«Սուրբ է նա, ով մաքուր է հոգու հետ պատերազմող ամեն ախտից». Ներսես Շնորհալի

Առաջին` սուրբ է նա, ով մաքուր է հոգու հետ պատերազմող ամեն ախտից, ով սկզբից ո՛չ վերքեր է ընդունում և ո՛չ էլ դեղերի է կարոտ:
Երկրորդ` սուրբ է նա, ով թեպետ խոցվում է մեղքերի նետերից, սակայն մինչև վերջ չի ենթարկվում թշնամուն, ախտերի հեշտանքին տեղ տալով` չի խոցոտումիր հոգին և դա, սովորության վերածելով, իր համար չի դարձնում երկրորդ բնություն, այլ մանավանդ անցյալի խոցերը բժշկում է ապաշխարության դեղերով և առաջիկայում սպասվողներից զգուշանում է աղոթքի ու պահքի զենքերով և զգայարանների պահպանությամբ` սովորական նետերով վերստին չխոցվելու և դրանք այնքան ատելու, որ մինչև իսկ դրանց հիշատակումը ոչ թե հեշտություն, այլ տրտմություն բերի մտքին:

Արդ, ով այս առաջինին կամ երկրորդին է պատկանում, նա է սուրբ և առաքելական այս աստիճանին արժանավոր: Իսկ նա, ով հոժարությամբ է տեղ տալիս ախտերին և չի պատերազմում դրանց դեմ, այլև խնամքով չար խմորն իր մեջ է թաքցնում և միշտ խոցված հոգով չի ատում խոցման պատճառները, այլ ավելի է սիրում, չի շտապում խոցերը բժշկել, այլ օրըստօրե նորոգում է վերքերը, այնպիսին ո՛չ սուրբ է , ո՛չ սուրբ է ասվում և ո՛չ էլ Աստծո ընտրության կանչվում է աստվածային գործերին սպասավորելու, այլ իր ախտերից մղված, օգտվելով Աստծո ներողամտությունից, ձգտում է դրանց ի կորուստ իր և ուրիշների անձի:

Ներսես Շնորհալի