Ահա և վերջ
ՎերլուծականՄայիսի 18-ին լրանում է Կարեն Կարապետյանի կառավարության գործունեության ժամկետն, ու շուտով նոր կառավարություն է ձևավորվելու: Կապված այս իրողության հետ՝ բնական ցանկություն է առաջանում գոնե մտովի ամփոփելու այն ձեռքբերումներն ու բացթողումները, որ Հայաստանն ունեցավ այս կառավարության օրոք:
Նախ՝ ստիպված ենք ամրագրել այն ակնհայտ իրողությունը, որ այն աղմուկը, որը բարձացել էր Կարապետյանի կառավարության շուրջ հենց ամենասկզբից, տեղին չստացվեց: Այսօր դժվար թե գտնվի մեկն, ով կկարողանա պնդել, որ այդ ամիսների ընթացքում Կառավարությունն այնպիսի քայլերի է դիմել, որոնք արմատապես փոխել են տնտեսության դեմքն ու ավելացրել Հայաստանի գրավչությունը բոլոր առումներով: Ամեն բան, բոլոր ծրագրերն ու խոստումները կամ առնվազն՝ դրանց առյուծի բաժինը, թղթի վրա են մնացել կամ օդից կախված, ու չնայած կառավարության նիստերը մշտապես անցել են թեժ աշխատանքային մթնոլորտում, սակայն այժմ դժվար է հիշել գոնե 5 որոշում, որոնք էականորեն բարելաված լինեն շարքային քաղաքացու կյանքը: Դրական արդյունքներից երևի թե արժե հիշատակել գազի ու էլեկտրաէներգիայի գների նվազեցումը, որ, պետք է խոստովանել, սոցիալապես խոցելի վիճակում գտնվող Հայաստանի համար որոշակի դրական ազդեցություն, այնուամենայնիվ, ունեցավ:
Ձեռքբերումները հատկապես ժլատ են սոցիալական ոլորտում, ուր գործնականում ոչ մի էական տեղաշարժ այդպես էլ չգրանցվեց: Այսօր Հայաստանի տնտեսության առջև կանգած են այն նույն խնդիրներն, ինչ 7-8 ամիս առաջ. նույն մենաշնորհներն են, խաղի նույն կանոնները: Մի խոսքով՝ ամեն բան նույնն է մնացել շարքային հայաստանցու համար:
Ինչ վերաբերում է առանձին վերցրած նախարարությունների գործունեությանն, ապա նշենք, որ այստեղ նույնպես էական ձեռքբերումներ չկան, ինչն, ի դեպ, բնական է: Եթե անդրադառնանք կոնկրետ Կարապետյանի կադրերի համարում ունեցող նախարարների օգտակար գործունեության գործակցի խնդրին, ապա ստիպված ենք լինելու ամրագրել այն, որ ոչ մի արտասովոր բան՝ դրական իմաստով, համապատասխան նախարարների գործունեության մեջ այդպես էլ չեղավ. ֆինանսների նախարարն այս ողջ ընթացքում հաջողացրել է ընդամենը պարտք կուտակել՝ Հայաստանի արտաքին պարտքը հասցնելով ավելի քան 6 մլրդ դոլարի, Կարայանն այդպես էլ չկարողացավ ներմուծվող ապրանքները փոխարինել Հայաստանում արտադրվածներով, գյուղատնտեսությունում խնդիրները կրկին մնացել են նույնը՝ չնայած ասում են՝ ծրագրել են կարկուտի դեմ ավելի ժամանակակից միջոցներով պայքարել, դե, իսկ Արմեն Ամիրյանի՝ սաունա բացելու պլանների մասին խոսելն առհասարակ ավելորդ ենք համարում, քանի որ նա երևի թե միակն է, ով Հայաստանի մշակույթի նախարարներից հիշվելու է հավերժ՝ կրկին բացասական իմաստով…
Իհարկե, բոլոր նրանք, ովքեր հակված են հենց Կարապետյանի մեջ տեսնել Հայաստանի փրկությունը, միգուցե կարող են պատճառաբանել, թե 8 ամիսն այն ժամկետը չէ, որ հնարավոր լինի խոսել ցանկացած կառավարության ձեռքբերումների մասին, կարող են ասել, թե, ասենք, առնվազն 3 տարի է անհրաժեշտ՝ ռեալ արդյունքներ գրանցելու համար կամ հիմնավոր դատողություններ անելու, սակայն մեր համոզմամբ՝ այս մի քանի ամիսն էլ է բավարար՝ հասկանալու, որ իրականում Հայաստանի տնտեսությունն այնքան խորն է խոցված, որ ո՛չ 8 ամիսը, ո՛չ էլ նույն 3 տարին բավական չեն կարող լինել՝ իրավիճակ փոխելու համար: Հետևաբար, բնակչության շրջանում ավելորդ սպասումներ առաջացնելը, շոուներ կազմակերպելը և այլ նմանատիպ բաները ընդամենը խորացնելու են առանց այն էլ առկա այն խոր հիասթափությունը, որ իշխող է հասարակության շրջանում. զուր տեղը պետք չէր օդ տատանել…
Դավիթ ԲԱԲԱՆՈՎ