Սինգապուրում մեկնարկում է շախմատի աշխարհի առաջնությունը Ադրբեջանի և Իրանի զինված ուժերը 4-օրյա համատեղ զորավարժություններ են սկսել Թրամփը մտադիր է ԱՄՆ բանակից հեռացնել բոլոր տրանսգենդերներին. The Times 2024 թվականի երրորդ եռամսյակում Հայաստանում ՀՆԱ-ն աճել է 5․2%-ով Արկտիկական բեմի գրավումը Ստեփանակերտի ռուսական դրամատիկական թատրոնի կողմից Մաhաgել է բժշկական գիտությունների թեկնածու, դասախոս Ռուբեն Բեկյանը Ցավոք, այս հարցը դարձել է նաև մեր երկրի անվտանգության սպառնալիք․ Գեղամ Մանուկյան Մերձավան բնակավայրի վարչական ղեկավար Մհեր Ախտոյանն ազատ է արձակվել Օրվա խորհուրդ․ նոյեմբերի 25 «Արևմտյան Ադրբեջան»-ի մասին Ֆրանսիայի դեսպանի գրառումը նախ և առաջ ապտակ էր Փաշինյանին․ Շարմազանով Ստեղծագործողներ, ինչո՞ւ եք լռում, ախր ո՞ւմ համար եք ստեղծագործում, էսօրվա Հայաստանի՞. Լևոն Ջավախյան Իշխանությունը գնալու է ընտրության իր «Մեծարգոների ենթամշակույթով», և «Հայաստանը Էրդողանի տակ» ծրագրով․ Հովհաննիսյան 

«Արցախում նկարահանված նյութին անպայման վերադառնալու եմ». Մարատ Սարգսյան

Հասարակություն

Լիտվաբնակ ռեժիսոր Մարատ Սարգսյանի «Բոգդանասը ձգտում է մնալ» վավերագրական ֆիլմն ընդգրկված է 2024 թվականի «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնի միջազգային լիամետրաժ ֆիլմերի մրցութային ծրագրում:

Ֆիլմի ցուցադրությունն ու քննարկումը ռեժիսորի հետ նախատեսված է հուլիս 10-ին, ժամը 18:00-ին՝ «Մոսկվա» կինոթատրոնում:

Մինչ այդ, Մեդիամաքսը ռեժիսորի հետ զրուցել է կինոյի, արվեստագետների «բեռի» ու պատերազմի մասին:

2020թ. հոկտեմբերին Մարատ Սարգսյանը մեկնել էր Արցախ ու երկու շաբաթ անցկացրել առաջնագծի հյուսիսային ուղղությամբ:

«Մե՞նք ենք պաշտպանվում նրանցից, թե՞ նրանց պաշտպանում մեզնից»

«Բոգդանասը ձգտում է մնալ» ֆիլմն իմ երկրորդ լիամետրաժ վավերագրականն աշխատանքն է: Այն նկարել եմ Լիտվայում՝ անչափահաս տղաների գաղութում: Պարզ ֆիլմ է՝ առանց հատուկ հնարքների: Տեսախցիկն ուղղակի շատ մոտ հեռավորությունից հետեւում է միջավայրին ու փոխանցում այն մարդկանց, որոնք երբեք չեն կարող ներսից տեսնել այդ երեխաների կյանքը:

Ֆիլմի հիմքում մի հարց է. մենք փակել ենք այդ տղաներին, որ նրանցի՞ց պաշտպանվենք, թե՞, փակված լինելով, նրանք են պաշտպանվում մեզնից: Մեր շատ «ազատություններից», թմրամիջոցների հասանելիությունից, անտեսված լինելուց:

Ազատության մեջ այդ տղաները հասարակության համար մի շերտ են, որն արժանի չէ ապրել մեր կողքին, նախընտրում ենք չտեսնել նրանց: Փակված մնալն ազատում է այս վտանգներից:

Չեմ ցանկացել հատուկ շեշտադրումներ անել, ուզում եմ՝ հանդիսատեսի մոտ դիտումից հետո սեփական հարցերն առաջանան ու տրվեն սեփական պատասխանները:

Սիրահարվել հերոսին ու միջավայրին

Վավերագրական ու խաղարկային ֆիլմերն ինձ համար ոնց որ երկու երեխա լինեն՝ տղա ու աղջիկ.

