Փաշինյանը՝ ցուգցվանգի առջև. գնդակը ԶՈւ գեներալիտետի դաշտում է

Փետրվարի 25-ին Հայաստանում կտրուկ բարձրացավ ներքաղաքական ջերմաստիճանը: Ի պատասխան վարչապետի հրաժարականի պահանջի` Նիկոլ Փաշինյանը Հանրապետության հրապարակում հնչեցրեց ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանի հրաժարականի պահանջ՝ նշելով, որ կամ նախագահ Արմեն Սարգսյանը կստորագրի նրա պաշտոնանկության հրամանագիրը, կամ Օնիկ Գասպարյանը ինքը պետք է հեռանա իր դիմումի համաձայն: Նիկոլ Փաշինյանը, փաստորեն, ներքաղաքական ընտրության առաջ է դրել ոչ միայն Օնիկ Գասպարյանին, քանի որ նրա այս կամ այն ընտրություն ունենալու է ներքաղաքական համատեքստ, այլ նաև նախագահ Արմեն Սարգսյանին, որը հապաղում է ԳՇ պետի պաշտոնանկությունը ստորագրելու հարցում: Սա ոչ այլ ինչ է քան, Փաշինյանի կողմից քաղաքական դաշտում մենակ մնալու արձանագրում: Նա չի խորշում նույնիսկ բացահայտ շանտաժի դիմել ՀՀ նախագահի հասցեին, քանի որ ունի Արմեն Սարգսյանի կարիքը՝ իր որոշումներին ինստիտուցիոնալ հենք հաղորդելու համար: Նախագահի վրա ճնշումը նաև հարված է իշխանության զսպման և հակակշռման սկզբունքին, ինչն էլ իր հերթին Սահմանադրության կոպիտ ոտնահարում է: Փաշինյանը շանտաժի է ենթարկում նաև հանրությանը` հրապարակի ամբիոնից սպառնալով թուրք-ադրբեջանակն ինտերվենցիայով, եթե Հայաստանում ներքաղաքական ցնցումները շարունակվեն: Փաշինյանը չի խորշել հերթական անգամ իրեն անհարմար վիճակի մեջ դնել և կեղծել ՌԴ նախագահի հետ ունեցած հեռախոսազանգի բովանդակությունը` շեշտելով Պուտինի հայտնած աջակցությունը ՀՀ իշխանություններին, մինչդեռ այդ հատվածը Կրեմլի տարածած հաղորդագրության մեջ բացակայում է: Սա խոսում է միայն մեկ բանի մասին՝ վարչապետը ցայտնոտի մեջ է:

Ըստ էության, Հայաստանի պատմության մեջ առաջին անգամ ՀՀ ղեկավարի հրաժարականն է պահանջում բանակը, բարձրագույն հոգևոր դասը և քաղաքական էլիտան` ի դեմս ՀՀ նախագահի: Այս պարագայում Փաշինյանի  միակ հենարանը շարունակում են մնալ ուժային կառույցները, որոնց ներսում էլ ակնհայտ խմորումներ են ընթանում, հետևաբար ասել, որ այս հենարանը անսասան է՝ սխալ կլինի: Փաշինյանը չի ստանում նաև արտաքին ուժային կենտրոնների աջակցությունը, ավելի ճիշտ՝ նրան աջակցել են միայն Թուրքիայի և Ադրբեջանի բարձրաստիճան քաղաքական գործիչները: Այդ աջակցությունը պետք է դիտարկել տարածաշրջանում ռուս-թուրքական շահերի բախման համատեքստում: Թուրքիայում քաջ գիտակցում են, որ Կրեմլը բնավ էլ դեմ չի լինի Հայաստանում սորոսական իշխանության փոփոխությանը և պռո-ռուսական ուժերի իշխանության գալուն: Անշուշտ, պաշտոնական մակարդակում Կրեմլը մեսիջ է հղել, որ Հայաստանում տեղի ունեցողը գործընթացները Հայաստանի ներքին գործերն են, միևնույն ժամանակ այդ մեսիջին հաջորդել է՝ ՌԴ ՊՆ հաղորդագրությունը առ այն, որ Արցախում Իսկանդեր մարտավարական համակարգը պատերազմի ընթացքում չի կիրառվել, ինչը նույնպես մեսիջ է և վարչապետ Փաշինյանի՝ հերթական ստի մերկացումը: Առանցքային խաղացողներից մյուսի՝ ԱՄՆ-ի ՊետդԵպը իր հերթին բավական ուշագրավ հաղորդագրություն է տարածել` հայտարարելով, որ դեռևս չի որոշել` արդյոք ԳՇ հայտարարությունը կհամարի ռազմական հեղաշրջման փորձ, թե ոչ: Ասել է թե` դա կախված է նրանից, թե որքանով Նիկոլ Փաշինյանը կհաճոյանա Արևմուտքին և չի շեղվի պայմանավորվածությունների կատարումից: Արևմուտքը այստեղ ինքն իրեն մանեվրելու բավական լայն տարածություն է ստեղծում, ինչը միանշանակ Փաշինյանի օգտին չէ: Նկատենք որ վերջին շրջանում Արևմուտքը այնքան էլ բարեհաճ չէ Փաշինյանի հանդեպ, այդ մասին են վկայում արևմտյան միջազգային մի շարք հեղինակավոր կազմակերպությունների կազմած ինդեքսները՝ Հայաստանում կոռուպցիայի, մարդու իրավունքների խախտման, ժողովրդավարության մասով:

