ՀՅԴ կոալիցիոն կապռիզի տխուր վերջաբանը

«Դռնից հանում են, երդիկից է մտնում»: Ժողովրդական այս ասացվածքի համառությամբ ՀՅԴ-ն պաշտպանեց իր կոալիցիոն իրավունքները, երբ նրան նոր կառավարության ձևավորման ժամանակ ուղղակի կամ անուղղակի հասկացնում էին, թե իշխանության կերակրատաշտն այնքան սահմանափակ է, որ չի բավականացնում անգամ յուրայիններին: ՀՅԴ-ն հերթական ապտակը ստացավ Վանաձորի և Գյումրու ավագանու ընտրություններում: Իշխանությունները հասկացրեցին, որ դաշնակցական մարզպետի ռեսուրսը, տնօրինում է ոչ թե ՀՅԴ-ն, այլ հենց իրենք, հարմար չհամարելով, Գյումրու ավագանիում «քվոտա» հատկացնել ավանդական կուսակցությանը: 

Եթե ՀՅԴ-ն հետևողական լինի իր կոալիցիոն կապռիզներում, իշխանությունները մյուս տարվա ապրիլին, Գյումրու մոդելը կարող են տարածել ողջ հանրապետության վրա: Ի վերջո, եթե կուսակցությունը չունենա խորհրդարանական կարգավիճակ, չի կարող սակարկության հանել իր հինգ-վեց մանդատները, որոնք առանց այն էլ մեծ արժեք չունեն: Դրան գումարած նույն Սերժ Սարգսյանի համար ՀՅԴ-ն այլևս պահանջարկված չէ: Սահմանադրական հանրաքվեի ժամանակ, Սարգսյանին պետք էր քաղաքական համաձայնության իմիտացիա: ՀՅԴ-ն այդ դերին սիրով համաձայնվեց` ստանձնելով նաև նախկին վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանին հակակշռելու դերը: 

Հիմա, եթե անգամ Սերժ Սարգսյանին դարձյալ ազգային համաձայնություն է պետք, ապա «խաղի նոր կանոններով»: Ըստ այդմ, ՀՅԴ-ն նախ և առաջ, պետք է «հերթագրվի»՝ «ազգային համաձայնության» նոր սեանսին մասնակցելու համար: Այս համատեքստում, տրամաբանական է դառնում, որ առաջիկա ամիսներին ՀՅԴ-ն Սարգսյանից պետք է խնդրի ոչ թե նոր պաշտոններ կամ եղածի պահպանում, այլ խորհրդարանական առաջիկա ընտրություններում գոնե Վանաձորի մոդելի կիրառում, ինչը թույլ կտա համեստ ներկայություն ունենալ ապագա ԱԺ-ում: 

126-ամյա կուսակցությունն արդեն խնդրողի դերում է, որովհետև վաղուց պայթել են «հեղափոխականության» և Սփյուռքի միֆերը, որոնք խաղարկվել են տարիներ շարունակ:

Սարգիս Հակոբյան