«Սիրում եմ նկարել Հայաստանը». Մարտիրոս Սարյան

Ես սիրում եմ անել բնանկարներ, նատյուրմորտներ, սիրում եմ նկարել Հայաստանը: Նկարել բնականից:

Անմիջականորեն բնանկարից նկարելն իմ ամենամեծ բավականությունն է: Բնությունը, նկարչին շրջապատող աշխարհը միշտ կարծես ավելացնում են նրա ստեղծագործական ուժերը: Նկարում ես, զգում, որ հարկավոր է շտապել: Ժամանակը թռչում է արագ, առարկաների ձևերը նույնն են մնում, սակայն լուսաստվերները փոխում են դրանց բնույթը` բարդացնելով և անասելի դժվարացնելով աշխատանքը: Ստիպված ես լինում աշխատել կիզիչ արևի կամ հորդառատ անձրևի տակ: Քամին փոշու ամպեր է բարձրացնում: Կարծես հարկադրված ես լինում բնանկարներդ «պոկել» բնությունից: Գործդ ստացվում է ստեղծագործական և ֆիզիկական մեծ լարման միջոցով: Եվ դրա մեջ մի առանձնակի բերկրանք կա: Տալիս ես ոչ միայն ներշնչանքդ, այլև ջանքերդ:

Կարևոր չէ բնանկարը կամ նատյուրմորտն ինքնին, կարևոր է, թե նկարիչն ինչպես է կարողացել թափանցել դրանց էության մեջ: Կարելի է, հիշելով Լևիտանի հիասքանչ աշխատանքները, խոսել այն մասին, թե նրա նկարներում ինչպես են պատկերված ամպերը, ծառերը, ջուրը: Սակայն Լևիտանի արվեստի գլխավոր ուժը, նրա պատգամը հենց բնության պոետական իմաստավորման մեջ է, այն կենդանի բովանդակության մեջ, որը ընթերցվում է նկարչի կտավներում …:

Մարտիրոս Սարյան «Արվեստի մասին»

Նյութը՝ Ք. Ա–ի