ՀՌԱՀ-ն ու ներողամտության մշակույթի արմատավորումը

Եւ այսպես, Հեռուստատեսության և ռադիոյի ազգային հանձնաժողովը (ՀՌԱՀ) մայիսի 18-ի նիստում որոշել է կարճել «Կենտրոն» և «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերություններին վարչական պատասխանատվության ենթարկելու մասին վարույթը: Վարույթ հարուցելու համար հիմք էր համարվել այն, որ ՀՌԱՀ-ի վերահսկողական ծառայությունն արձանագրել էր, որ «Կենտրոն» և «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերությունները քարոզարշավի ժամանակ ոչ հավասարաչափ էին լուսաբանել ընտրություններին մասնակցող ուժերին: Կարծես թե այս փաստն աննկատ անցավ քաղաքական վերլուծաբանների և հասարակության քաղաքականապես ակտիվ զանգվածի համար:

Այն, որ այս ընտրությունների ժամանակ, բացառությամբ վերոնշյալ 2 «կուսակցական» հեռուստաալիքների, առաջին անգամ հնարավորություն էր ընձեռնվել ընտրողին քիչ թե շատ օբյեկտիվ նախընտրական քարոզարաշավի ականատես լինել, դա անակնկալ էր ՀՀ քաղաքացու համար, բայց քաղաքական վերլուծաբանների եւ քաղաքականությունից փոքր-ինչ հասկացողների համար այն սպասելի էր, քանի որ այս հանգամանքը օգնելու էր ընտրությունները «հորով-մորով» արած իշխանությանը, ով խոսք էր տվել արեւմուտքին աննախադեպ ու ժողովրդավարության սկզբունքներին համաձայն ընտրություններ անցկացնել: Սա եւս մեծ փաստարկ պետք է հանդիսանար, որպեսզի հնարավորություն ստեղծվեր միջազգային դիտորդների համար` հայտարարել, որ առաջընթաց կար այս ընտրություններում: ԶԼՄ-ները մոնիթորինգ անող կազմակերպությունների համար ավելի քան հասկանալի էր վերոնշյալ 2 հեռուստաալիքների նկատմամբ ՀՌԱՀ-ի կողմից կայացված առաջին որոշումը, քանի որ քարոզարշավի ողջ ընթացքում այդ հեռուստաընկերությունները չէին դադարում կուսակցական իրենց պարտավորությունները կատարել...

Ինչու ՀՌԱՀ-ը որոշեց կարճել իր իսկ կողմից կայացրած որոշումը, ո՞րն էր շարժառիթը՝ խղճահարությո՞ւնը, թե՞` ներողամտությունը: Արդյո՞ք հայրենի քաղաքականության մեջ կարող է սկզբունք հանդիսանալ բարոյական նման չափանիշներով առաջնորդվելը: Ցավոք մեր հասարակությունը օբյեկտիվորեն հեռու է այդ մտքից, ընդհակառակը` քաղաքական ուժերի եւ քաղաքական գործիչների մեծ մասը, կարծես թե, անում է ամեն ինչ, որպեսզի ապացուցի քաղաքականությունը` որպես պոռնկություն, եւ իրենք էլ գլխավոր հերոսների դերում լինելու ճշմարտացիությունը:

Կարելի է ենթադրել, որ ՀՌԱՀ-ի որոշումը հիմնված է հետեւյալ քաղաքական որոշումների վրա.

ա) ՀՀԿ-ն պայմանավորվածություն է ձեռք բերել ԲՀԿ-ի եւ ՀՅԴ-ի հետ եւ ներում շնորհելով «անառակ որդիներին»՝ շանս է տվել վերադառնալ ընտանիք, եւ բ) ա-ի շարունակությունն է. տվյալ հեռուստաընկերությունները պարտավորվում են ընդունել Բաղրամյան 26-ի անվիճելի վերադասությունը, ու այսուհետ կլինեն խոնարհ և ուշիմ:

1-ին հայացքից ՀՌԱՀ-ի ոչինչ չասող այս որոշումն ինքնին բացում է քաղաքական որոշ խաղաքարտեր: Կարելի է ենթադրել, որ սրանով համաձայնության են եկել 2 ներկա եւ նախկին նախագահները՝ Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը: Թե որո՞նք են համաձայնության շարժառիթները, կարող ենք անել ամենատարբեր ենթադրությունները` սկսած առաջիկա օրերին կառավարության կազմի փայաբաժինների հանգուցալուծման պայմանավորվածությունից մինչեւ 2018-ի նախագահականի միասնական թեկնածու ունենալու եւ նախագահի թեկնածու առաջադրելու հարցը որոշելը: Բայց ամենահնարավոր ենթադրությունը հետեւյալն է. ՀՀ քաղաքացին ապրում է մի մասնավոր ընկերության մեջ, որտեղ սեփականատերեր են հանդիսանում մի քանի անձ, որոնք պետք է լինեին պարզապես տնօրեններ, բայց արեք ու տեսեք, որ արդեն կարողանում են իրար մեջ կիսել բաժնետոմսերն ամբողջությամբ... Արդյոք սրա մասին գիտակցում են իրենց ընդդիմադիր համարող ուժերն ու քաղաքացիները, եթե այո, ապա չպետք է ուշանան այն քայլերը, որոնք միտված են ապօրինության վերացմանն ու կարգուկանոնի հաստատմանը, եթե ոչ, ուրեմն իրենք նույնպես դառնում են մեղսակից եւ ընդունում այս բաժնետիրական ընկերության խաղի կանոնները...

Շանթ Սարգսյան