-  Ու մեկն էլ հարցնում է՝ ո՞ւմ եք ավելի շատ սիրում, - կատակում եմ:-    Երկուսին էլ:

Խաղարկային կինոն պատմություն պատմելու իր ձեւն ունի: Այն ի սկզբանե սուտ է:  Դիտողին նախապես ասում ես՝ էկրանի մարդիկ դերասաններ են, սցենարը` հորինվածք: Բայց մարդն ընդգրկվում է այդ «խաղի» մեջ, սկսում հավատալ, ապրումակցել: Խաղարկային ու վավերագրական կինոն լեզուներ են: Մի պատմության համար մի լեզուն է հարմար, մյուսին՝ մյուսը: Երկուսն էլ ինձ շատ հոգեհարազատ են:

Պատմություններ կան, որոնք խաղարկային կինոյի հիմք են, ուրիշներն էլ վավերագրություն են պահանջում: Լինում է՝ տեսնում ես մի միջավայր, հերոս ու սիրահարվում: Քեզ պետք է արձանագրել հենց այդ իրավիճակը, չմիջամտել, ուղղակի ցույց տալ: Հենց սա է մաքուր վավերագրությունը:

Առեղծվածային, «ուրիշ» աշխարհը

Լիտվայում եմ 1994թ.-ից: Տեղափոխությունը շատ սպոնտան ստացվեց: Ընտանիքս Վանաձորից է: 1988թ.-ի երկրաշարժից հետո պապիկս գումար ստացավ քանդված տան համար ու որոշեց դրանով ոչ թե տուն կառուցել, այլ՝ բիզնես սկսել:

Գնաց Ռուսաստան, հետո ինչ-որ կերպ հայտնվեց Լիտվայում, որտեղից մեծ բեռնատարներով կարագ ու միս էր բերում Հայաստան: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ 3000 կմ հեռավորությունից: Հաճախ էր Վանաձոր գալիս արտասահմանցիների հետ, ու մեզ միշտ հետաքրքիր էր՝ ովքե՞ր են այս մարդիկ, որտեղի՞ց: Պապիկս առհասարակ շատ յուրահատուկ, առեղծվածային մարդ էր: 1992թ.-ին Լիտվայում դեռ կար ռուսական ռազմական բազա ու նրան ինչ-որ կերպ հաջողվում էր այդ բազայից մեծ ռազմական ինքնաթիռ վերցնել, լցնել այն կարագով ու բերել Հայաստան: Ոչ մեկ չէր հասկանում՝ ո՞նց է պայմանավորվում: Կարագն այստեղ կես գնով էր վաճառում, ասում էր՝ «հո ամբողջ գնով չեմ վաճառի, մարդկանց վիճակը տեղից վատ է»: Ես ու եղբայրս միշտ ուզում էինք գնալ հետը, տեսնել այդ առեղծվածային, «ուրիշ» աշխարհը: 15 տարեկանում՝ 1994թ.-ին, երկու շաբաթով գնացինք Լիտվա: Այդ ընթացքում պապիկի մոտ Ռուսաստանում գործեր առաջացան, նա ստիպված էր մեկնել, իսկ մենք այդպես էլ մնացինք Լիտվայում՝ տատիկիս հետ: Ուրախ էինք, որովհետեւ ազատվել էինք դպրոց գնալու պարտականությունից (ծիծաղում է – հեղ.): Այդ տարիքում դպրոցը չէի սիրում, նույնիսկ տեսություններ ունեի, որ այն վերացնել է պետք: Հետո ճակատագիրը հետաքրքիր խաղ խաղաց, ինքս դարձա դասախոս: Լիտվայում մի քանի ուսումնական հաստատությունում եմ դասավանդում, անցկացնում նաեւ կարճաժամկետ վարպետության դասեր: Այս տարի ռեժիսորական կուրս եմ հավաքում նաեւ Երեւանի թատրոնի եւ կինոյի պետական ինստիտուտում:

«Կինոյի զարգացման հիմքում դպրոցն է»

