44-օրյա պատերազմում զոհված Մայիս Հովսեփյանի ընտանիքը կորցնում է տունը. պատկան մարմիններից արձագանք չկա

Հասարակություն 16 Հունիս, 2021 15:51

44-օրյա պատերազմում զոհված ժամկետային զինծառայող Մայիս Հովսեփյանի ընտանիքը կանգնած է տունը կորցնելու վտանգի առաջ: Այս մասին ԼՈՒՐԵՐ.com-ի հետ զրույցում ասաց Մայիսի մայրը՝ Լուսինե Հովսեփյանը. «2012 թվականին մեր տունը գրավ դրեցինք, 2 տարի վճարումները պարտաճանաչ կերպով կատարում էինք, հետո ունեցանք ֆինասնական խնդիրներ ու չկարողացանք այլևս վարկը մարել: Բանկը արդեն գնել է մեր տունը, սկզբում մեզ տվել էր 2-3 օր տունը ազատելու համար, սակայն հետո թաղային ոստիկանապետը 2-3 օրը դարձրեց 20 օր, որ գոնե հասցնենք տուն փնտրենք»,- պատմում է հերոսի մայրը:

Վերջինս ասաց, որ դիմել է Կենտրոնական բանկ, Պաշտպանության բանակ, նախագահ Արմեն Սարգսյանին և վարչապետի ժամանակավոր պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանին, սակայն իրեն կարողացավ օգնել միայն ՄԻՊ-ը. «ՄԻՊ-ի շնորհիվ մեզ տվեցին 3 ամիս տունը լքելու համար: ՊՆ-ն ու Արմեն Սարգսյանը ինձ պատասխանեցին, թե իրենց գործառույթի մեջ չի մտնում նման հարցերով զբաղվելը: Կարծում եմ՝ գոնե Կենտրոնական բանկը պարտավոր է գումարը զրոյացնել, ինչու պետք է իմ՝ Երևանում ծնված երեխային ուղարկեին Արցախ, որ այսօր էլ ներում-բեկում չլիներ»,- հուզված նշում է Լուսինեն:

Մայիսի մայրը շատ դժվար կացության մեջ է հայտնվել, նա խնդրում է, որ գոնե իրենց շատ ժամանակ տրամադրեն, որ կարողանա գումար հավաքի՝ տունը վերադարձնելու նպատակով. «Մենք ուզում ենք՝ գոնե 4-5 տարի ժամանակ տան, որովհետև շատ մեծ է գումարը, և մեզ ժամանակ է պետք այն հավաքելու համար, բայց չգիտենք, թե 3 ամիս հետո ինչ կլինի, կհամաձայնե՞ն արդյոք, թե՞ ոչ: Մենք արդեն հաշվեհամարներ ենք բացել. թե՛ մեր ընկերները, և թե՛ օտար մարդիկ սկսել են փոխանցումներ անել և օգնության ձեռք մեկնել»,- ասաց Մայիսի մայրը:

Ըստ հերոսի մոր խոսքերի՝ նա շատ վիրավորված է, երբ իր ամենաթանկին տվել է պետությանը, իսկ պետությունը այսօր իր կողքին չէ, անգամ իրեն խոստացված Մայիսի մեդալը չեն հանձնել դեռ. «Իմ էրեխու զոհվելը ոչ մեկի պետքը չի, էրեխես պետության համար ա գնացել, կռվել ու զոհվել, իսկ պետությունը էսօր չի ուզում աջակցի գումարային հարցերում»,- նշեց Լուսինեն՝ ընդգծելով, որ իրենց տվել են մեկ մեդալ, շեշտելով՝ երկրորդը կտան շուտով. «Հիմա էլ ասում են՝ ընկերները պետք է խոսեն նրա սխրագործությունների մասին, ախր իր ընկերները չեն կարողանում այդ թեմայով խոսեն, չեն էլ ուզում հիշել էդ օրերը, ես գնամ ի՞նչ հարցնեմ, ոնց էդ էրեխեքին սթրեսի ենթարկեմ, պետությունը, անգամ, մի մեդալ է ավելորդ համարում տալ, չգիտեմ՝ ինչ ասեմ»,- ասաց Մայիսի մայրը:

