Անորսալի օլիգարխնե՞ր, թե՞ իրավապահների թուլություն
ՎերլուծականԹավշյա հեղափոխությունից հետո Հայաստանի իրավապահ համակարգի համար լուրջ մարտահրավեր է դարձել այս կամ այն քրեական գործով որեւէ մեկին պատասխանատվության կանչելը կամ կալանավորելը: Նմանատիպ մի իրավիճակ էլ ստեղծվել է ԴԱՀԿ նախկին պետ, «օֆշորի արքա» Միհրան Պողոսյանի շուրջ: ՀՔԾ-ն քրեական գործ է հարուցել` Պողոսյանի պաշտոնավարման ընթացքում ԴԱՀԿ համար «Քեթրին գրուպ» ընկերութունից մեքենաներ գնելու դրվագով:
Սակայն ինչն է ուշագրավ, Պողոսյանը շուտվանից ՌԴ-ում է, դեռ մի բան էլ նրա գրասենյակը ծաղրական հայտարարություն է տարածում՝ իրավապահներին հայտնելով վերջինիս գտնվելու հասցեն և հեռախոսահամարը: Սա, իհարկե, զավեշտ է: Զավեշտ է այն առումով, որ մեր իրավապահների մոտ կարծես վատ սովորություն, եթե չասենք ավանդույթ է դարձել ուշացած հետախուզում հայտարարելը: Այդպես եղավ նաև Բնապահպանության նախկին նախարար Արամ Հարությունյանի հետ: Ըստ էության, հետախուզումը անարդյունք է, քանի որ ԱԺ նախկին պատգամավոր Արամ Հարությունյանն արդեն 6 ամիս է` չկա. նրան պարզապես դեռ չեն գտել: Որոշ տեղեկությունների համաձայն` նախաքննական մարմինն արդեն ունի ապացույց, որ Արամ Հարությունյանը երկրում չէ, երկիրը լքել է, եւ նրան փնտրում են այլ երկրներում:
Հարությունյանի դեպքը Պողոսյանից տարբերվում է նրանով, որ վերջինս դեռևս համեստություն է անում և բացահայտ չի ծաղրում հայրենի իրավապահներին: Իսկ նրանց ուղղված հարցերը այս պահին չափից դուրս շատ են: Օրինակ, անչափ կարևոր հարց է, արդյո՞ք երկու կարևորագույն քրեական գործերի ֆիգուրանտների բառիս բուն իմաստով ճողոպրելը նրանց ոչ պրոֆեսիոնալ աշխատանքի հետևանք են, թե ձեռք բերված համաձայնության մի մաս:
Թե Հարությունյանը, թե Պողոսյանը կարող են մի քանի կոպեկ վերադարձնել պետական բյուջե, կամ որևէ պաշտոնյայի գրպան և այլևս չանհանգստանալ իրենց ապագայի համար: Այդ դեպքում ո՞վ է պատասխան տալու …