Ինձ համար շատ կարեւոր ու ջերմ զգացում է, որ կինոկարիերաս սկսել եմ Վանաձորից՝ «Ինտերկապ» հեռուստաստուդիայից: 12 տարեկանից այնտեղ աշխատում էի որպես օպերատոր: Տեսախցիկ ունեի, պապիկս էր գնել, իհարկե, որ իրեն նկարեմ (ծիծաղում է – հեղ.):

 

Հիմա հայկական կինոյի ոլորտում մի կողմից կա շարժ, կան տաղանդավոր երիտասարդներ: Մյուս կողմից՝ չկա կինոյի կայուն դպրոց: Երբ ասում են՝ «Հայաստանում կինո չկա», սա չի նշանակում, որ երկրից ընդհանրապես կինո դուրս չի գալիս, պարզապես կինոարվեստը կայուն չէ:

Օրինակ՝ արդեն ձեւավորվել է լիտվական կինո, որը դեռ տասը տարի առաջ չկար: Սա տեղի է ունեցել, քանի որ հայտնվել է կինոդպրոց՝ կայուն, համակարգված ու պինդ: Սա է սերմը, առանց որի ծառը չի աճելու: Իմ կարծիքով՝ Հայաստանում նման դպրոցի ձեւավորումը տեղի է ունենում հենց հիմա, գոնե, վավերագրական կինոյի շերտերում: Այնպես որ, մեծ հույսեր ունեմ, չնայած՝ այս պահին Հայաստանի բոլոր՝ արտաքին ու ներքին խնդիրներին: Կինոյի առումով լավատես եմ:

«Իրական արվեստագետների ուսերին հիմա ահռելի բեռ է»

Արվեստագետը կարո՞ղ է առանձնացնել իրեն երկրի այսօրից, կատարվող իրադարձություններից ու հանդարտ շարունակել ստեղծագործել դրանից անջատ թեմաներով. սա, երեւի, արվեստագետի հետ կապված կարեւորագույն հարցն է:

Պատասխանը յուրաքանչյուրի համար շատ անձնական է ու կապված նաեւ մասնագիտական մակարդակի հետ: Հատկապես վավերագրողն աշխատում է իրական մարդկանց հետ, նրանք դերասաններ չեն ու վստահել ենք քեզ, հետեւաբար դու վերցնում ես ու կրում քեզ վրա մեծ պատասխանատվություն:

Կարծում եմ՝ իրական արվեստագետների ուսերին հիմա ահռելի բեռ է: Նրանք կրկնակի ծանր իրավիճակում են: Մի կողմից հաշտ չեն եղած իրավիճակին, ուզում են ինչ-որ բան անել, ելքեր գտնել, մյուս կողմից՝ անցնում են նրանց ստեղծագործական օրերն ու տարիները: Ստեղծագործող մարդու դեպքում սխալ է ասել կարիերայի օրերը, որովհետեւ զգացումն այլ է: Թվում է՝ հետդ անընդհատ մի շատ մեծ, լցված տարա կա: Եթե լավ մասնագետ ես, կարողանում ես քիչ-քիչ բացել այն, առերեսվել մտքերիդ, իրականություն դարձնել դրանք ու թեթեւանալ: Եթե չէ՝ ուսերիդ տանում ես այդ ծանրությունն ու այն քեզ խեղդում է:

 

Այստեղ արվեստագետներին մնում է մաղթել միայն, որ շատ ուժեղ լինեն ու կարողանան զգալ թե՛ առաջինը, թե՛ երկրորդը: Այդ դեպքում կհաղթեն՝ լինելով ոչ անտարբեր ու միաժամանակ ստեղծագործելով՝ չխեղդվելու համար:

«Կարա՞ս չգնաս, ուրեմն մի՛ գնա»

15 տարեկանից Լիտվայում եմ ապրել ու չեմ ծառայել բանակում: Պատերազմի, զենքի, զինվորականի հետ կապված բոլոր հիշողություններս «Ինտերկապում» աշխատելու տարիներից են՝ 1992-93 թվականներից:

