Երևանյան բնակարաններից մեկի պատին հայտնված Աստվածամոր ու Քրիստոսի պատկերները արձագանքել են մոմի լույսին. սկսել են լույս արձակել, իսկ հետո…
ՀայաստանԵրևանի բնակչուհի Անգելինա Ջանոյանը 2016 թ․մարտի 20-ին՝ Մեծ պահքի Գալստյան կիրակի օրը, ժամը մոտավորապես 14։30- 15։00-ի սահմաններում մայրաքաղաքի Քոչարի փողոցի շենքերից մեկի իր բնակարանի պատուհանից հայացք գցելով և ողջունելով Արարատին, նկատել է նրա գագաթին փայլող լուսեղեն խաչ, ապա լուսանկարել այն:
Արարատի գագաթին փայլող այդ խաչը նա տեսել է ևս մեկ անգամ, հաջորդ ամսվա ճիշտ նույն օրը՝ ապրիլի 20-ին, ժամը 16։00 -16։30-ի սահմաններում «Հաղթանակ» զբոսայգու մոտի արագընթաց մայրուղով տուն գնալիս, այս անգամ` տաքսու պատուհանից, այնուհետև տանից հետևել: Այս կապակցությամբ մեր հրապարակումը մեծ արձագանք ունեցավ: Առ այսօր դեռ չի գտնվել Մասիսի գագաթին լուսեղեն խաչի հայտնվելու վերաբերյալ հիմնավոր կամ գոնե քննության դիմացող որևէ բացատրություն: Այս պարագայում սրբազան լեռան գագաթին լուսեղեն խաչի երևումը կարելի է բացատրել միայն հրաշքով: Շատերն են այս կարծիքին: Ընդգծեմ, որ Անգելինա Ջանոյանից բացի, այդ օրը և հետագայում Մասիսի գագաթին լուսեղն խաչ տեսել են նաև այլ մարդիկ:
Համացանցի և տեղեկատվական ահռելի հոսքերի ներկայիս դարում տարբեր առիթներով հաճախ ենք լսում աշխարհի այս կամ այն անկյունում տեղի ունեցած հրաշքների ու հրաշագործությունների մասին: Նման դեպքերում մարդիկ գրեթե միշտ փորձում են բացատրություն գտնել՝ դիմելով այսօր արդեն հսկայական կարողություններ ունեցող գիտության օգնությանը: Երբեմն դա հաջողվում է նրանց, պարզվում է, որ հրաշքը խաբեության, շառլատանության դրսևորում է կամ բնության ինչ-որ արտասովոր երևույթ:
Սակայն քիչ չեն նաև այն դեպքերը, երբ նույնիսկ ժամանակակից գիտությունն իր արդիական տեխնիկայով ու փայլուն մասնագետներով չի կարողանում բացատրություն տալ արձանագրվածին, կատարված կամ դեռ շարունակվող արտառոց երևույթին: Անշուշտ, հետաքրքիր է, թե վերոնշյալ դեպքից բացի, Հայաստանում, թեկուզ նախկինում, հրաշքներ էլ նկատվե՞լ են, մարդիկ արդյոք ականատես եղե՞լ են զարմանալի և նույնիսկ արդի գիտության կողմից չբացատրվող նման դեպքերի: Պարզվում է՝ միայն վերջին 100 տարում այդպիսի բազմաթիվ դեպքեր են եղել, դրանց մի մասի վերաբերյալ ընդամենն աղոտ հիշողություններ են պահպանվել, ականատես վկաներին գտնելը չափազանց դժվար է, եթե ոչ անհնար: Այնուհանդերձ, կան նաև համեմատաբար թարմ դեպքեր:
Աշխարհագրական գիտությունների դոկտոր, կենսաբանական գիտությունների թեկնածու Կարինե Դանիելյանի տեղեկացմամբ, Հայաստանում 1988-ի երկրաշարժից հետո մի քանի բնակարանների պատերին անբացատրելի կերպով պատկերներ են հայտնվել:
