Անպատասխանատվության բացառիկ օրինակ...
ՎերլուծականՏարին մոտենում է իր տրամաբանական ավարտին, ու կապված սույն իրողության հետ՝ որոշ պետական գերատեսչություններ, ինչպիսին ասենք նույն գյուղատնտեսության նախարարությունն է, փորձում են հանդես գալ տարեվերջյան ամփոփումներով՝ ի մի բերելու տարվա ընթացքում արվածն ու չարվածը:
Այն, որ Հայաստանի տնտեսության «աքիլլեսյան գարշապարներից» ամենագլխավորը գյուղատնտեսության ոլորտն է, հայտնի է բոլորին. այստեղ տարիներ շարունակ իշխող անհույս վիճակը, գյուղացիության ծանրագույն սոցիալական կացությունն ու տասնամյակներով չլուծվող համակարգային գերխնդիրները ոլորտը հասցրել են մի վիճակի, երբ գյուղատնտեսությամբ զբաղվելն այլևս մարդկանց համար դարձել է անիմաստ զբաղմունք. հողագործությամբ կամ անասնապահությամբ, հայտնի բան է, այսօր ոչ մի շարքային գյուղացի չի կարող սեփական ընտանիքի կարիքները նույնիսկ նվազագույն չափով հոգալ: Հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ:
Հարցն այս, որքան էլ կարող է հռետորական հնչել, նույնքան կոնկրետ է, սակայն, որքան ցանկացած մեկը, որն ունի հասցեատեր. այս հարցի հասցեատերն էլ, ինչպես հասկանալի է, գյուղատնտեսության նախարար Իգնատի Առաքելյանն է, ով, սակայն, դատելով իր իսկ հրավիրած ասուլիսին հանպատրաստից ներկայանալու իրողությունից, պետք է նկատել, այնքան էլ չի հասցրել ադապտացվել աշխատանքային նոր միջավայրին. իրեն ուղղված հարցերի 99%-ին վերջինս տվել է կա՛մ խուսափողական, կա՛մ չափից դուրս մակերեսային ու անտարբեր պատասխաններ՝ ակամա «բանից բեխաբար» մարդու տպավորություն թողնելով շատերի մոտ:
Այսպես՝ Առաքելյանը, պատասխանելով բանկերի կողմից գյուղացիներին տրվող վարկերի բարձր տոկոսադրույքներին վերաբերող ու հազարավոր գյուղացիներին հուզող հարցին՝արդյոք պատրաստվո՞ւմ է նախարարույունն ինչ-որ կերպ խնդրի լուծմանը նպաստող քայլեր ձեռնարկել, պատասխանէլ է. «Գյուղացին վարկ վերցնելուց հետո պետք է երկար մտածի՝ վարկ վերցնի, թե՝ չէ, եթե 24 տոկոս վարկ պետք է վերցնի, թո՛ղ չվերցնի»: Իսկ ահա հարցին, թե արդյոք գյուղացին իր գրպանի վրա կզգա՞ գյուղատնտեսության ոլորտում կատարվող փոփոխությունները, քանի որ բոլորն, ովքեր գյուղատնտեսությամբ են զբաղվում, մշտապես դժգոհում են, որ անկախ նրանից, թե գյուղոլորտում աճ լինելու է, թե՝ ոչ, իրենք միևնույն է' «դառը դատում, դատարկ նստում են», Առաքելյանն ուղղակի «փայլուն» ու «չափազանց խորքային» պատասխան է տվել. «Չունեմ այդ հարցի պատասխանը»:
Ամիսներ առաջ հնչած այն մտավախությունը, որ Կարապետյանի կադրերը կարող են իրենց այնքան էլ չարդարացնել՝ պետական աշխատանքի փորձ չունենալու պատճառով, այսօր, փաստացի, հաստատվում են, ինչի անզուգական ապացույց պետք է համարել նորանշանակ նախարարի ասուլիսը: Մի չափազանց ու խիստ հրատապ հարց է ծագում՝ ինչո՞վ էր զբաղված Իգնատի Առաքելյանը վերջին 3 ամիսներին իր նոր «կաբինետում», երբ յուր պատասխանատվության տակ գտնվող ոլորտին վերաբերող ամենատարրական հարցերին անգամ պատասխաններ չունի. ո՞վ է այս ամենի համար պատասխանատվություն կրելու…
Ճիշտ է՝ միգուցե 100 օրն այն ժամանակահատվածը չէ, որպեսզի հնարավոր դառնար այս կարճ շրջանում հիմնահենքային նշանակության ոլորտային խնդիրներ լուծել, բայց տեղյակ չլինել նույն այդ խնդիրներից կամ որևիցե պատկերացում չունենալ՝ ինչպես պետք է դրանք հաղթահարվեն, առնվազն անպատասխանատվության տարրական դրսևորում պետք է համարել: Եթե հասարակության կեսից ավելիին հուզող հարցերի նկատմամբ Առաքելյանն այսչափ անտարբեր է, հարց է՝ ծագում՝ որքանո՞վ էր նպատակահարմար հենց նրա թեկնածությունն առաջ քաշելը գյուղատնտեսության նախարարի պաշտոնում, առավել կոմպետենտ մեկը չկա՞ր… Ցավալի է, բայց հարցն այս կարծես այլևս ոչ ոքի չի հուզում:
Դավիթ ԲԱԲԱՆՈՎ