«Բարբարոսի անուն չե՞նք հանի, եթե աշխարհով մեկ հայտնի դառնա, որ մենք` հայերս, ջարդում ենք Չեխովի արձանը». Սոս Սարգսյան

Թող մնար տեղում Ղուկասյանի արձանը: Վրան կգրեին` «Մոլորյալն այս ...» և արած «քաջագործությունները»:

Ճշմարտությունն է դաստիարակում, իմանալն է առաջ տանում: Բոլշևիկություն չանենք` «Մենք հին աշխարհը կքանդենք ...»: Ջնջենք, ավերենք, մոռանա՞նք: Մոռանալ պետք չէ: Մոռանալը վտանգավոր է:

Եղելությունից ինչպե՞ս կհրաժարվես, պատմությունից ինչպե՞ս կթաքնվես ...

Չեխովի արձանը կարող էր լինել Երևանում, կարող էր և չլինել: Արձանը գցել ենք, սրանով ի՞նչ ենք ուզում ասել: Հրաժարվե՞նք ռուս մշակույթիցԼ Չկարդա՞նք, չբեմադրե՞նք: Չեխովը լույս է: Չեխով կարդացողը նրա արձանը չէր գցի երբեք, կխոնարհվեր: Ուրեմն տգետն ինչո՞ւ է ճշտում ազգի ուղին:

Գոգոլ, Տոլստոյ, Բուլգակով, Սոլժենիցին և, և, և ... Չկարդա՞նք:

Բարբարոսի անուն չե՞նք հանի, եթե աշխարհով մեկ հայտնի դառնա, որ մենք` հայերս, ջարդում ենք Չեխովի արձանը:

Մեկին կարող է դուր գալ, մեկ ուրիշին` ոչ, բայց փաստ է. համաշխարհային մշակույթի (ռուսականը մի կողմ դնենք) ու գիտության դռները առայժմ բացում ենք ռուսական բանալիով: Եվ հայտնի չէ, թե մենք երբ կարող կլինենք թարգմանելու տպագրելու անգլիալեզու, ֆրանսիական, իսպանական. Չինական գիտական ու գեղարվեստական վիթխարի գրականությունը: Մանավանդ դեռ թրքախոս չենք, որ օգտվենք թուրքերեն թարգմանություններից:

Եթե դրանք մեզ պետք չեն, ուրեմն ճշտենք մեր տեղը համաշխարհային քաղաքակրթության աստիճանների վրա:

Սոս Սարգսյան «Վարագույրից այն կողմ»

Նյութը` Ք. Ա-ի