«Դրանք հայտնի են, դրանց մասին խոսվել է,- ասաց Կարինե Դանիելյանը:- Օրինակ՝ մեկը Էջմիածնի շրջանի մի գյուղում էր, մյուսը՝ Երևանում: Ինձ հրավիրեցին դա տեսնելու: Գնացի, և տեսածս կյանքում մինչ օրս իմ ստացած ամենամեծ տպավորություններից մեկն է: 1988-ի երկրաշարժից հետո էր՝ 88-ի վերջը կամ 89-ի սկիզբը: Պատկերները երևանյան բնակարաններից մեկում էին, հավատացյալ մի բուժքրոջ խոհանոցի պատին, գազօջախի և լվացարանի միջև: Բուժքույրը պատին հայտնաբերել էր երկու պատկեր: Մեկը կին էր՝ երեխայի հետ, որ շատ նման էր Աստվածամոր պատկերին, մյուսը տղամարդու պատկեր էր, որը շատերը նմանեցնում էին այս կամ այն առաքյալի պատկերին:
Այն ժամանակ, եթե հիշում եք, մեզ աջակցող համերգներով հանդես գալու համար Հայաստան էին եկել Գալինա Վիշնևսկայան և Մստիսլավ Ռոստրոպովիչը: Նրանք էլ եկել, տեսել էին այդ պատկերները և բնակարանի տիրոջ մոտ գրառումներ թողել, թե ինչքան տպավորված են այդ պատկերներից:
Երբ ես ինֆորմացիայի գիտահետազոտական ինստիտուտի իմ աշխատակիցների հետ (երկու երիտասարդ կանանց, որոնցից մեկի բարեկամուհին էր տանտերը) մտա խոհանոց, առանձնահատուկ ինչ-որ բան չնկատեցի: Սկզբում տպավորիչ չէր. կարծես գորշ գույնի ինչ-որ հետքեր էին յուղաներկով ներկված պատի վրա: Ի դեպ, երբ կինը հայտանաբերել էր պատկերները, սկզբում հարևաններին էր կանչել: Հարևաններով, երևի կասկածները փարատելու համար, սպասք լվանալու փոշով սկսել էին լվանալ պատը, բայց պատկերները չէին լվացվել, չէին անցել: Ինչևէ, սկզբում հիասթափություն ապրեցի' չտեսնելով պատկերները, որոնց մասին ասել էին: Նույնիսկ ինքս ինձ մտովի նախատեցի, թե արդեն այդ տարիքում, այն էլ' գիտաշխատող լինելով, ինչպե՞ս կարող էի հավատալ նման բանի: Ամաչեցի, բայց չարտահայտվեցի:
Որոշեցի նստել, քանի դեռ աղջիկները տանտիրոջ հետ խոսում էին այդ թեմայով: Մտածեցի՝ մի քիչ կնստեմ, կթողնեմ-կգնամ, բայց պարբերաբար նայում էի պատին: Հետաքրքիրն այն էր, որ այդ պատկերները կարծես աստիճանաբար շփման մեջ էին մտնում նայողի հետ, և որքան շատ էիր նայում, այնքան պատկերներն սկսում էին ցայտուն երևալ: Ինձ համար հատկապես հստակ էր տղամարդու պատկերը, աղջիկներն ավելի հստակ տեսնում էին կնոջ պատկերը: Ես դրա միայն ուրվագծերն էի տեսնում. երիտասարդ կին էր' բարուրը ձեռքին և քողը գլխին: Աղջիկներն ավելի մանրամասն՝ նաև դեմքն էին տեսնում:
