Հայաստանում սերնդափոխությունը սկսվում և ավարտվում է խոսքերով...
ՎերլուծականԱսում են՝ եթե ցանկանում ես իրական պատկերացում կազմել երկրի կամ ժողովրդի ապագայի մասին, ապա նայի՛ր նրա երիտասարդությանը: Արդարև, երիտասարդության, նոր սերնդի դերակատարությունը որևիցե ոլորտի զարգացման ու առաջընթացի գործում դժվար է թերագնահատել, քանի որ պետք չէ մոռանալ, որ ինչպիսին էլ լինի ներկան՝ խոստումնալից, թե՝ կրիտիկական, անցողիկ է, ժամանակի մեջ մի ակնթարթ, որ այսպես թե այնպես անցյալ է դառնալու՝ իր տեղը զիջելով այն ապագային, որի հիմքերը դրվում են ներկա ժամանակում:
Գաղտնիք չէ, որ ինչպես մարդկային գործունեության ամեն մի բնագավառ, քաղաքականությունը ևս ենթարկվում է ժամանակի օրենքներին. այստեղ նույնպես ժամանակ առ ժամանակ կարիք է զգացվում անխուսափելի սերնդափոխության, որ գալիս է լրացնելու այն բացը, որ իրերի ու ժամանակի բերումով առաջանում է դաշտում. այս իմաստով Հայաստանի հասարակական-քաղաքական դաշտը ևս բացառություն չէ, ու երկիրն այժմ կանգնած է նման հրամայականի առջև: Վաղուց օրախնդիր հարցի է վերածվել այն, թե ովքեր են պատրաստվում մոտակա ապագայում փոխարինել քաղաքական դաշտի հնաբնակներին՝ ավագ սերնդին, որի հետ, ըստ էության, այլևս մեծ հույսեր կապելն անիմաստ է: Ցավալին այստեղ այն է, սակայն, որ մեզանում կարծես ամեն կերպ փորձ է արվում միանգամայն արհեստական հողի վրա զարկ տալ մի պրոցեսի, ստեղծել մի իրավիճակ, երբ միայն ընտրյալներին ու, խոշոր հաշվով, իրականության հետ որևիցե առնչություն չունեցող երիտասարդներին է արտոնված լինելու սեփական խոսքն ասելու հասարակական-քաղաքական կյանքում՝ այդպիսով դառնալով ոչ թե խթան, այլ իսկական արգելք՝ Հայաստանում անհրաժեշտ փոփոխությունների կյանքի կոչման ճանապարհին: Ասել կուզի՝ ամեն կերպ փորձ է արվում վիժեցնել երկրում իրական սերնդափոխության գործընթացը՝ դրանում ներարկելով արհեստածին տարրեր, որոնք, բնականաբար, չեն կարող արտահայտիչը լինել այն նպատակների ու համաժողովրդական երազանքների, որ կապված են ապագայի հետ. դաշտը բառացիորեն հագեցած է ջերմոցային պայմաններում աճեցրած տարրերով, որոնց միակ նպատակը սերնդափոխությունը պարզ ձևականության վերածելն է, այսիքն՝ այն դրական փոփոխությունների վիժեցումը, որ ակնկալվում են սերնդափոխության հետ մեկտեղ:
Իսկ այս ամենը մի շատ բնական հարց է առաջ բերում՝ ո՞րն է ստեղծված իրավիճակից ելքը: Ելքը մեկն է՝ չխաբվել. սերնդափոխությունն այն գործընթացներից է, որը չի կարող սկսվել ու ավարտվել վերևների թելադրանքով: Բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե արհեստական պատվաստումներ անելով, դաշտը կառավարելով կամ այլ նմանատիպ ճամարտակությունների օգնությամբ կարող են բնական դարձած սերնդափոխության գործընթացը վիժեցնել ու բովանդակազրկել, չարաչար սխալվում են, քանի որ գալու է ժամանակը և արդեն իսկ եկել է, երբ հանրության առավել ակտիվ ու գիտակ հատվածը սեփական շտկումներն է անելու սկսված գործընթացում՝ դառնալով իրական սերնդափոխության այն լոկոմոտիվը, որն իր հետևից է տանելու ամենալայն մասսաներին, որն իր ներսում կոնցենտրացնելու է երիտասարդության ողջ մտավոր ներուժը՝ վերափոխելու երկիրն այնպես, որ այն կարճ ժամանակ անց դառնալու է գրեթե անճանաչելի: Այդ պոտենցյալը կա, գաղափարական հիմքերն էլ արդեն գցված են, ինչը չի կարող փաստի առաջ չկանգնեցնել նրանց, ովքեր այս ամենի հետ կապված սեփական ծրագրերն ունեն ու որոնց շահերից չի բխում որևիցե իրական բարեփոխում, մանավանդ այնպիսիք, որոնք արդյունք են հանդիսանալու համաժողովրդական կոնսոլիդացիայի ու գաղափարական վերաարժևորումների:
Այն ուժը, որ ամենամոտ ապագայում ծնունդ է առնելու հասարակության խորքերից, կոչված է լինելու դառնալու այն խթանիչ ուժը, որի շնորհիվ լուծվելու են այն բոլոր պրոբլեմները, որոնք վաղուց անլուծելի են դարձել մեզանում՝ խորն արմատներ գցելով հայաստանյան իրականությունում. համահասարակական միասնություն դրսևորելու պարագայում որևիցե պրոբլեմ անլուծելի չի մնալու:
Դավիթ ԲԱԲԱՆՈՎ