Երգչուհի Եվա Կանսը նոր տեսահոլովակ ունի (պրեմիերա)
ՀարցազրույցներԵրիտասարդ երգչուհի Եվա Կանսն այժմ իր մասնագիտական գործունեությունը ծավալում է ԱՄՆ-ում։ ԼՈւՐԵՐ․com-ի թղթակիցը զրուցել է հայուհու հետ իր երաժշտական կարիերայի, ձեռքբերումների, վերջին տեսահոլովակի և ապագայի պլաների մասին։
-Եվա, Ձեր ստեղծագործական գործունեության ընթացքում մասնակցել եք մի շարք միջազգային մրցույթների․ ի՞նչ են դրանք տվել Ձեզ։
-2003թ․-ին մասնակցել եմ Երգի պետական թատրոնի կողմից կազմակերպված «Կանաչ գոտի» նախագծին։ Ինձ հետ մասնակցում էին նաև սիրված և ճանաչված երգիչներ Ռազմիկ Ամյանը, Սարոն և ներկայումս շոու բիզնեսում հայտնի այլ դեմքեր։ 1 ու կես տարի միասին էինք, որից հետո մեր ճանապարհներն բաժանվեցին և յուրաքանչյուրս գնաց իր ճանպարհով։ Այնուհետև 2006 թվականին մասնակցել եմ Սոչիում անցկացվող ամենամյա «Տարվա երգ» մրցույթին, որտեղ ինձ վստահվեց լավագույն մրցանակը՝ «Գրան Պրի»-ն։ Այդ մրցույթը հետագայում անվանվեց «Հայաստան», «Տաշիր» և վերածվեց մրցանակաբաշխության։ Դրանից հետո մի շարք այլ միջազգային մրցույթների եմ մասնակցել, որտեղ, անհամեստություն չթվա, բայց իմ մասնակցությամբ ճանաչելի եմ դարձրել մեր երկիրը։ Կարծում եմ՝ մրցույթները շատ անհրաժեշտ են երգչին, որովհետև մեծ տոնուս, փորձ, տոկունություն, կամքի ուժ են հաղորդում։ Երբ գնում ես մի երկիր, ուր ոչ ոքի չես ճանաչում և յուրաքանչյուր մասնակից կարծում է, թե հենց ինքն է հաղթելու, այդ ժամանակ քո կամքի ուժն է դրսևորվում։ Դու պետք է պինդ և ուժեղ լինես, որ կարողանաս չկոտրվել ու չհիասաթափվել։
-Բացի երաժշտական գործունեությունից նաև անմասն չեք մնացել գեղեցկության աշխարհից, և մրցույթների ժամանակ ժյուրիի կազմում եք եղել։ Ի՞նչ կհիշեք այդ օրերից։
- Ինձ հրավիրել են միջազգային երկու մրցույթների՝ «Miss Princess of the globe» և «Miss Seven continet of the globe», որոնք անցկացվում էին Հունաստանի և Թուրքիայի սահմանում գտնվող կղզիներում։ Այդ մրցույթներն ինձ համար շատ տպավորիչ և կարևոր էին, քանի որ ներկայանում էի որպես երգչուհի Եվա Կանս, ով եկել է Հայաստանից։ Միջոցառումներից մեկի փակումն ինձ էր վստահված, որտեղ երգելու էի «We are the world» համաշխարհային երգը։ Մրցույթի հաղորդավարը ազգությամբ թուրք էր, և նա անգլերենից թարգմանեց իմ այն միտքը, որտեղ ես ասում էի, որ երաժշտությունը լեզու չունի, չունի խոսք և քաղաքականություն չի ճանաչում և խնդրում եմ, որ ովքեր հեռախոսներ ունեն՝ բարձրացնեն և երգեն իմ հետ։ Դա այն երգերից է, որը միավորում է բոլոր ազգերին և չի ճանաչում ո′չ ազգություն, ո′չ ռասսա։ Ես հպարտ եմ, որ ստիպեցի թուրքերին ինձ հետ հավասար երգել։
-Բացի էստրադային երգերից երգել եք նաև Օպերայի բեմում․ տպավորիչ դեպքեր եղե՞լ են։
- Դեռ Երգի պետական թատրոնում մեր առաջին համերգի ժամանակ երգելիս և պարելիս «Сальто» տվեցի, «Шпагат» նստեցի, որը, երգելու հետ միառժամանակ բավականին բարդ գործողություն է։ Նույն երաժշտական և պարային համարը 2007 թվականին կատարեցի Օպերայի դահլիճում՝ «ՌադիոՎանի» «Ոսկե քնար» մրցանակաբաշխության ժամանակ և ստացա «Տարվա հայտնություն» մրցանակը։ Շատ լավ եմ հիշում դահլիճի զարմանքը․ ես բարձրակրունկ երկարաճիտք կոշիկներով էի և ոչ ոք չէր սպասի, որ կարող եմ նման բան անել և այդ կոշիկներով «Сальто» տալ։
-Գիտենք, որ նոր տեսահոլովակ ունեք, կպատմե՞ք երգի մտահղացման և տեսահոլովակի աշխատանքների մասին։
-Նշեմ, որ իմ բոլոր երգերի խոսքերի հեղինակը ես եմ։ Դեռևս 2003թ․-ից, երբ Երգի պետական թատրոնում էի, միշտ մտածում էի ծնողներին նվիրված երգ երգելու մասին, սակայն երբեք չեմ պատկերացել, որ կարելի է գնալ և ուրիշին խնդրել, որ քո ծնողների մասին երգ գրի։ Նրանց մասին երգ գրելու մուսան այցելեց ինձ անցյալ տարի՝ մայիսին։ Զանգեցի ընկերներիս և ստացա նրանց հավանությունը։ Այդպես սկսվեց երգի ստեղծման աշխատանքները, որը խնամքով թաքցնում էի ծնողներիցս։ Նրանք, երբ հարցնում էին՝ ինչ եմ անում, ասում էի մեծ սիրո մասին երգ եմ գրում։ Սեպտեմբերին գնացի Ֆրանսիա՝ համերգների, հենց այնտեղ՝ Մարսելում, նկարահանեցի տեսահոլովակը։ Իսկ մոնտաժային աշխատանքները Երևանում ենք կատարել։ Երբ տեսահոլովակն արդեն պատրաստ էր, ծնողներիս հրավիրեցի ռեստորան նոր երգիս տեսահոլովակը դիտելու։ Նրանք պատկերացում անգամ չունեին, թե ինչի մասին է երգը։ Երբ երգը սկսվեց, անակնկալից ծնողներս սկեցին լաց լինել։ Ես այդ կերպ փորձեցի արտահայտել իմ սերը նրանց նկատմամբ։
Եվա Կանսը մասնագիտական նոր ձեռքբերումներ ունի, որոնց մասին խոստացավ պատմել մեր հաջորդ զրույցի ընթացքում։
Lիլիթ Հակոբյան