, որևէ լարվածություն, թշնամանք:
Ցանկացած ընտրություն Ամերիկայի հաղթանակն է, մանավանդ դրանցից ոմանք պատմական նշանակություն են ունենում: Օրինակ, ԱՄՆ գործող նախագահ Բարաք Օբաման առաջին սևամորթն է, ով զբաղեցրել է այդ երկրի ղեկավարի պաշտոնը:
Հիլարի Քլինթոնը կդառնա առաջին կին նախագահը, եթե հաղթանակ տանի նախագահական առաջիկա ընտրություններում: Համենայն դեպս սոցիոլոգիական բոլոր հարցումները հուշում են, որ դեմոկրատ թեկնածուն հաղթելու է իր մրցակցին` հանրապետական Դոնալդ Թրամփին: Սակայն ընթացիք ընտրարշավն ու ընտրությունները չեն նշանավորվելու միմիայն այն հանգամանքով, որ ԱՄՆ-ն կարող է կին նախագահ ունենալ:
Խնդիրն այն է, որ Դոնալդ Թրամփը սկանդալային էկսցենտրիկ գործիչ է, որին շատերն համեմատում են ռուսաստանցի Վլադիմիր Ժիրինովսկու, ֆրանսիացի Լպենների հետ: Հենց սրանով ընթացիք ընտրությունները տարբերվում են նախորդներից: Այս ընտրությունների արդյունքները գուցե խիստ կանխատեսելի են, հաղթելու է Քլինթոնը, սակայն մտահոգության տեղիք է տալիս նրա մրցակցի քաղաքական կերպարը, նրա բերած անկանխատեսելիությունը:
Սրանք որոշակիորեն խոսում են ԱՄՆ-ում քաղաքական մտքի ճգնաժամի մասին: Այն փաստի վկայությունն են, որ ամերիկյան քաղաքականությունը սկսել է չգրավել հաջողակ մարդկանց, բիզնեսմեններին, իրավաբաններին: Թերևս սրանով է պայմանավորված այն հանգամանքը, որ ԱՄՆ նախագահի երկու հիմնական հավակնորդներից մեկը կարող է կասկածի տակ դնել ՆԱՏՕ-ի նշանակությունը, նրա հայտարարությունները կարող են վախեցնել ԱՄՆ-ի արևելաեվրոպական դաշնակիցներին: Թրամփի ժողովրդականությունը գուցե պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ շատ ամերիկացիների գրավում է հաստատված քաղաքական կաղապարներից տարբերվող նրա կերպարը: Շատ վերլուծաբաններ կարծում են, որ իրականում Թրամփը չունի անձնական բարձր վարկանիշ:
Պարզապես շատ ամերիկացիներ պատրաստ են նրան ձայն տալ, որպեսզի Հիլարի Քլինթոնը նախագահ չդառնա: Ստացվում է Հիլարիի հիմնական մրցակիցը նրա չուզողներն են: Ամերիկյան երկաթյա լեդին թերևս կհաղթահարի այս խոչընդոտը ևս:
Քլինթոնի քաղաքական կենսագրոթյունը լի է նրա հետևողականության ու նպատակասլացության օրինակներով:
Սարգիս Հակոբյան