Գրքում հարցերը կտրուկ են դրված, կոկետություններ չեմ արել. Արամ Պաչյանի գրքի շնորհանդեսը
Գիտություն և Մշակույթ
Ձևի առումով վեպն ինձ համար նորարարություն էր, ձևի խաղարկմանն էր ուղղված իմ այս ստեղծագործությունը,- ասում է արձակագիր Արամ Պաչյանը: Այսօր Սիրահարների այգում նրա «Ցտեսություն, ծիտ» գրքի շնորհանդեսն էր: Վեպը գրելու համար Արամից չորս տարի ժամանակ է պահանջվել: Լուրեր.com-ի հարցին, թե մտավախություն չունի՞, որ գիրքը կարող է Հովհաննես Իշխանյանի «Ուվալնյատի օրը» գրքի ճակատագրին արժանանալ, Արամը պատասխանեց, որ պատրաստ է գրականության կոնտեքստում պաշտպանել այն բոլոր պարբերություներն ու նախադասությունները, որ գրել է:
«Եկել է ժամանակը թոթափվելու մտավախություններից: Բացարձակ չեմ մտածում դրա մասին, չեմ ուզում իմ գրականությունը կապել էդ թեմաների հետ, հենց գրականության կոնտեքստի մեջ է գրված վեպը և որևէ կապ չի կարող ունենալ այդ խնդիրների հետ: Իհարկե, վեպը կապ ունի բանակի ներկա իրադրության հետ, ընթերցողները միանգամից կտեսնեն այդ կապը և այն ներքին փոփոխությունները, որ կատարվում են զինվորների հետ։
Արամի խոսքով՝ ներհոգեբանական կոնտեքստում իր տեսած բանակն արտացոլված է վեպում:
«Այստեղ աշխատում են հերոսների հոգեվիճակները, ինչպիսի հոգեվիճակների մեջ են ընկնում թեկուզ չնչին մի բառից, ստորացնող մի հանգամանքից, մի ապտակից, ինքնաօտարումից: Գրքում հարցերը կտրուկ են դրված, կոկետություններ չեմ արել, անցումները և ոճը ևս կտրուկ են»,- ընդգծում է Արամը:
Մեր այն հարցին, թե որտեղի՞ց սկսել փոփոխությունը, Արամը պատասխանեց, որ բանակում ներկա իրադրությունը գալիս է հավատի բացակայությունից:
Շնորհանդեսին ներկա Հովհաննես Իշխանյանը Լուրեր.com-ի այն հարցին, թե հայտնի դեպքերից հետո արդյոք ինքնագրաքքնություն չի՞ զգում՝ պատասխանեց, որ այդ դեպքերից հետո դեռ չի գրել:
«Չեմ գրել, փորձել եմ պատկերացնել: Ինքնագրաքննությունը ոչ թե ինձ զսպելն է, որ այդպիսի բաներ չգրեմ, այլ ինձ զսպելն է, որ ավելի կոպիտ չգրեմ: Եթե դա չհաղթահարեմ, ավելի լավ է՝ ընդհանրապես չշարունակեմ գրել»,- նշեց նա:


















































Ամենադիտված
Կորուստ՝ Ալլա Լևոնյանի ընտանիքում