Պուտինը որոշել է չայցելել հայկական մարզ. ճանապարհ դեպի Սիկտիվկար

Սեպտեմբերի երկրորդ կեսին սպասվում էր ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի այցը Հայաստան, որը, սակայն, չի կայանա: Որքան մեզ հայտնի է՝ Պուտինը շատ վաղուց արդեն չի այցելել նաև Կրասնոդարի երկրամաս և Կալինինգրադի մարզ: Սեփական մարզերում հաճախակի շրջելու սովորություն Պուտինը չունի` բացառությամբ այն դեպքերի, երբ նա գնում է որսի կամ վայելում է այս կամ այն նահանգին բնորոշ էքստրեմալ հաճույքները: Ռուսաստանն անծայրածիր երկիր է՝ հաճելի ժամանց կազմակերպելու բոլոր հնարավորություններով. այդ առումով «հայկական կայֆերը», հավանաբար, Պուտինին չեն ձգում: Իսկ այն, որ պուտինյան Ռուսաստանը Հայաստանին չի տարբերում իր սովորական երկրամասերից, ակնհայտ է:

Եթե հաշվի առնենք, որ ցանկացած նախագահի խորհրդականի շուրթերով խոսում է հենց ինքը՝ նախագահը, արդեն կարելի է վստահ ասել, որ Հայաստանի սուվերենության հարցը ծալած և գրպանը դրած Պուտինը այլևս Երևան գալու պատճառներ չունի: Իսկ այն, որ նա Հայաստանը իսկապես չի տարբերում ռուսական մարզերից, Վլադիմիր Վլադիմիրովիչը հայտարարել է իր խորհրդականի՝ Սերգեյ Գլազևի շուրթերով, ով, պատասխանելով Մաքսային միության հետ Հայաստանի սահման չունենալու և այդ հեռանկարում անդամակցության նպատակահարմարության մասին հարցին, ընդգծել է, որ Ռուսաստանի Կալինինգրադի մարզը ևս Մաքսային միության հետ ընդհանուր սահման չունի: Լրագրողի այն հարցին, թե Հայաստանը ոչ թե Ռուսաստանի մարզն է, այլ` առանձին պետություն, Գլազևը պատասխանել է, որ Ռուսաստանի համար կարևոր չէ՝ մարզ է դա, թե պետություն, կարևորը ընդհանուր միասնական մաքսային տարածքն է: Մարդը բաց տեքստով հասկացնում է, որ Մաքսային միություն մտնող երկրի սուվերենությունն անկարևոր փաստ է Ռուսաստանի համար, հետևաբար, որևէ պետական այցի մասին խոսելն առնվազն միամտություն է: Գլազևի հայտարարությունն անգամ Գալուստ Սահակյանին է հունից հանել, ով ասել է. «Ամեն դուրսպրծուկ չէ, որ բան պիտի ասի հայերին, և միշտ մտածե՛ք, որ Հայաստանի անկախությանը որևէ միջոց չի կարող լինել, որ մեր կշիռները ցածրացնենք մեր անկախությունը տանելու հետ: Նախ՝ Կալինինգրադը թող իրենց գլխին կպչի, իսկ հայը հայամետ է և Հայաստանի շահերը պաշտպանող»: ՀՀԿ-ի խոհափիլիսոփան երևի մոռացել է, որ մի քիչ ուշացել է այդ խոսքերն ասելու համար...

Թերևս ավելորդ չէ հիշեցնել Սերժ Սարգսյանի՝ Մոսկվա մեկնելու օրը հրապարակված իմ հոդվածի վերջին հատվածը, որն արժանացավ ռազմահայրենասիրական ֆեյքերի և իրական դեմքով ֆեյքոտ մտավարժիչների բուռն գրոհին. «Փաստորեն, մենք հնարավորություն չունեինք խաղալու ո՛չ «և՛...և՛», ո՛չ էլ «կա՛մ...կա՛մ»: Գործընթացն ընթացավ դասական հայկական ժողովրդավարության ձևով՝ մեր փոխարեն արդեն քվեարկել էին: Մեզ, ըստ էության, հնարավորություն է տրված որոշելու՝ անդամակցել Կրասնոդարի երկրամասին, թե` Հյուսիսային Օսեթիայի Հանրապետությանը: Հակառակ դեպքում, ըստ ամենայնի, մեզ կուղարկեն Սիկտիվկար»...

Հիմա ի՞նչ կասեք, պարոնա՛յք...

Վարուժան Բաբաջանյան