Այդ ժամանակ մեր ֆիդայիններն առաջնագիծ մեկնելուց առաջ հաճախ էին հավաքվում հեռուստաստուդիայում: Հիշում եմ՝ մի բազմոց ունեինք, տակը լիքը զենք էր: Խումբը գալիս էր, զինվում, մեկնում, հետո հայտնվում էին ինչ-որ մարդիկ, նոր զենք բերում ու մենք սպասում էինք հաջորդ խմբին: Տղերքն ինձ փոքր եղբոր պես էին վերաբերվում: Զենքին էին ծանոթացնում, սովորեցնում կրակել: Շատերը հետ չէին գալիս ու ինձ՝ 12 տարեկան երեխայիս, խաբում էին, թե ուղղակի հարմար չէր, միանգամից տուն են գնացել կամ ավելի ուշ կգան: Իհարկե, հասկանում էի՝ մի բան եղել է: Շատերն էլ գալիս էին, նստում ու ժամերով լռում. ինչ-որ բան են տեսել, ինչ-որ բան արել, գուցե, սպանել առաջին անգամ, ոչ ոք չգիտի: Պատերազմի հետ առաջին ծանոթությունս սա էր:

Երբ սկսվեց 2020թ. պատերազմը, մտածում էի՝ նույնն է լինելու, 90-ականների նման ձգվելու է տարիներով: Այդ փուլում աշխատում էի «Բոգդանասը ձգտում է մնալ» ֆիլմի վրա: Գիտեի, որ գնալու եմ, բայց նախ ուզում էի մի քանի գործ ավարտել: Սկսեցի բոլոր տեղերից հավաքել ինձ պարտք մնացած աշխատավարձերը, որ տանը թողնեմ: Ամենահասարակ գործողություններն էի անում՝ գնել ռազմական կոշիկներ, ուսապարկ, տաբատ:

Գալուս բուն որոշումը կայացվեց մի քանի վայրկյանում: Մեքենայի ղեկին էի, ինքս ինձ հարցրի՝ «կարա՞ս չգնաս», որովհետեւ պատերազմ գնալ չէի ուզում, ոչ մեկ, երեւի, չի ուզում: Շատ պարզ հարց տվեցի՝ «դու կարա՞ս չգնաս, եթե հա, ուրեմն մի՛ գնա»: Բայց եթե չգնալուց հետո ուտելու ես քեզ, չես կարողանալու ապրել, ուրեմն գնալ է պետք:

Նման հարց ուսանողներիս եմ տալիս՝ «կարա՞ք առանց կինո ապրեք, ուրեմն մի՛ մտեք այս դժվար ոլորտը, ձեզ մի՛ դժբախտացնեք»: Բայց եթե առանց կինո ապրել չեք կարող՝ բարի գալուստ:

«Դարձա 90-ականներին ճանաչածս տղերքից մեկը»

Պատերազմում մնացի 14 օր: Արցախում հոկտեմբերի կեսից էի, նոյեմբերի 9-ին պատերազմն ավարտվեց: Շատ նմանություններ տեսա 90-ականներին զգացածս պատերազմի հետ: Ավտոմատներն էին նույնը, նույն փայտե կոթերով: Նույն մորուքներով տղերքը, ես էլ իրենց հետ: Հետաքրքրիր է, բայց կյանքը 30-ամյա պտույտ գործեց, մեծացա ու դարձա 90-ականներին «Ինտերկապից» ճանաչածս տղերքից մեկը: Զինվորները տարբերվում էին, իրենց ստիպում էին սափրվել, իսկ կամավորները նույն՝ 30 տարի առաջվա մարդիկ էին:

Արցախի հյուսիսում էի: Հիշում եմ՝ տեղ հասնելուց անմիջապես հետո ուժեղ հրետակոծություն սկսվեց: Հասկացա, որ մարմինս վախենում է: Մտքով չեմ վախենում, բայց մարմինս փորձում է հասկանալ՝ ոնց ողջ մնալ: Քիչ-քիչ այդ էմոցիան նահանջեց: Հասկացա, որ փրկությունը հանդարտ, հավասարակշռված մնալն է: Հրետակոծությունը տեւեց երկու ժամ: Առաջին ժամից հետո միացրեցի տեսախցիկն ու սկսեցի նկարել: Վախը լիովին անցավ: Ես իրականությունն ինձ համար դարձրեցի կինո:

