«Ոչ հավատացյալը գալիս էր եկեղեցում որոնելու իր ինքնությունը, ավանդույթները, ակունքների ջերմությունը». Անրի Վերնոյ

… Հայրս մշտապես առանձին ուշադրություն է նվիրել եկեղեցուն:

Հավատա՞լ, թե չհավատալ: Դա շեքսպիրյան հարց չէր, որ հայը ուղղում էր իր խղճին:

Ոչ հավատացյալը գալիս էր եկեղեցում որոնելու իր ինքնությունը, ավանդույթները, ակունքների ջերմությունը: Հավատացյալը այդ ամենի հետ ակնկալում էր հանդիպում աստծո հետ: Եվ երկուսն էլ լսում էին վսեմաշուք պատարագը, որ արցունքներ էր քամում աղոթքի խստության միջից, դառնում քնարական, վերափոխվում տոնախմբության, քանի օրհնաբանում էր տիրոջ փառքը:

Անրի Վերնոյ