Ի՞նչ է փորձում անել ստեղծված իրավիճակում Փաշինյանը: Նախ և առաջ նա փորձում է ռազմական հեղաշրջման սպառնալիքի տակ քողարկվելով ձերբազատվել անհարմար գեներալներից և նրանց փոխարինել յուրայիններով: Մյուս կողմից` արդեն իսկ ակնհայտ է, որ Փաշինյանը ավելի թիրախային է դարձնում պատերազմում պարտության մեղքը բանակի և գեներալիտետի վրա բարդելու իր նպատակը: Վարչապետի ֆեյսբուքյան այսօրվա գրառումը, որտեղ նա հիշեցնում է, թե ովքեր են ԶՈՒ-ում զբաղվել գնումների գործընթացով՝ ասվածի վառ վկայությունն է: Փաշինյանը նաև ակնհայտորեն փորձում է ժամանակ շահել` հասկանալով, որ ԳՇ-ում պատահական մարդիկ չեն և իրենց պահանջներից այդքան հեշտ չեն հրաժարվելու: Որպես ժամանակ շահելու լավագույն միջոց` Փաշինյանը փորձում է վերակենդանացնել արտահերթ ընտրությունների օրակարգը, որի անցկացումից ի դեպ օրեր առաջ հենց իր թիմն էլ հրաժարվել էր: Հանրահավաք կազմակերպելու գլխավոր նպատակներից մեկն էլ աշխարհին ժողովրդական «աջակցություն» ցույց տալն էր: Բայց այս փորձը կատարյալ ձախողում էր, շտապ հավաքի կոչին արձագանքեցին մոտ հազար անձ, որոնց զգալի մասը ոստիկաններ էին, պետական ծառայողներ և հայտնի օլիգարխների օբյեկտների աշխատակիցներ: 

Ինչևէ, փաստենք, որ գնդակը այս պահին գտնվում է զինված ուժերի և գեներալիտետի դաշտում, իր հերթին բարձրաստիճան գեներալիտետը, առաջին հերթին, իհարկե, ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանը, պետք է պատասխանեն հանրությանը հուզող այն բոլոր հարցերին, որոնք առչնվում են պատերազմին և պատերազմում կրած պարտությանն ու մեղավորներին: Բանակի շուրջ հանրային աննախադեպ մոբիլիզացիայի այս ֆոնին նման քայլը օրակարգային է և խիստ անհրաժեշտ: Ինչ վերաբերվում է Նիկոլ Փաշինյանին, ապա նշենք, որ բանակը Հայաստանի պետականության ողնաշարն է, ամենահեղինակավոր կառույցը, և բանակի աջակցությունից զրկված լիդերը զրկվում է ոչ միայն պետությունը կառավարելու բարոյական իրավունքից, այլ նաև գործնական լծակներից...

По теме Формула развития Армении с новой командой и с инновационными подходами. Артак Товмасян Артак Товмасян. Господа, пришло время пробуждения, объединитесь, действуйте ради государства!