Ալիևից` սիրով...
ՎերլուծականՀայաստանում առևտրի ոլորտում տիրող խայտառակ վիճակի մասին գիտեն, թերևս, բոլորը: Իրավիճակը հատկապես ողբերգական է մանրածախ շուկայում, ուր ոչ միայն գրեթե իսպառ բացակայում է պետական վերահսկողությունն, այլև ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ սպառնալիքի տակ է հայտնվել ազգային անվտանգությունը:
Այսպես՝ պարզվում է՝ հիմա էլ մեր երկիրը վերածվել է ադրբեջանական բերքուբարիքի սպառման անզուգական շուկայի. արդեն մի քանի օր է՝ մայրաքաղաքի խանութներում ու շուկաներում ազատ վաճառքի է հանված Ադրբեջանից մեր երկիր անհայտ ճանապարհով ու անհայտ մարդկանց կողմից ներկրված խնձոր:
Թե ինչ կարող է սա նշանակել, կարծում ենք՝ ավելորդ է մեկնաբանել: Փաստորեն, բավական չէր, որ ազգովի Թուրքիայի բյուջեն էինք լցնում, հիմա էլ կոլետիվ ջանքերով օգնելու ենք Ալիևին՝ զինելու սեփական ասկյարներին է՛լ ավելի ժամանկակից զենքերով: Կարող եք չկասկածել՝ եթե ադրբեջանական խնձորների հետ կապված այս պատմությունը մարսվի, մոռացվի-գնա, ապա այս տենդենցը ժամանակի ընթացքում միայն խորանալու է, ու Հայաստանը վերջնականապես վերածվելու է ադրբեջանական ապրանքների լայն սպառման շուկայի. փաստորեն, Հայաստանն աստճանաբար «դուրս է գալիս բլոկադայից»…
Բացի ազգային արժանապատվության խնդրից՝ այստեղ, անկասկած, կա նաև ֆիզիկական անվտանգության խնդիր: Ո՞վ կարող է հարյուր տոկոսանոց երաշխիքներ տալ առ այն, որ թշնամական երկրի ապրանքը թունավորված չէ: Ասենք՝ մեկը կարո՞ղ է վստահեցնել մեզ, որ, օրինակ, ադրբեջանական հատուկ ծառայություններն ինչ-որ թունավոր նյութ չեն ներարկել այդ գրողի տարած խնձորների մեջ ու «գործուղել» Երևան: Այս իմաստով՝ ավելորդ չէ հիշել նաև միառժամանակ առաջ թուրք ֆերմերներից մեկի այն խոսքը, թե թշնամական հայերի համար նախատեսված լոլիկները նախապես թունավորում են ու հետո միայն արտահանում Հայաստան:
Իրականում, սակայն, մանրածախ շուկայում տիրող անբերահույս իրավիճակը ո՛չ սկսվում, ո՛չ էլ ավարտվում է ադրբեջանական խնձորներով. այն շատ ավելի ընդգրկուն խնդիր է: Ոչ ոք չի կարող երաշխավորել ,որ, եթե, ասենք, այս կամ այն ապրանքը ադրբեջանական կամ թուրքական ծագման չէ, ուրեմն՝ անվտանգ է առողջության համար. նույն ԵՏՄ երկրներից ներկվող ապրանքների շարքերում քիչ չեն այդ երկրներում ստվերային ձեռնարկությունների կողմից արտադրված ապրանքներն ու սննդամթերքը, որոնց վերաբերյալ ոչ մի տեղեկություն՝ հայ սպառողը փաստացի չի ստանում: Չկան դրանց անվտանգությունը փաստող համապատասխան փաստաթղթեր, չկան մարդիկ, ովքեր կոնկրետ պատասխանատվություն կկրեին այդ ամենի համար: Սա խնդիր է, որ տասնամյակներ ի վեր՝ գոյություն ունի Հայաստանում, ու որը, սակայն, ոչ մի կերպ չի կարգավորվում:
Թե ինչ ճակատագրի կարժանանան ադրբեջանական լոլիկները Հայաստանում, թերևս, կիմանանք մոտ օրերս, բայց, որ մտածելու տեղիք՝ մենք, այնուամենայնիվ, ունենք, անհերքելի է: Հետո էլ ուզում ենք գյուղատնտեսություն զարգացնել,հայ գյուղացու համար բարենպաստ միջավայր ապահովել, իբր՝ անել ամեն ինչ՝ նրան իր հողակտորից կառչած պահելու համար. ակնհայտ է չէ՞, որ ադրբեջանական խնձորները չեն կարող նպաստել Հայաստանից արտագաղթի տեմպերի նվազմանը: Մտածել է պետք…
Դավիթ ԲԱԲԱՆՈՎ