Հետո եկավ գումարտակի հրամանատարը՝ Սերոբ Բազիկյանը, այ սենց տղա (Մարատը վերեւ է պարզում բութ մատը – հեղ.): Հանգիստ հարցրեց՝ «ո՞նց եք»: Դեմքին նայեցի, հանդարտվեցի:  

Տեսախցիկի առկայությունից տղերքը չէին նեղվում: Ի սկզբանե ասել էի՝ նկարներն իրենց եմ տալու ու բոլորից մեյլեր էի հավաքում: Ինձ արդեն սպասում էին տարբեր խրամատներում:

Ուսանողներիս մեծ մասն այդ տղերքի տարիքին են: Այդ փորձն ու խաղարկային կինոյից եկած կազմակերպչական հմտությունները շատ էի կիրառում: Տեսնում էի՝ մեկը «բռոնիկ» չի հագնում կամ «կասկա» չի դնում, ասում էի՝ «շուտ արա, թե չէ հեսա կնկարեմ, հետո ամոթ կլինի»: Այնպես որ, երկու գործ էի անում՝ կազմակերպչական ու վավերագրական: Մենակ կռվով չէի զբաղվում, որովհետեւ չէի տիրապետում: Ավտոմատն, իհարկե, ուսիս էր, բայց մենակ մի անգամ եմ կրակել:

«Առաջին տխրությունը զգացի, երբ տեսա՝ ոնց ա կամբատն ուրախանում ունեցածս ամենապարզ, «հարսանիքի» դրոնից»  

Ինչ-որ պահից դարձա «դրոնշիկ»: Հետս դրոն էի տարել, իսկ մեր ուղղությամբ տղերքը, ցավոք, անօդաչու չունեին: Ցանկացած դիտարկվում կատարվում էր մարդկանց կողմից, հաճախ՝ կյանքի գնով: Չեմ մոռանում մեր կամբատի ուրախությունը, երբ տեսավ՝ դրոն ունեմ: Ամենապարզ, քաղաքում հարսանիք նկարելու սարք էր է... Ինձ ահավոր վատ զգացի, առաջին խորը տխրությունն էր: Հենց այդ պահից հասկացա՝ մի բան սխալ է, ճիշտ չի սենց:

Ինձ սկսեցին տանել առաջնագծի տարբեր կետեր՝ դիտարկումներ կատարելու:

Հաճախ Կարեն Ջալավյանի հետ էինք գնում, իսկ նրա մեքենան մշտական թիրախ էր: Առաջին անգամներն ասում էի՝ «կամանդիր, բայց ոնց որ մեզ են խփում», հանգիստ պատասխանում էր՝ «նորմալ ա, վեջդ չդնես»:

Մի պահ է շատ տպավորվել: Հրետակոծության ընթացքում անցնում էինք ճանապարհով, որի եզրին մի զինվոր կանգնած հանգիստ սափրվում էր: Ջալավյանն իջավ մեքենայից, վազեց իր կողմն ու անփոխանցելի զայրույթով գոռաց՝ «արա, դու չե՞ս լսում, որ խփում են, ի՞նչ ես ստեղ կանգնել, դու ուզո՞ւմ ես մամայիդ դագաղ ուղարկեմ»: Շատ ազդեցիկ էր տեսնել՝ ոնց է արտաքինից միշտ հանդարտ մարդն այդքան զայրանում մի զինվորին պաշտպանելու, կյանքը փրկելու համար:

Հիշում եմ՝ հետո եկանք մի գյուղ, որտեղ Ջալավյանի տունն էր: Խփել էին, ամբողջությամբ կրակի մեջ էր: Իջավ մեքենայից, կանգնեց ու մի քանի րոպե լուռ նայում էր՝ ոնց է վառվում տունը: Զգացվում էր՝ ներսում բան է կատարվում, բայց դրսից՝ նույն սառը վիճակը:

