«Թովմասյան» հիմնադրամը կազմակերպում է «Թևանիկի» ցուցադրությունը՝ ի հիշատակ պատերազմում զոհված դերակատարի

Արցախյան վերջին պատերազմը մեզանից տարավ նաև ռեժիսոր Ջիվան Ավետիսյանի «Թևանիկ» ֆիլմի Թևանիկի դերակատար Հովհաննես Խոդերյանին։

 

«Թովմասյան» հիմնադրամը, ի հիշատակ Հովհաննեսի, նախաձեռնել է ֆիլմի ցուցադրությունը։

 

Հուլիսի 27-ին` ժամը 20:30-ին, «Ռիվերսայդ» կինոթատրոնում կցուցադրվի «Թևանիկը»։

 

Ջիվանը հուզմունքով է հիշում ֆիլմի նկարահանումները, Հովհաննեսի աշխույժ տեսակն ու բնածին տաղանդը։

 

 Խնդրեցինք ռեժիսորին պատմել Հովհաննեսի մասին․․․

Հովհաննեսի մասին երկար կարող եմ խոսել, բայց կլինեմ հնարավորինս անկեղծ և կպատմեմ այն ամենը, ինչն ամենաշատն է տպավորվել իմ մեջ։

 

Հովհաննեսն իմ հիշողության մեջ մնացել է կյանքով լեցուն, ժպտացող փայլուն աչքերով, անընդհատ շարժումների մեջ, անընդհատ աշխարհը բացահայտել փորձող, անընդհատ ինչ-որ մեկի հետ ծանոթություն ձեռք բերել փորձող մի պատանի։ Հովհաննեսին հնարավոր չէր թողնել մեկ վայրում և մեկ րոպե հետո գտնել այնտեղ։

 

Այդպես էր նաև նկարահանումների ժամանակ։ Նկարահանումների կեսից Հովհաննեսը որոշել էր, որ դերասանությունը գործ չի, որ անում են և պետք է գնա ու գյուղատնտեսությամբ զբաղվի՝ ոչխար պահի։ Վատ աշխատանք չէ հովվի աշխատանքը, բայց, այնուամենայնիվ, ֆիլմի նկարահանումները կիսատ թողնելը չափազանց անթույլատրելի և խմբին բարդ իրավիճակի առաջ կանգնեցնող արարք է։ Ինչևէ, Հովհաննեսին գտանք սարերի մի ծերպին։ Գնացել էր քույրս վարորդի ու անձնակազմից ևս մեկ հոգու հետ։

 

Ես վստահ էի, որ քույրս Հովհաննեսին կհամոզի, կբերի, բայց Հովհաննեսը սիրահոժար համաձայնվել էր, եկել։ Եվ, երբ Հովհաննեսին հարցնում էի, թե ինչու է այդպիսի բան արել, ասում էր, որ այս գործի մեջ փող չկա։ Ասում էի՝ Հովհաննես, ֆիլմը ավարտենք, ժամանակը ցույց կտա։ Ֆիլմն ավարտեցինք, ժամանակը շատ այլ բան ցույց տվեց։ Իսկապես շատ բան կարող եմ պատմել նրա մասին, բայց Հովհաննեսը մեր բոլորի հիշողության մեջ կմնա, այն վառ աչքերով, այն աշխույժ զվարթ հայացքով, կյանքով լեցուն պատանին, որին հանդիպել ենք Շուշիում։ Մի նկարի պատմություն, որ մոռացել էի (դեպքը ֆիլմի նկարահանումների ժամանակ էր տեղի ունեցել)։

 

Երբ իմացա Հովհաննեսի մահվան մասին բոթը, ես գտնվում էի Ստեփանակերտի հեռուստաընկերության ժամանակավոր գետնահարկ-կացարանում՝ բունկեր ասվածում, որտեղ պատերազմի ժամանակ հեռուստաընկերությունն էր տեղավորվել՝ ընդամենը 4 սենյակ մի նկուղային խորը հարկում, կապն էլ շատ թույլ էր, այնուամենայնիվ, փորձեցի Հովհաննեսի նկարները գտնել․ այսպես, անկախ ինձանից, պարզապես առաջին քայլը, որ արեցի, դա էր։

 

Ու ես կանգ առա մի նկարի վրա (այն կցված է այս նյութին), որտեղ երևում է, թե Բադարայի գյուղի Կապին ծովի ջրվեժի հատվածում նկարահանումների ժամանակ ես ինչպես եմ Հովհաննեսին սովորեցնում ինքնաձիգը բռնել և կրակել։ Չգիտեմ… Ես նրա ուսուցիչը չեմ եղել, ոչ էլ նրան սովորեցրել եմ, բայց այդ նկարը շատ հուզեց ինձ։ Լավ հիշում եմ, որ Հովհաննեսը մինչ այդ չէր ունեցել հնարավորություն ու կարծես առաջին անգամն էր, որ ինքնաձիգով փորձում էր կրակել, այդ պատճառով իրեն սովորեցնում էի, թե ինչպես բռնի և ուսին սեղմի կոթը։

 

Սա այն նկարն է, որ ուզեցի հրապարակել այս նյութի հետ։ Եվ ուրախ կլինեմ, որ հուլիսի 27-ին «Ռիվերսայդ» կինոթատրոնում ժամը 20:30-ին տեսնեմ շատ մարդկանց՝ «Թևանիկը» դիտածների ու ապրածների, Հովհաննեսին ճանաչած ընկերների, ծանոթների, ֆիլմի անձնակազմից անդամների։ Ուրախ կլինեմ բոլորին տեսնել այնտեղ, որովհետև այլևս ոչինչ չենք կարող անել Հովհաննեսի համար, քան նրա գործը շարունակել՝ տարածելով «Թևանիկ» ֆիլմը։

Խոսքս պարզապես կուզեմ ավարտեմ նրանով, որ Շուշին վերադարձնելու ենք։ 

 

Հաջորդ ցուցադրությունը Շուշիում...