Ճառ ասե՞ն, թե՞ զանգ կախեն․ «հոգնած» իշխանության և «մտահոգ» ընդդիմության խաչմերուկում
ՔաղաքականՄինչ Ադրբեջանը շարունակում է ներխուժել ՀՀ ինքնիշխան տարածք և լկտիաբար հայտարարել նորանոր տարածքների նկատմամբ հավակնությունների մասին, Հայաստանում ներքաղաքական գլխավոր դիսկուրսը Ռուսաստան-Արևմուտք առանցքով է։
Երկու կողմերի ջատագովների պակաս չկա՝ միմյանց արժանի և միմյանց անխնա քննադատողի դիրքերում։
Ինչպես ասում են, խաղաքարտերը բաց են․ հայտնի են այն քաղաքական թիմերը, ուժերը, որոնք հակված են ՌԴ-ի հետ դաշնակցությանը, ինչպես նաև ակնհայտ են այնպիսիք, որոնք արմատապես դեմ են թե՛ Մոսկվայի, թե՛ Կրեմլի հովանավորության ներքո գործող դաշինքներին՝ ՀԱՊԿ, ԵԱՏՄ, ԱՊՀ և այլն, մեր երկրի անդամակցությանը կամ գործակցությանը։
Իսկ թե ավելի կոնկրետ, Հայաստանում ճառասացների սղություն չկա, մինչդեռ զանգ կախողը կամ իսկույն ասոցացվում է որևէ ուժի սատարելու մեջ․ եթե իշխանության ընդդիմախոս է՝ Ռոբերտ Քոչարյանի կամ Սերժ Սարգսյանի համախոհ է ընկալվում, եթե դեմ է թե՛ իշխանություններին, թե՛ ընդդիմությանը՝ կասկածելի է համարվում կամ միջնաժամկետ խաղաղոցի կարգավիճակ է ստանում, կամ էլ իրականում, ըստ էության, ԶԱՆԳ կախող չկա ու չկա՛․․․
Ժամանակ առ ժամանակ, ներմուծվում են «դեպքեր, դեմքեր և այլն», որոնք խոստանում են նոր խոսք ասել՝ թե ճառասացների շրջանում, թե՛ զանգ կախողների դիրքերից։
Ռուբեն Վարդանյան, Էդգար Ղազարյան, Արթուր Վանեցյան, Արա Աբրահամյան, Տիգրան Արզաքանցյան․ հիշատակված մարդիկ այս շղթայի առանցքային մասն են միայն, կան նաև այլ դեմքեր, որոնք հստակ դիրքավորվել են և լիդերի դափնեպսակին հավակնելու, ժողովրդական լեզվով ասած՝ զանգ կախելու հայտ են ներկայացրել։
Զուգահեռաբար, խորհրդարանական ընդդիմությունը վարչապետի հավանական թեկնածուի անուն դեռ չի շրջանառում, թեև ենթատեքստով ակնառու է, որ առաջնորդական մենաշնորհը վերապահված է ՀՅԴ ԳՄ ներկայացուցիչ, ԱԺ պատգամավոր Իշխան Սաղաթելյանին։
Հարցն, այս համատեքստում, բացարձակապես անձնավորված չէ․ զանգ կախողի անուն-ազգանուն-կարգավիճակը իրադարձության փաստական կողմն է, խորքային, հիմնարար և ազգաշահ պայմանը՝ զանգ կախելու երևույթի դրսևորման ու օր առաջ կենսագործման մեջ է․ մնացյալը, հավատացե՛ք, էպիզոդիկ ու տեխնիկական դերակատարումներ են ․․․
Ու ժողովուրդը, որ հոգնել է թե՛ պատասխանատվությունից հրաժարվող, «հոգնած» իշխանություններից և թե ՛ Հայրենիքի ճակատագրով «մտահոգ» ընդդիմության փոխադարձ քննադատություններին ու հակասություններից, չգիտես ինչու նախաձեռնությունը չի վերցնում իր ձեռքը։ Բայց այդ օրն էլ, վստահաբար, կգա, քանի որ ժողովրդի համբերությունն անսպառ չէ և քաղաքական աղմուկի մեջ նա հաստատ կախելու ու հնչեցնելու է Սթափության ու Հաղթանակի զանգը
Արա Ալոյան