Կամբատի՝ Սերոբ Բազիկյանի մասին ասեցի: Շատ ուժեղ կերպար էր: Միայնակ գնում էր դիվերսիաների, հետ գալիս ու լուռ նստում: Միայն տեսնում էինք, որ քիչ հետո հակառակորդի մոտ ինչ-որ բան է վառվում: Ինձ համար այս մարդկանց կողքին լինելը մեծագույն փորձ էր: Իսկական հերոսներն իրենք են, իմ կամբատն էր: Ինքը կա հիմա:

«Արցախում նկարահանված նյութին անպայման վերադառնալու եմ»

 

Պատերազմից հետո գործընկերներս շատ էին ասում, որ նկարահանումների հիման վրա ֆիլմ անեմ, բայց պատրաստ չէի: Մեր պարտությունն ուրիշ էր, ուժերի պարտություն չէր: Հարազատի դավաճանության պես զգացում էր, որն ինձ տանջում էր: Շատ դժվար եմ դուրս եկել այդ վիճակից: 2020թ.-ից հետո երկու տարի ամեն օր նույն երազն էի տեսնում, որ կռիվը շարունակվում է ու ես ամբողջ գիշեր կռվում եմ:

Արցախում արված նկարահանումներին անպայման վերադառնալու եմ: Հիմա զգում եմ՝ կարող եմ: Նոր նախագծերից աշխատում եմ նաեւ «101» վավերագրական-էքսպերիմենտալ ֆիլմի վրա, որը պատմելու է բռնի տեղահանված արցախցիների մասին:

 

Յանա Շախրամանյան

 

