Այսօր բանաստեղծ Գեղամ Սարյանի ծննդյան օրն է

Բարդիները խշշացին, աղբյուրները լաց եղան,
Տխուր իրար նայեցին ջահել աղջիկն ու տղան:
Տղան ասաց.- Մոռացիր, մեր միջև էլ սեր չկա...
Արցունքները լվացին թուխ աչքերը աղջկա:

Գեղամ Սարյան

Ականավոր քնարերգու Գեղամ Սարյանը (Բաղդասարյան) ծնվել է 1902 թվականի 25 դեկտեմբերի 25-ին, Իրանի Թավրիզ քաղաքում, դերձակի ընտանիքում:

Արամյան ծխական դպրոցում նախնական կրթությունն ստանալուց հետո Սարյանը ուսումը շարունակում է Թավրիզի թեմական դպրոցում` աշակերտելով հռչակավոր Հրաչյա Աճառյանին:

1920 թվականին ավարտելով դպրոցը, նա որոշ ժամանակ զբաղվում է մանկավարժական աշխատանքով: Երկու տարի անց իրականացնում է Սարյանի երազանքը. թողնում է խանական Պարսկաստանը և գալիս Հայաստան` իր իսկական հայրենիք:

Գ. Սարյանը գրել է սկսել Պարսկաստանում եղած ժամանակ: Նրա պոեզիան նոր վերելք ապրեց հատկապես 30-ական թվականներին, երբ մի առանձին ուժով հնչեցին բանաստեղծի հայրենաշունչ ստեղծագործությունները: Սարյանի ստեղծագործական հաջողություններից է արդիականության կենսական հարցերին արձագանքելու նրա անուրանելի կարողություննները:

Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին գրված պոեմներում, բալլադներում և բանաստեղծություններում Գ. Սարյանը ճշմարտացի գույներով ներկայացնում է սովետական մարդու անձնազոհությունը, հայրենասիրությունը, հերոսականությունը և հաղթանակի մեծ հավատը:
Սարյանի ստեղծագործություններում ուշագրավ երևույթ են «Դեպի կառափնարան» և «Սայաթ Նովա» պոեմները, հայրենասիրական ու ժողովուրդների բարեկամության թեմաներով գրված մի շարք բանաստեղծություններ («Հոգնած նայում եմ ես ճամփաներին», «Սևանի ափին», «Գովք Երևանի», «Խոսք ռուս ժողովրդին», «Ուկրաինային» և այլն):

Մեծ է Գեղամ Սարյանի վաստակը քնարական բանաստեղծության զարգացման գործում: Նրա քնարական ստեղծագործությունները աչքի են ընկնում կառուցվածքի ավարտվածությամբ, մտահաղացման խորությամբ ու հյուսվածքի պարզությամբ:

Հիանալի ճանաչելով խանական Պարսկաստանի դաժան կյանքը` Սարյանը գրեց արևելյան ստեղծագործություններ, որոնց մեջ ուշագրավ էր «Գյուլնարա» պոեմը: