Համաշխարհային ֆինանսական կազմակերպությունները հենց այնպես չեն ներկայացնում օժանդակություն․ Հակոբ Բադալյան
Բլոգոսֆերա
Այս օրերին մեր ուշադրությունից դուրս մնաց ըստ իս մի բավականին ուշագրավ տեղեկություն: Համաշխարհային բանկի տնօրենների խորհուրդը հաստատել է Հայաստանի վերաբերյալ նոր հնգամյա ռազմավարությունը, համաձայն որի, առաջիկա հնգամյակում Հայաստանին կհատկացվի գրեթե 1,7 միլիարդ դոլար: Այս մասին տելեգրամյան ալիքում գրել է քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանը։
«Առաջին հայացքից սա բավականին դրական տեղեկություն է, բայց, երբ հաշվի ենք առնում, որ Հայաստանի պետական պարտքը վաղուց հատել է ՀՆԱ 50 տոկոսն ու շարունակում է աճել, իսկ զուգահեռ որեւէ որակական աճ տեղի չի ունենում տնտեսության կառուցվածքում, իսկ «անորակ» աճի տեմպն էլ նվազում է, ՀԲ-ից ստանալիք 1,7 միլիարդ դոլարը առաջացնում է հակասական «զգացումներ»:
Առավել եւս, որ գաղտնիք ասած չեմ լինի, եթե հիշեցնեմ, որ համաշխարհային ֆինանսական այդ կառույցները բացարձակապես բարեգործական կազմակերպություններ չեն, այլ համաշխարհային ֆինանսական համակարգի, ըստ այդմ՝ համաշխարհային ազդեցության գործիքակազմի էական դետալներ, որոնց կիրառման նպատակը ոչ թե որեւէ երկրի լավություն անելն է, այլ սեփական պատկերացումներն ու կանոնները թելադրելն ու այդ միջոցով գլոբալ դոմինանտության ռեժիմ ապահովելը: Այդ առումով, ինչպես անդրադարձել եմ վերջին օրերին, Հայաստանում կայացվող որոշումները, կապված Հայաստանի քաղաքացիներին ֆինանսական «ռենտգենի» ենթարկելու, այդ «ռենտգենն» ուժեղացնելու տարատեսակ գործիքակազմի ուժգնացման հետ, թերեւս հարկ է դիտարկել նաեւ այդ հարթության վրա:
Համաշխարհային ֆինանսական կազմակերպությունները հենց այնպես չեն ներկայացնում որեւէ օժանդակություն: Եվ սա մեծ հաշվով բնական է, այսինքն խնդիրն այն չէ, որ ինչ որ չար ու մութ ուժեր են: Եթե նրանք որեւէ երկրի տալիս են փող, բնական է, որ այդ փողը տաիս են այդ երկրի հարկաբյուջետային քաղաքականության որոշակի պայմաններով: Դրա համար եմ պարբերաբար խոսում այն մասին, որ երկրների տնտեսական զարգացման գրավականը ոչ թե միջազգային ֆինանսական կազմակերպությունների «հույսին» մնալն է, այլ ներդրումներ ներգրավելը, որովհետեւ կապիտալի հետ պայմանավորվածության համակարգն ու մեխանիկան բոլորովին այլ է, ունի այլ կառուցվածք ու տրամաբանություն, եւ ենթադրում է գործելու՝ սուվերենության առավել մեծ տարածություն»:
