Ում էր պետք Լանսարոտի կոնվենցիայի ամբողջ աղմուկը

Վերջին օրերին հասարակությանը մատուցված թեմաներից մեկը, այսպես կոչված, Լանզարոտի կամ Լանսարոտեի կոնվենցիան է՝ ՍԵՌԱԿԱՆ ՇԱՀԱԳՈՐԾՈՒՄԻՑ ԵՎ ՍԵՌԱԿԱՆ ԲՌՆՈՒԹՅՈՒՆԻՑ ԵՐԵԽԱՆԵՐԻՆ ՊԱՇՏՊԱՆԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ ԵՎՐՈՊԱՅԻ ԽՈՐՀՐԴԻ ԿՈՆՎԵՆՑԻԱՆ: Ընդգծենք՝ մատուցվել է ոչ թե կոնվենցիան, այլ՝ կոնվենցիայի թեման, որովհետև կոնվենցիան մնացել է ԱԺ պատերի ներսում, իսկ դրա շուրջ հյուսված թեմատիկան, ընդհակառակը, այդ պատերից դուրս է, առավելապես վիրտուալ տարածքում  կամ լրատվական դաշտում:

Կոնվենցիան ոմանց համար այն աստիճան «կարևոր» էր, որ փոխարենը այն կարդան, գնացին, հասան Կանարյան կղզիներ, հայացք գցեցին իրենց երբեմնի հանգստյան վայրերին, գտան չարաբաստիկ Լանսարոտե կղզին, որտեղ ստորագրվել է ակնհայտ-անհայտ կոնվենցիան ու վերադարձան... Վերադարձան ոչ թե իրականություն, այլ դարձյալ առցանց հարթակ, վիրտուալ տարածք և սկսեցին փորփրել: Սակայն կրկին ոչ թե կոնվենցիան, այլ հասարակության նյարդերը, անտեղյակների ներաշխարհը, լավատեղյակների քիմքը, կոնվենցիայի կողմնակիցների համբերությունը, կոնվենցիայի հակառակորդների արձագանքի մակարդակը: Ու պարզվեց, որ կոնվենցիան առավել ակտուալ է վիրտուալ տարածքում, քան իրականության մեջ, որովհետև մի փոքր նեղություն քաշելու դեպքում, «հայ- հարայ»-ի փոխարեն կարելի էր ասել՝ ժողովո՛ւրդ, կոնվենցիան օրենք չէ: Արտահայտվող մտահոգությունները կարելի է ամրագրել հենց օրենքներով: Իսկ կոնվենցիան նպատակ ունի երեխաներին պաշտպանել սեռական շահագործումից և բռնությունից:

Այն, որ կոնվենցիայի վավերացումից հետո դրա ստորագրումը հանրապետության նախագահի կողմից նրա դեմ հերթական վիրտուալ խաղի թեմա է դառնալու, անսպասելի չէ: Որովհետև այդ խաղի մասնակիցների կամ խաղավարների համար կարևորը բնավ էլ կոնվենցիան կամ դրա բովանդակությունը չէ, այլ՝ քաղաքական աղմուկն ու քաղաքական շահարկումները: Ոչինչ, որ, եթե նույնիսկ նախագահը չստորագրի, միևնույն է, այն ուժի մեջ մտցնելու սահմանադրական այլ ճանապարհներ կան: Ոչինչ, որ Հայաստանն այդ կոնվենցիան ստորագրել է տարիներ առաջ՝ 2010 թվականի սեպտեմբերի 29-ին, ընդ որում, նույն այսօրվա աղմկարարների լուռ հովանու, ասել է թե՝ աջակցության ներքո: Ոչինչ, որ այդ կոն­վեն­ցիա­յով ամ­րագր­ված պար­տա­վո­րու­թյուն­նե­րը ՀՀ Սահ­մա­նադ­րա­կան դատա­րա­նի 2020 թ. մար­տի 31-ի ո­րոշ­մամբ ճա­նաչ­վե­լ են  Սահ­մա­նադ­րու­թյա­նը հա­մա­պա­տաս­խա­նող: Հիմա պատկերացրեք այն իրավիճակը, երբ ՍԴ-ի հավանությունն ստացած կոնվենցիան ընդունվում է ԱԺ-ում, գալիս է նախագահի մոտ, և վերջինս այն նորից ուղարկում է ՍԴ: Այստեղ կոնվենցիան «շրջում է» առավելագույնը ևս 6 ամիս, վատագույն սցենարի դեպքում նորից հասնում ԱԺ, նորից ընդունվում, նորից գալիս նախագահի մոտ... Եւ ի՞նչ: Կոնվենցիան չքացա՞վ, քաղաքական կրքերը բավարարվեցի՞ն, ամեն ինչ հոյակա՞պ է...

Իսկ ի՞նչ է լինում կոնվենցիան նախագահի կողմից ստորագրվելուց հետ: Լավագույն դեպքում ևս մի քանի օր, և աղմուկը, քաղաքական խաղը լռում են, մարդիկ ապրում են իրենց կյանքով՝ կորոնավիրուսի հետ, իսկ սեռական ոտնձգությունների դեմ պայքարն այդպես էլ մնում է կոնվենցիայի էջերում, մինչև դրանից բխող համապատասխան օրենքների ընդունումը:

Եւ ո՞ւմ էր պետք այդ ամբողջ աղմուկը: Հաստատ ոչ հասարակության մեծ, գերակշիռ մասին, այլապես գոնե 100 հոգի մարդ նույնիսկ կորոնավիրուսի և արտակարգ դրության պայմաններում հավաքված կլիներ ԱԺ-ի դարպասների մոտ, սոցիալական հեռավորության վրա, հինգ-հինգ հոգի, դիմակով... 

Այս թեմայով Բունդեսթագի նախագահն ու ՀՀ ՄԻՊ-ը քննարկել են Ստամբուլյան կոնվենցիան վավերացնելու անհրաժեշտությունը Ուզում եմ, որ Հայաստանը վավերացնի Ստամբուլյան կոնվենցիան. ԵՄ դեսպան Ուկրաինան Ռուսաստանին մեղադրել է Ժնևի կոնվենցիան խախտելու մեջ Բացառված չէ, որ ծնողները բողոքեն. դպրոցի տնօրենը` Լանսարոտի կոնվենցիայի մասին