Ինչպե՞ս զարմացնել վարչապետին…
ՎերլուծականՎարչապետ Կարեն Կարապետյանի հետ հանդիպման ժամանակ տեքստիլ արդյունաբերության ձեռնարկությունների սեփականատերերից մեկն առաջարկել է Հայաստանի օրենսդրության մեջ համապատասխան փոփոխություն իրականացնել, ինչը թույլ կտա Բանգլադեշ պետությունից 200 աշխատող բերել Հայաստան, քանի որ ընկերությունը չի կարողանում Հայաստանում գտնել որակյալ աշխատողներ: Այս առաջարկը, ի դեպ, խիստ զարմացրեց նաև վարչապետին:
Օրենսդրական փոփոխությունը պետք է վերաբերեր աշխատանքային միգրանտների՝ Հայաստանում գտնվելու կարգի լիբերալացմանը: Ինչպես կասեր դասականը՝ սա կլիներ անչափ ծիծաղելի, եթե այսքան ողբալի չլիներ: Իսկ որ մեր աշխատաշուկայում վիճակը, մեղմ ասած՝ օրհասական է, վկայում է հենց նման առաջարկը, որն արվում է ոչ ավել, ոչ պակաս՝ երկրի վարչապետին: Հայաստանում գործազուրկների հսկայական բանակ կա և ցավոք սրտի՝ այդ բանակը կրճատվելու միտում չի ցուցաբերում: Ավելին ՝ տասնյակ և նույնիսկ հարյուր հազարավոր ՀՀ քաղաքացիներ՝ ամեն տարի արտագնա աշխատանքի են մեկնում Ռուսաստան, և նրանցից շատերը Հայաստան են վերադառնում՝ իրենց աշխատանքի դիմաց չվարձատրված:
Եթե Հայաստանում պայմաններ ստեղծվեին արժանավայել աշխատանքի համար, ապա նրանք հաստատապես կգերադասեին աշխատել սեփական երկրում: Այդ դեպքում՝ տրամաբանական հարց է առաջանում՝ ինչպե՞ս կարող է Հայաստանում գրանցված և հարյուր հազարը գերազանցող գործազուրկների մեջ չգտնվել 200 աշխատող: Պատճառը պարզ է՝ իշխանություններն այս երկար ու ձիգ տարիների ընթացքում ջանք ու եռանդ չխնայեցին Հայաստանի աշխատաշուկան անդամալույծ անելու համար: Արդյունքում՝ բախվել ենք մի խեղկատակ իրավիճակի, երբ գործատուն Ուզբեկստանից, Բանգլադեշից կամ Մոզամբիկից պետք է մարդ բերի, քանի որ այստեղ աշատուժ չի գտնում: Իսկ գուցե կառավարությունը վերհիշի իր բուն գործառույթները և լծակնե՞ր գտնի գործատու- աշխատող կապող օղակ ստեղծելու համար: Դա կնպաստի ոլորտի զարգացմանը, աշխատատեղերի ստեղծմանը, արտագաղթի նվազմանը: Որքա՜ն հիմնահարցեր կարող են իրենց լուծումը գտնել՝ ընդամենը սեփական աշխատանքը պատշաճ կատարելու դեպքում:
Ստելլա Խաչատրյան