Հիշենք, թե ինչպես են ՀՀ-ում հերթով «չեզոքացվել» գաղափարական բնույթի գործիչները․ Արմեն Այվազյան
Բլոգոսֆերա
Պատմաբան և քաղաքագետ Արմեն Այվազյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․
«Այն, ինչ վերջին մեկ-երկու շաբաթում Իսրայելը փորձում է անել «Հեզբոլլահի» ռազմաքաղաքական ղեկավարության հետ, Հայաստանում հաջողությամբ իրականացվել է դեռևս 1990-1999 թթ.։ Պարզապես հիշենք, թե ինչպես են հերթով «չեզոքացվել» գաղափարական բնույթի գործիչները՝ Մովսես Գորգիսյանը, Արթուր Մկրտչյանը, Լեոնիդ Ազգալդյանը, Բեկոր Աշոտը, Մոնթեն, Վազգեն Սարգսյանը... Իսկ հետո արդեն «պրագմատիկ» գործիչները բերեցին-հասցրեցին մեզ մինչև Նիկոլ ու Արցախի հանձնում...
ԼՐԱՑՈՒՄ
Ընկերներից մեկը մեկնաբանությունում կարևոր հարց տվեց. «Էսքան ձգձգման իմաստը ո՞րն էր այդ դեպքում», նկատի ունենալով այն, թե ինչո՞ւ Արցախը չի հանձնվել 2000-2019 թվականներին։
Պատասխանում եմ շատ համառոտ։
Հարցը պետք է դիտել երկու կողմից՝ արտաքին և ներքին։
1999 թ. ի վեր ՀՀ-ում և Արցախում պետք էր՝
1) բարոյապես մաշեցնել ժողովրդի կամքն ու դիմադրողականությունը,
2) կազմակերպել հարյուր հազարավոր հայերի արտագաղթը, դրանով իսկ, մասնավորապես, կտրուկ պակասեցնել երկրի մոբիլիզացիոն ռեսուրսը (հիշենք, որ 2008-2014 թթ. Հայաստանից դուրս է մղվել շուրջ 400,000 մարդ).
3) կոռումպացվածության տոտալ տարածման միջոցով «փչացնել», հիմարացնել ու ապազգայնացնել չինովնիկությանը, ինչը հաջողությամբ իրականացվել է.
4) պետական համակարգի ու բանակի միջին օղակներից հեռացնել գաղափարական ու սկզբունքային հայրենասերներին.
5) Թուլացնել բնակչության կրթական մակարդակն ու վերլուծական կարողությունները՝ մասնավորապես, դաշտը հեղեղելով կեղծ ու վարձու «քաղաքական վերլուծաբաններով».
6) աճեցնել ապազգային երիտասարդներից բաղկացած կոլաբորացիոնիստական «քաղաքական» կազմակերպություններ ու տարբեր բնագավառների «լիդերներ» (օրինակ՝ Նիկոլ, Ժաննա, Ալեն և այլն)։
Իսկ արտաքին տեսակետից պետք էր դեռ՝
1) ուժեղացնել Ադրբեջանի բանակը,
2) մեծ տերությունների միջև ձեռքբերել վերջնական համաձայնություններ Արցախի հայաթափման ժամանակացույցի, հիմնական հետևանքների և իրենց հասանելիք ավարի վերաբերյալ,
3) որսալ աշխարհաքաղաքական առումով խառը մի ժամանակահատված՝ Հայոց ցեղասպանության հերթական փուլը հնարավորին չափ սահուն և անաղմուկ իրականացնելու համար։
Այսքանով սահմանափակվեմ, թեև կարելի է նաև ուրիշ կարևոր կետեր էլ ավելացնել»։
Ամենադիտված 
Մնաս բարյավ. Րաֆֆի Հովհաննիսյան
