Թալան՝ Մանկավարժականում...
ՎերլուծականՄինչ հասարակության ուշադրությունը, միանգամայն օբյեկտիվ պատճառներով պայմանավորված, սևեռված է քաղաքականության կողմն, ու բոլորը տարված են գլխավորապես մեկ իրողությամբ՝ ընտրություններով, հայաստանյան որոշ բուհեր, իսկ ավելի ճիշտ՝ բուհերի վայ ռեկտորներ, փորձում են օգտվել հարմար իրավիճակից ու ֆինանսական դիվիդենտներ քաղել: Հայաստանի պետական մանկավարժական համալսարանում, պարզվում է, կրքերը կրկին իրենց եռման աստիճանին են հասնում, ու կրկին ասպարեզ է իջնում ՀՊՄՀ ռեկտոր Ռուբեն Միրզախանյանն, ով այս անգամ էլ որոշել է պետական քննությունների վրա մի երկու կոպեկ փող բռնել:
ԼՈւՐԵՐ.com-ի խմբագրություն ստացվել են բազմաթիվ ահազանգեր Մանկավարժականի ուսանողներից ու դասախոսներից, ովքեր զոհ են դարձել բուհում տևական ժամանակ տարածված մի կեղեքման մեխանիզմի. բուհի ղեկավարությունն՝ անձամբ Ռուբեն Միրզախանյանի գլխավորությամբ, պետական քննությունները ծառայեցնում է սեփական հարստացմանը: Ավարտական կուրսերի ուսանողների զգալի մասին միանգամայն հանիրավի կերպով կտրում են ավարտական քննություններից, որպեսզի վերջիններս ստիպված լինեն վերաքննություն հանձնելու իրավունք ստանալու համար 100.000-ական դրամ գումար վճարեն համալսարանին: Ու հիմա փաստի առջև են կանգնած ոչ միայն բուհի ուսանողներն, ովքեր բացահայտորեն ենթարկվում են թալանի, այլև հենց դասախոսներն, ովքեր էլ բողոքում են, որ այդպիսով ստացվում է՝ իրենց աշխատանքը ջուրն է ընկնում, քանի որ, եթե ավարտական կուրսի ուսանողների զգալի մասը ավարտական քննություններից կտրվում է, ուրեմն՝ ստացվում է՝ իրենք՝ դասախոսներն, իրենց աշխատանքը թերի են կատարել ու բուհի ուսանողներին կրթելու փոխարեն՝ զուր տեղը ժամանակ են վատնել:
Այն, որ Մանկավարժականում ներդրված կոռուպցիոն մեխանիզմները երկար տարիների պատմություն ունեն, այն, որ այս համալսարանն, առանց որևիցե չափազանցության, Միրզախանյանի օրոք վերածվել է մի կատարյալ բարդակի, կարող է վկայել յուրաքանչյուր մեկն, ով խորքային առնչություն է ունեցել այս բուհի հետ: Այստեղ սահմանվել են խաղի այնպիսի կեղտոտ կանոններ, որպիսիք չկան և որևիցե հայաստանյան բուհում. սերունդների դարբնոց այս կրթօջախը, որը նախկինում միայն հպարտանալ կարող էր ունեցած բարի համբավով ու ժողովրդական վարկանշով, այսօր վերածվել է համընդհանուր պախարակման առարկայի. երևիթե յուրաքանչյուր ամիսը մեկ այստեղ մի յուրատեսակ կոռուպցիոն սկանդալի մասին ենք ականջալուր դառնում:
Հիմա հարց է ծագում՝ ո՞վ է այս ամենում մեղավորը՝ Միրզախանյա՞նը, թե՞ նրան հանդուրժողը: Երևիթե և՛ մեկը, և՛ մյուսը. հանդուրժել մեկին, ով ինքն իրենով իսկ կոռուպցիայի ու թալանի մարմնավորում է, կնշանակի՝ ողջունել այն խայտառակ գործելաոճը, որ որդեգրել է ռեկտորը: Ի՞նչ է, Միրզախանյանի մտավոր ընդունակություններն ու գիտական վաստակն այնքան տիտանական են, որ ուրիշ ոչ ոք չի՞ կարող նրա համապատասխան գործառույթներն իրականացնել, ինչո՞վ է հատկապես բացառիկ երկար տարիներ Մանկավարժականի հերն անիծող այս վայ ռեկտորը...
Բայց այս ամենն ընդամենը մեկ բանի մասին է վկայում. Հայաստանում կրթության՝ որպես բացարձակ արժեքի դերն ու նշանակությունը խիստ նսեմացված է այլևս, հավասարեցված հողին, իսկ կրթօջախներն էլ դարձել են սրա-նրա «դուքանը», ու միրզախանյաններն ինչպես ցանկանում, իրենց համար այնտեղից հաց են քամում՝ թքած ունենալով, թե այդ հաց քամելու պրոցեսն ինչպիսի անբարոյական որակներով է աչքի ընկնում:
Դավիթ ԲԱԲԱՆՈՎ