«Թուրքերն ու ադրբեջանցիները հետևում էին կատարվողին ու ասում` փաստորեն հայերն իրար ատող ժողովուրդ են»

Քիչ անց այդ մրցույթում միաձայն հաղթանակ տոնեց նիկոլը։ Իրոք որ, իր պես երկրորդը չկար։ Նա մրցութային հանձնաժողովի կողմից ճանաչվեց անգերազանցելի։

Մնացածը տեխնոլոգների գործն էր։

Դե հետո էլ բոլորս գիտենք. մերժին Սերժին ու անմիջապես կալանավորեցին Քոչարյանին։ Ակնհայտ էր, որ նոր «մերժված»Սերժ Սարգսյանը չէր կարող ակնկալեր իշխանության վերադառնալ։ Այդ պայմաններում Արցախը թուրքին նվիրելու դեմն առնողը հենց Նախագահ Քոչարյանն էր։ Իրեն փակեցին ու բոլորով լծվեցին բանակի ու Երկրապահի քանդմանը։ Որոշ դեպքերում այդքան էին տարվում հանձնարարություններով, որ չէին էլ գիտակցում, որ մարդ են սպասում, ինչպես եղավ գենարալ Մանվելի դեպքում։

թուրքերը ու ադրբեջանցիները ուշադիր հետևում էին մեր մոտ կատարվողին ու զարմացած ասում` փաստորեն հայերը իրար ատող, ուրիշի դժբախտության վրա ուրախացող, լավությանը ուրացող ժողովուրդ են։ Նայում ու զարմանում, թե ոնց են նոր իմանում այս ամենի մասին։

Զավեշտը այն է, որ մենք էլ էինք նայում ու զարմանում...

Այս ամենը դեռ չի ավարտվել։ Մեր զինվորներին տարան սպանդի, մեր հերոսներին վարկաբեկեցին, մեր հայրենիքը ջերմոցում աճեցրած ելակի պես էժանով ծախեցին, բայց դեռ իշխում են։ Իշխում ու շարունակում են...

Հիմա էլ մեզ թուրքի հետ են եղբայրացնում...

Ես չգիտեմ` իմ պեսներն են շատ, թե նիկոլի։ Բայց ես հաստատ գիտեմ, որ ես թուրքի հետ եղբայրանալու չունեմ։

Ես վրեժ հանելու ունեմ, ես կորսված հայրենիքը հետ բերելու ունեմ, ես Եռաբլուրում հանգրվանած տղերքին արժանանալու ունեմ...»: