Ո՞ւմ է պետք «պարապների միությունը»
ՎերլուծականՕրերս Հանրային Խորհուրդը հիշեցրեց իր գոյության մասին` հայտարարելով, որ պատրաստվում է առավել սերտ համագործակցել ԱԺ-ի հետ:
Թե մինչ օրս ի՞նչն էր խոչընդոտ հանդիսանում համագործակցության ակտիվացմանը՝ մենք այդպես էլ չենք իմանա, ինչպես և չենք իմանա Հանրային խորհրդի կատարած աշխատանքի արդյունքի եւ արդյունավետության մասին։
Ի՞նչ կարեւոր հարցեր են լուծվել Խորհրդի նախաձեռնությամբ։ Եթե Խորհրդի անդամներին հարցնես, կասեն, որ անթիվ-անհամար հարցեր են քննարկել, մի այդքան էլ որոշումներ են ընդունել, շատ-շատ են չարչարվել ի փառս մեր հանրապետության։
Իսկ այդ որոշումներն օգնե՞լ են լուծելու մեր հանրությանը հուզող բազում հարցերից գոնե մեկը՝ արտագաղթ, կոռուպցիա, գործազրկություն, աղքատության բարձր տոկոս, տնտեսության զարգացման իսպառ բացակայություն։
Թե՞ այս կարգի խնդիրները Հանրային խորհրդի քննարկման ենթակա չեն, քանի որ, ինչպես իրենք են ասում, լծակներ չունեն։
Էլեկտրաէներգիայի թանկացման հարցով քննարկումների ժամանակ, որին, ի դեպ, Խորհուրդը միացավ բավականին ուշացումով, Խորհրդի նախագահը ծաղրում էր հենց իր գլխավորած հաստատությունը, թե 10 հատ տանկ ունեն այդ խնդիրները լուծելու համար։
Իսկ, գուցե, իրենք պետք է քննարկեն միայն այնպիսի անշառ հարց, որպիսին է օդանավակայանի հին շենքը քանդե՞լ, թե՞ վերանորոգելու հարցը։
ՀԽ անդամների խոստովանությամբ՝ իրենք հոգնել են մի 5-6 անգամ այս «շատ կարեւոր» հարցը քննարկելուց, քանի որ օդանավակայանի հին շենքն ուզում են պահպանել որպես ճարտարապետական կոթող։
Ավելի ճիշտ կլիներ, թերեւս, այս հարցը քննարկման դնել մշակույթի նախարարությանը կից հասարակական խորհրդում: Իսկ ինչո՞ւ Հանրային խորհուրդը չի կարող քննարկել վերը նշված կարեւորագույն հարցերը եւ համապատասխան որոշումներ ընդունել։
Այդ խնդիրների լուծումների ուղղությամբ լծակնե՞ր չունեն, թե՞ իշխանություններին այդ հարցերում նեղելու կամ հակադրվելու ցանկություն։
Երկու դեպքում էլ, ելնելով Խորհրդի անպտուղ եւ անիմաստ գործունեության արդյունքից, Հանրային խորհրդի նախագահի եւ անդամների կողմից բարոյական քայլ կլինի ինքնակամ հրաժարական ներկայացնելը եւ այդ Խորհուրդ կոչված ավելորդությունը լուծարելու հարց բարձրացնելը։ Ժամանակին նրանցից մի քանիսն Ազգային ժողովում եւ այլուր թմբկահարում էին մազութը լափելու մասին։ Մեզ՝ հանրության ներկայացուցիչներիս համար որեւէ տարբերություն չկա մազութ լափողի եւ հանրային բյուջեի գումարները չարդարացված աշխատավարձերի, ավտոմեքենաների, գույքի, վառելիքի, գործուղումների, էլեկտրաէներգիայի եւ այլ ծախսերի ձեւով լափողի միջեւ։ Իսկ բյուջեից այդ հատկացումների գումարները պատկառելի թվեր են կազմում:
Եթե Խորհրդի կարծիքը, որպես կանոն, չեն լսում, այս կառույցի գոյությունը աննպատակ չէ՞, եթե որոշումների կայացման հարցում միջամտության որևէ լծակ չունեք: Իսկ խողովակի կամ կամրջի դեր ունեն նաև լրատվամիջոցները և սոցիալական ցանցերը, որոնց պահպանման համար պետբույջեից գումարներ չեն ուղղվում:
Նման խորհրդի ստեղծման նպատակը իշխանությունները պայմանավորում եին նրանով, որ, իբր, Հայաստանում անհրաժեշտ է մի կառույց, որը կներկայացնի բնակչության բոլոր խավերը, ազդեցիկ քաղաքական ուժերը եւ հեղինակավոր անձանց:
Եթե անցնենք քաղաքական տեսության, պետք է նկատենք, որ հենց նման ուժերից պետք է կազմված լինի խորհրդարանը: Հենց դա է պառլամենտարիզմի իմաստը` մի մարմնում հավաքագրել ազդեցիկ ուժերին եւ մարդկանց, որպեսզի ընդունված օրենքներն ու որոշումները չհակասեն բնակչության այս կամ այն հատվածի շահերին:
Հանրային խորհրդի ստեղծումը փաստացի իշխանությունների խոստովանությունն էր, որ ներկայիս խորհրդարանը դասական եւ նպատակային առումով չի համապատասխանում իր կոչմանը: Որ այստեղ հավաքագրված են ոչ թե ազդեցիկ քաղաքական եւ հասարակական ուժերի ներկայացուցիչներ եւ հեղինակավոր անձինք, այլ՝ պատահական մարդիկ, որոնց մուտքը համընկել է քաղաքական կոնյունկտուրային:
Ստելլա Խաչատրյան