Հետևե՛ք -ին Youtube-ում`
Սինգապուրում մեկնարկում է շախմատի աշխարհի առաջնությունը Ադրբեջանի և Իրանի զինված ուժերը 4-օրյա համատեղ զորավարժություններ են սկսելԻ՞նչ փոփոխություններ է արվում Կուտակային կենսաթոշակայինի մասին օրենքում. ԿԲ փոխնախագահի պարզաբանումըԹրամփը մտադիր է ԱՄՆ բանակից հեռացնել բոլոր տրանսգենդերներին. The Times 2024 թվականի երրորդ եռամսյակում Հայաստանում ՀՆԱ-ն աճել է 5․2%-ով Արկտիկական բեմի գրավումը Ստեփանակերտի ռուսական դրամատիկական թատրոնի կողմից Գիտակից միտքը տարրական բնազդներով փոխարինելու արշավ է սկսված․ Արման ԱբովյանՉեխիայի դեսպանը Երևանում նստել է «ԿամԱԶ» աղբատարի ղեկինՄաhաgել է բժշկական գիտությունների թեկնածու, դասախոս Ռուբեն Բեկյանը Ցավոք, այս հարցը դարձել է նաև մեր երկրի անվտանգության սպառնալիք․ Գեղամ Մանուկյան Վիլնյուսում ինքնաթիռն ընկել է բնակելի շենքի վրա․ օդաչուն մահացել է (լուսանկարներ)Մերձավան բնակավայրի վարչական ղեկավար Մհեր Ախտոյանն ազատ է արձակվել Օրվա խորհուրդ․ նոյեմբերի 25 «Արևմտյան Ադրբեջան»-ի մասին Ֆրանսիայի դեսպանի գրառումը նախ և առաջ ապտակ էր Փաշինյանին․ ՇարմազանովԹբիլիսիում երթին մասնակից կանայք ճամպրուկներ են նետել Իվանիշվիլիի նստավայրի մոտՍտեղծագործողներ, ինչո՞ւ եք լռում, ախր ո՞ւմ համար եք ստեղծագործում, էսօրվա Հայաստանի՞. Լևոն Ջավախյան Իշխանությունը գնալու է ընտրության իր «Մեծարգոների ենթամշակույթով», և «Հայաստանը Էրդողանի տակ» ծրագրով․ Հովհաննիսյան Շուտով Հայաստանում սոցիալական լարվածությունը մեծանալու է՝ ավելի ընդգծված դարձնելով երկրում ստեղծված համապարփակ ճգնաժամը․ Սուրենյանց Արցախցիների գումարը ինչու հանկարծ իշխանությունները որոշեցին խլել․ Արթուր Խաչատրյան Ռուսաստանը միշտ պատրաստ է մեր հայ և ադրբեջանցի գործընկերներին աջակցություն ցուցաբերել երկկողմ հարաբերությունների կարգավորման հարցում. ՀՀ-ում ՌԴ դեսպանԱրսեն Զախարյանը հերթական հանդիպումն է բաց թողել Արցախցիների կուտակային կենսաթոշակային ֆոնդը ապահով է, ոչ մի խնդիր չկա․ ԿԲ նախագահի տեղակալ Ռուբեն Վարդանյանի ծրագրերը ճանաչելի են դարձնում ՀՀ-ն. «ՏաԹևեր»-ը 3-րդ անգամ ճանաչվել է լավագույնը Սա ներքին ուժի, ինքնատիրապետման և ավելիին ձգտելու մասին է. Լևոն Քոչարյանը տեսանյութ է հրապարակել Դոլարը թանկացել է, ռուբլին՝ էժանացել․ փոխարժեքն՝ այսօր Դավիթաշենում ֆուտբոլի դաշտի տակ ավտոտնակները ողողվել են կեղտաջրով, կա փլուզման ու խոլերայի վտանգ. Shamshyan Հայաստանում կենսաթոշակային ֆոնդերի ծավալը հասել է 1 տրիլիոն դրամիՌուսաստանը հույս ունի Հայաստանի հետ ապրանքաշրջանառության ռեկորդային` 14-16 մլրդ դոլարի ցուցանիշի հասնել. ՀՀ-ում ՌԴ դեսպանԿենսաթոշակային ֆոնդերին ՀՀ-ում ներդրումներ կատարելու ժամանակն է․ ԿԲ փոխնախագահ (տեսանյութ) Վանաձորում մեքենա է այրվել Նիկոլի օրոք մենք ոչ միայն չենք մոտենում ԵՄ ստանդարտներին, այլ նահանջում ենք ոլորտային ցուցանիշներով․ Արմեն Աշոտյան Երևանում վթարից մոտոցիկլավար էր մաhացել, իսկ մյուս վարորդը փախուստի էր դիմել․ նոր մանրամասներ Աստղագուշակ՝ նոյեմբերի 25-ի համարՀայաստանում կարմրուկով պայմանավորված դեպքերը նվազել են, բայց պետք չէ զգոնությունը թուլացնելԹբիլիսիում ցուցարարները գիշերն անցկացրել են խորհրդարանի շենքի մոտ (լուսանկարներ) Նախավերջին խաղափուլից առաջ առաջատարների շարքում է շախմատիստ Տիգրան Համբարձումյանը Ռուս-հայկական դաշնակցային փոխգործակցությանը իրական այլընտրանքներ չկան․ Կոպիրկին Ջուր հավաքեք․ ջուր չի լինելու Կրակnցներ Երևանում, անչափահաս է հայտնաբերվել․ Shamshyan ՈւՂԻՂ. ԱԺ ֆինանսավարկային և բյուջետային հարցերի մշտական հանձնաժողովի հերթական նիստ COP29-ը օգտագործվեց Ադրբեջանի իմիջային հարցերի լուծման համար, իսկ Հայաստանը ոչինչ չշահեց․ Աբրահամյան Սոչիից Անթալիա թռչող ինքնաթիռում հրդեհ է բռնկվել. տարհանվել են 89 ուղևորներ և անձնակազմի վեց անդամներԱդելյա Պետրոսյանը դուրս է եկել Ռուսաստանի Գրան Պրիի եզրափակիչԼույս չի լինիՀայաստանում սպասվում է փոփոխական եղանակՈւրուգվայում ավարտվել է նախագահական ընտրությունների քվեարկությունը2025 թվականի Ամանորին սա չկրեք. տարվա խորհրդանիշը կբարկանա և միայն դժբախտություններ կբերի Երեխաների դաստիարակության և ուսուցման պարտականությունները չկատարելու համար պատասխանատվություն է նախատեսված Հետաքրքիր ֆիլմեր, որոնք, գուցե, բաց եք թողել Մի շտապեք հավաքել տոնածառը. ինչո՞ւ Ամանորի գլխավոր խորհրդանիշը պետք է մնա մինչև հունվարի 27-ը
Ամենադիտված