Բյուջեում փո՞ղ չկա, թե՞ նախարարությունում՝ ամոթ
ՎերլուծականՎանաձորի Հովհ. Աբելյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի հերթական ներկայացման ժամանակ անձրեւը մաղել է նաեւ բեմում: Ներկայացման մի հատված դերասանները խաղացել են անձրեւի կաթոցների տակ, ապա ընդմիջում հայտարարվել:
Առհասարակ, ցանկացած պետությունում Մշակույթի նախարարությունը պետք է զբաղվի 2 գործով` նախ պահպանի իր երկրի մշակույթը, հետո այն ներկայացնի աշխարհին: Սակայն, ՀՀ մշակույթի նախարարությունը զբաղվում է ամեն ինչով, բացի այդ երկու գործառույթները կատարելուց, զբաղվում է շոու բիզնեսով: Մշակութային քաղաքականության բացակայության պայմաններում նախարարությունը չի կարող աշխատել երկարատեւ ծրագրերի վրա, որոնց պտուղները հնարավոր կլինի քաղել տարիներ հետո (աշխարհում մշակույթի զարգացման մոդելը այդպես է` ներդրումների արդյունքը տարիներ հետո է ի հայտ գալիս): Ներկայում մենք ունենք ադմինիստրատիվ գործառույթ իրականացնող գերատեսչություն, որը պետական փողերը մսխում է միջոցառումների ու հրավառությունների վրա: Փաստորեն, ստացվում է, որ բյուջեում շատ օպերատիվ կերպով փող է գտնվում, երբ խոսքը գնում է, օրինակ՝ «Ոսկե Ծիրան» կինոյի միջազգային փառատոնը ֆինանսավորելու մասին, մինչդեռ հաշվի առնելով հայկական կինոյի անմխիթար վիճակը, կինոփառատոնի անցկացումը, որի բյուջեն գերազանցում է ամբողջ ճյուղի բյուջեն, անհեթեթություն է: Բյուջեում փող կա նույնիսկ «Եվրատեսիլ» երգի միջազգային մրցույթը մեր ներկայությամբ պատվելու ու այդ մասնակցությունը արդյունքում խայտառակ ձախողումով պսակելու համար: Ինչքան ցանկանաք՝ գումար կարելի է գտնել անբովանդակ, ոչինչ չասող ֆիլմեր նկարահանելու և դրանք մեծ էկրաններ բարձրացնելու համար:
Անշուշտ, Մշակույթի նախարարությունը տեղյակ է հանրապետության մշակութային օջախներում տիրող, մեղմ ասած, ամխիթար վիճակի մասին: Պարզապես հետաքրքիր է՝ ինչին են սպասում: Այսօր անձրև է տեղում թատրոնի բեմում, վաղը կարող է ձյուն գալ, իսկ մի օր էլ, աստված մի արասցե՝ հենց բեմը կարող է քանդվել. հետևանքները, կարծում եմ՝ պարզ են: Ո՞վ է դրա համար պատասխանատվություն կրելու: Թե՞ մշակույթի նախարարությունը մտածում է, որ ռոմանտիկ միջավայրում, անձրևի տակ՝ դերասաններն ավելի մեծ էքսպրեսիայով պետք է նվիրվեն իրենց գործին: Իհարկե, կարող են տարին քսան հատ բիենալե և տրիանելե կազմակերպել և արտասահմանյան հյուրերի հրամցնել, թե ինչպես ենք մենք գնահատում մշակույթը, բայց արդյո՞ք նախարարությունը այդ նույն էնտուզիազմով հյուրերին կտանի հայաստանյան թատրոններ. թերևս՝ ոչ, քանի որ շատ լավ գիտակցում են՝ թատրոն այցելելը մեր երկրում էքստրեմալ հանգստի է վերածվել: Գաղտնիք չէ, որ թատրոնը հանրության հոգևոր հենասյուներից մեկն է, ու մինչ բյուջեում խոշորացույցով փնտրելուց հետո երկու քոռ կոպեկ կճարեն, միանշանակ կարող ենք փաստել՝ մեր հոգևոր հենասյուները բառի բուն իմաստով փլուզման եզրին են: Բայց դա ո՞ւմ է հետաքրքում: Կարևորը՝ «Եվրատեսիլ»-ն ու «Սլավյանսկի բազար»-ը մեր գլխից անպակաս լինեն, մենք էլ՝ նրանց:
Ստելլա Խաչատրյան