Տղամարդու պատկերն ինձ վրա շատ մեծ տպավորություն թողեց: Նրա դեմքը կիսապրոֆիլով էր արտահայտված, բայց ինչքան նայում էիր, շուռ էր գալիս և ոչ թե կիսով չափ կողքից, այլ ուղիղ, դիմացից էր երևում: Կարծես շարժուն, դինամիկ պատկեր էր: Նույնիսկ այն տպավորությունն էր, որ գնալով մոտենում էր նայողին և ուղիղ ինձ էր նայում: Տղամարդու հայացքը շատ ծանր էր, կարծես երկու զգացում էր արտահայտում: Մեկը՝ տանջանք. նա մեզ համար շատ էր տանջվում, բայց հայացքը նաև նախատինք էր արտահայտում, թե այս ի՞նչ եք անում... Այս երկու զգացումները միասին էի զգում: Գլխին փշե պսակ կար, և իմ մեջ միտք ծագեց, որ Հիսուս Քրիստոսի պատկերն է»:
Կարինե Դանիելյանի տեղեկացմամբ, հետաքրքիր մի բան էլ է եղել. երբ մթնել է, տան տիկինը լույսը չի միացրել: Բերել է մոմեր, դրել սեղանին, վառել, և այդ պատկերները արձագանքել են մոմի լույսին. սկսել են շատ թույլ լույս արձակել, իսկ հետո պատկերի շուրջն էլ առաջացել են խաչերից կազմված ուղղանկյունաձև շրջանակներ:
«Այդ խաչերը,- շարունակեց գիտնականը,- սկսեցին նաև լույս արձակել: Շատ տպավորիչ էր, ես մի քանի օր այդ տպավորության տակ էի, անընդհատ հիշում էի կատարվածի մասին, հետո առօրյա կյանքը կամաց-կամաց իրենը վերցրեց: Օրեր անց հերթական անգամ մտա աշխատավայր: Գրադարանում իմ աշխատանքն այն էր, որ նայում էի շաբաթվա ընթացքում ստացված ամբողջ գրականությունը, ընտրում էի այն հոդվածները, որոնք գիտատեխնիկական տեղեկատվության (տնտեսություն, գիտություն և այլն) առումով կարող էին պետք լինել մեր կառավարությանը և պետական այլ մարմիններին: Հանկարծ ամսագրերից մեկը ձեռքիցս ընկավ, և երբ բարձրացրի, թերթեցի, բացված էջի պատկերը նկատելով՝ անչափ զարմացա և ամբողջ գրադարանով մեկ գոռացի՝ պատին իմ տեսած տղամարդը... Ամսագրում պատկերվածը 19-րդ դարի ռուս հայտնի նկարիչ Նիկոլայ Գեի «Քրիստոսը և Պիղատոսը» նկարն էր, այն դրվագը, երբ Պիղատոսը դատում էր իր առջև կանգնած Քրիստոսին: Քրիստոսի պատկերը գրեթե 100%-ով նման էր պատին իմ տեսած պատկերին, միայն դեմքի պրոֆիլն էր տարբեր, սակայն դա, կարծում եմ, նշանակություն չունի: Մնացած ամեն ինչ, այդ թվում նաև դեմքի արտահայտությունը, շատ տպավորիչ աչքերի պատկերը նույնն էին:
Հետո մի հեռուստաֆիլմ տեսա Նիկոլայ Գեի մասին, թե ինչ դժվարությամբ է նկարել այդ նկարը, քանի անգամ չի ստացվել և ոչնչացրել է, մինչև որ կհաջողվեր ստանալ իր ուզածը: Հասկացա նաև, թե ինչու եկեղեցին թույլ չի տվել, որ Քրիստոսի պատկերն ինչ-որ մարդկանց նմանությամբ անեն, այսինքն՝ մարդուն ընտրեն որպես բնորդ: Այդ պատկերը պետք է գա, այդ պատկերը պետք է նկարչին տրվի, ինչպես, կարծում եմ, տրվել է Գեին»:
Կարինե Դանիելյանի պատմած դեպքի նման ուրիշ դեպքեր էլ են եղել. 1989 թ. Մասիսի գյուղերից մեկի բնակչի պատին նույնպես Աստվածամոր պատկերն է հայտնվել: Ականատեսներ կան, որ մինչև այսօր հիշում են դա:
Արթուր Հովհաննիսյան