«Ի՞նչ փոխվեց Ադրբեջանում...»
ԲլոգոսֆերաՆախկին պատգամվոր Նաիրա Կարապետյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
«Փաշինյան - Ալիև հանդիպումն ինձ համար արձանագրեց, որ նախկինում ձեռք բերված Վիեննայի, Ժնևի և Սանկտ Պետերբուրգի պայմանավորվածությունները դուրս են մնացել ընդհանուր օրակարգից։
Բնականաբար, հանրության մոտ հարց է առաջանում, թե ի՞նչն էր այդ պայմանավորվածությունների հիմքում, և ի՞նչն է այդտեղ խիստ կարևոր։
Հակամարտության Ադրբեջանի ապրիլյան քառօրյա ռազմական ագրեսիայից հետո, որը մենք կոչում ենք Ապրիլյան պատերազմ, իսկ ինձ համար դա անավարտ պատերազմի քառօրյա ռազմական աննախադեպ սրացում էր, մեր դիվանագիտական փաթեթում, իբրև ձեռքբերում, մենք կարողացանք միջազգային հանրությանը բերել մի վիճակի, երբ նրանք սկսեցին մեր հարևան պետության հետ խոսել պարտադրանքների լեզվով, ինչը և ֆիքսվեց այս պայմանավորվածություններում։ Այն է՝ շփման գծի ամբողջ երկայնքով տեղադրվելու էին մշտադիտարկման սարքեր, որոնք թույլ կտային հստակ ֆիքսելու հրադադարը խախտող կողմը։
Նախկինում մենք բազմիցս կողմ էինք արտահայտվել սրան, Ադրբեջանը՝ դիմադրել իր ողջ պոտենցիալով։ Եվ տրամաբանական է, ուժ կիրառողը պետք է դեմ լիներ նմանատիպ վերահսկողության առկայությունը։ Կրկնում եմ, Վիեննայում, Ժնևում և Սանկտ Պետերբուրգում պարտադրվեց այն պայմանը։ Վստահ եմ, որ այս մշտադիտարկման մեխանիզմների կիրառումից հետո կունենայինք տրամաբանական շարունակություն՝ պատժիչ մեխանիզմներ և այլն։
Հիմա, կարծես թե, սա արդեն անցյալում է, քանի որ կողմերի հանդիպումների և պայմանավորվածությունների ելակետ է հղվում Դուշամբեի զրույցը և բարի ու հումանիտար էլեմենտները։
Արդյո՞ք Ադրբեջանն այն երկիրն է, ում հետ կարելի է մեխանիզմը փոխարինել բարի խոսքով։
Եվ հավատացեք, խնդիրն ամենևին էլ այն չէ, թե ով որ պայմանավորվածությունն է ձեռք բերել, և ով ինչ է արել..
Խնդիրն այն չէ, թե որ տարբերակն ում ճաշակով է..
Խնդիրը մեկն է՝ արդյո՞ք պատրաստ է Ալիևը, ում երկրում որևէ ներքաղաքական, արտաքին քաղաքական և հասարակական փոփոխություն չի նկատվում, բարի խոսքի և հումանիտար էլեմենտների վրա հիմնվելով՝ ընդունել այն, ինչը չի ընդունում այսքան տարի...
Ի՞նչ փոխվեց Ադրբեջանում...»: