Ռուբեն Հայրապետյանի «կարապի երգը»
ՎերլուծականԱպրիլի 6-ին ՀՖՖ շտաբ-բնակարանում կայացավ ՀՖՖ նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանի և Հայաստանի ազգային հավաքականի գլխավոր մարզիչ Արթուր Պետրոսյանի հանդիպումը, որի ընթացքում քննարկվել են Հայաստանի ազգային հավաքականի մրցելույթները:
Քննարկման արդյունքում Արթուր Պետրոսյանը ներկայացրել է իր դիրքորոշումը և հիմնավորումները ստեղծված իրավիճակի վերաբերյալ: Նշվել է, որ Ազգերի Լիգայի մրցաշարին նախապատրաստվելու համար քիչ ժամանակ է մնացել, իսկ ազգային հավաքականին պետք են փոփոխություններ. Արթուր Պետրոսյանը հրաժարական է ներկայացրել, որն ընդունվել է Ռուբեն Հայրապետյանի կողմից: Ստացվում է հերթական անգամ Հայաստանի ընտրանու և ֆեդերացիայի ձախողման մեջ մեղավոր է դուս գալիս մարզիչը: Հայրապետյանը այս անգամ էլ խուսափեց պատասխանատվությունը ստանձնելուց:
Ընդհանրապես վերջին շրջանում հայկական ֆուտբոլը թևակոխել է տրանսֆորմացիաների շրջափուլ, որտեղ տեղի է ունենում քվոտաների համամասնության փոփոխություն: Ֆուտբոլը, ինչպես և ցանկացած ոլորտ, մեր երկրում քվոտավորված է, մինչ օրս Հայրապետյանի ձեռքում էր գտնվում, այսպես ասած, վերահսկիչ փաթեթը: Սակայն ՀՖՖ նախագահը ակնհայտորեն պատային իրավիճակի մեջ է հայտնվել, և պատճառը ամենևին էլ մեր ընտրանու մեղմ ասած չտպավորող մրցաշրջանը չէր: Քվոտաների փոփոխությունը պայմանավորված է նրանով, որ ինչպես շատ և շատ այլ երկրներում մարզաձևը շահութաբեր բիզնես աղբյուրի է վերածվում հայրենի օլիգարխների համար: Կարծես թե Աբրամովիչների պակաս հայկական ֆուտբոլը չի ունենա, և այս պարագայում Հայրապետյանը հայտնվում է ոչ շահեկան վիճակում: Այդ վիճակը պայմանավորված է նրանով, որ ՀՖՖ նախագահը այլևս չունի նախկին տնտեսա-քաղաքական լծակները, որոնք թույլ կտան պահպանել իր մենաշնորհը, կամ եթե կուզեք՝ միահեծան իշխանությունը ոլորտում:
Դժվար է պատկերացնել, որ նոր խաղացողների մուտքն անցավ էր անցնելու Հայրապետյանի համար, ինչպես և դժվար է պատկերացնել, որ Գագիկ Ծառուկյանը, Սամվել Կարապետյանը կամ ռուսաստանաբնակ այլ գործարարներ մտնելով ոլորտ, հսկայական գումարներ այստեղ ներդնելով և դիտարկելով մարզաձևը նաև իբրև բիզնես եկամտի աղբյուր՝ առաջնորդվելու են Ռուբեն Հայրապետյանի ցանկություններով կամ թելադրանքով: Հայրապետյանն էլ հասկանում է, որ իր ապաշնորհ ղեկավարման արդյունքում ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ նազուտուզ անելու ժամանակը չէ: Ցանկացած ներդրում կօգնի վերականգնել հայկական ֆուտբոլի ակնհայտ դեգրադացումը, կատալիզատոր կդառնա հնարավոր վերածննդի համար. վնաս հաստատ չի լինի։ Իհարկե, ցանկալի է, որ կատալիզատորն առավելագույնս արդյունավետ լինի։
Ստելլա Խաչատրյան