Խոսելով Մայիսի մասին՝ մայրը ընդգծեց հերոսի չափից դուրս հավասարակշռված և խելացի լինելը. «Բնավորությամբ շատ հանգիստ, լուրջ, կազմակերպված, խելացի ու ծանրակշիռ տղա էր: Ընկերները նրան գեղեցկության համար անվանում էին «Կինոյի տղա»: 16 տարեկանից աշխատել է, ասում էր՝ ես ինձ լավ եմ զգում, որ աշխատում եմ: Տղաս զբաղվել է Այկիդո մարտարվեստով և ստացել սև գոտի առաջին դան որակավորում»,- մեծ կարոտով պատմում է նա:

Մայիսը սովորել է Պարույր Սևակի անվան թիվ 123 հիմնական դպրոցում։ Դպրոցում միակ սանն էր, ով մասնակցում էր բոլոր առարկաների օլիմպիադաներին: 14 տարեկանում մասնակցել է նաև «Ամենախելացին» հեռուստախաղին. «Մայիսս շատ էր սիրում ընթերցել, կրթվել: Դպրոցն ավարտել է գերազանց կարմիր վկայականով և անվճար ընդունվել Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարանի քոլեջի մենեջմենթ բաժինը։ 3 տարի անվճար սովորելուց հետո ավարտել է այն՝ ընդունվելով Ազգային ագրարային համալսարանի մենեջմենթ բաժինը: Ուսումը կիսատ մնաց, քանի որ պետք է զորակոչվեր բանակ...»,- նշեց Լուսինեն:

2019 թ. դեկտեմբերի 25-ին Մայիսը շատ մեծ ոգևորությամբ զորակոչվեց բանակ՝ ծառայության անցնելով Ջաբրայիլում. «Շատ ոգևորված էր, որ բանակ պետք է զորակոչվի, առավոտյան ժամը 7-ին արթնացավ, հայրենասիրական երգեր միացրեց ու ասաց, որ հանկարծ չլացենք իր հետևից: Տղաս շատ լավ է ծառայել, օրինակելի զինվոր է եղել»,- մեծ հպարտությամբ ասաց Լուսինեն:

Սեպտեմբերի 25-ից Մայիսը իր զինակիցների հետ արդեն դիրքերում էր, իսկ պատերազմը սկսելուն պես վստահ է եղել, որ կհաղթեն. «Հենց պատերազմը սկսելու օրը զանգահարեց տղաս ու ասաց՝ մեզ հետ ամեն ինչ շատ լավ ա, սաղ լավ ա լինելու, մա՛մ ջան: Մայիսը սկզբում եղել է Ջաբրայիլում, հետո Հադրութում ու Ֆիզուլիում: Նրանք ոչնչացրել են դիվերսիոն խմբեր, թուրքի դիրք են գրավել, չեն նահանջել այն դիրքից, որը որ ընդամենը 5 հոգով են պահել»,-հուզվելով պատմում է Մայիսի մայրը:

Ըստ մոր խոսքերի՝ Մայիսը վտանգելով իր կյանքը, անցնելով կրակահերթի տակով, իր վիրավոր հրամանատարին դուրս է բերել խրամատից և տեղափոխել շտապօգնության մեքենա: Հերոսը դադարել է տուն զանգահարել հոկտեմբերի 17-ից, դա այն օրն էր, երբ վերջին անգամ նա խոսեց իր տանեցիների հետ. «Վերջին անգամ մենք խոսել ենք հոկտեմբերի 17-ին, ասել էր՝ ամեն ինչ լավ ա լինելու, շուտով մեր այդքան սպասված հաղթանակն ենք նշելու: Այդ անգամ նա խոսեց ընտանիքի բոլորի անդամների հետ: Ո՞վ իմանար, որ այդ զանգը լինելու էր վերջինը...»,- մեծ ցավով ասաց Լուսինեն:

Հոկտեմբերի 21-ին Մայիսը հերոսաբար զոհվում է հակառակորդի դիպուկահարի կրակոցից՝ Հադրութի Մեխակավան գյուղի մոտակայքում: Նրա աճյունը այդ տարածքից կարողանում են դուրս բերել միայն հունվարի 2-ին. «Ամսի 21-ին իմացանք, որ որդիս զոհվել ա: Մայիսիս աճյունը գտան հունվարի 2-ին: Գրպանում եղել է զինգրքույկը և պարանոցից միշտ կախված փայտե խաչը»,- հուզված ասաց հերոսի մայրը։

Մայիսը հետմահու պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով: Հերոսի ծնողները անհամբեր սպասում են նաև իրենց որդու՝ «Մարտական Խաչ» շքանշանին՝ հուսալով, որ մի օր այն կտան իրենց:

Զվարթ Պետրոսյան