Նոր պաշտոնի հավակնությո՞ւն, թե «ստրախովկա». ինչու են ակտիվացել ԱԳՆ նախկին նախարարները

Վերլուծական 27 Սեպտեմբեր, 2022 21:07

ՀՀ նախկին արտգործնախարար Արա Այվազյանը օրեր առաջ, մեկնաբանելով այն, որ իշխանությունները «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Արսեն Թորոսյանի հայտարարությունն են ակտիվ շրջանառում, թե Արցախի անկախության ճանաչման շանս չկա և չի եղել և պետք չէ ինքնախաբեությամբ զբաղվել, հայտարարել է, որ նման շանս եղել է և որևէ ինքնախաբեություն այստեղ չկա: «Այնպես որ այստեղ խաբեության, ինքնախաբեության մասին որևէ խոսք չի կարող լինել։ Հայաստանը հետևողականորեն արել է ամեն ինչ, որպեսզի բանակցային գործընթացը չտապալվի, Ադրբեջանն է տապալել բանակցային գործընթացը և գնացել ուժի կիրառման ճանապարհով։ Եթե հայկական դիվանագիտության ընթացքում նույն Ադրբեջանը, միջազգային հանրությունն ընդունեցին, որ բանակցային սկզբունքների շրջանակում կա նաև ինքնորշման իրավունքի ճանաչման խնդիրը, ուրեմն մենք բավական առաջ էինք գնացել: Դրա հնարավրությունը կար ու նորից ցանկանում եմ հիշեցնել՝ Ադրբեջանի նախագահն ասում էր ՝ իրեն փակ դռների հետևում ստիպում են ճանաչել Արցախի անկախությունը։ Սրանից ավելի վառ ապացույց, որ խաբեություն չի եղել, կա՞»,-ասել է նա։

Ուշագրավ է, որ Արա Այվազյանը, 2021 թվականի մայիսի 31–ին ելույթ ունենալով ԱԳՆ–ում, իր հրաժարականի դիմումը պատճառաբանել է հետևյալ կերպ. «Որպեսզի երբևիցե որևէ կասկած չլինի, որ այս նախարարությունը կարող է ինչ-որ քայլ անել կամ համաձայնություն տալ ինչ-որ գաղափարների, նախաձեռնությունների, որոնք մեր պետականության, մեր ազգային և պետական շահի դեմ են եղել»։ Դրանից հետո հայտնի դարձավ, որ ՀՀ գլխավոր դատախազությունը ՀՀ արտաքին գործերի նախկին նախարար Արա Այվազյանի՝ իր հրաժարականի պատճառների վերաբերյալ սկանդալային հայտարարության տեսագրությունն ուղարկել է ԱԱԾ՝ դրանում ներկայացված հանգամանքները ստուգելու և ընթացքը լուծելու նպատակով:

Արա Այվազյանի ակտիվությունը, կարծես թե, վարակիչ դարձավ նաև ԱԳՆ մեկ այլ նախկին նախարարի՝ Զոհրաբ Մնացականյանի համար: Վերջինս գրեթե ամեն օր հանդես է գալիս ծավալուն հոդվածներով կամ թվիթերյան գրառումներով: Ուշադրության են արժանի ՀԱՊԿ-ին, Բելառուսին ուղղված քննադատությունը, ավելի մեղմ ձևակերպումներ պարունակող, այդուհանդերձ կրկին հակառուսական շեշտադրումներով վերջին հոդվածը, որը, ինչպես և նրա գրառումները, ինտենսիվ տարածվում էին իշխանական ԶԼՄ-ներով։ Մինչդեռ Զոհրաբ Մնացականյանի հրաժարականը նույնպես հարթ չէր ընթացել, այդ հրաժարականից հասկանալի էր դառնում, որ նա էլ չի կիսում Փաշինյանի հետպատերազմյան քաղաքականությունը և պետության համար այդտեղ որոշակի վտանգներ է տեսնում:

Հետաքրքիր է` ինչպես է ստացվել, որ մեկ տարի առաջ Փաշինյանին ՀՀ պետական շահերի մեջ մեղադրող նախկին նախարարները այսօր պաշտպանում է այն թեզերը, որոնք առաջ է տանում հենց ինքը` Փաշինյանը: Այվազյանը փաստացի արդարացնում է Փաշինյանի վարած դիվանագիտությունը, իսկ Մնացականյանը արտաքին քաղաքական վեկտորի հավանական փոփոխության ֆոնին դրա համար լեգիտիմ հիմքեր է ստեղծում իր հոդվածներով և գրառումներով: Նախկին նախարարները նոր պաշտոնի հավակնություններ ունե՞ն, թե պարզապես ապահովագրում են իրենց՝ գեներալիտետի ճակատագրին հետագայում չարժանանալու համար...