Ստեփան Զորյանի խոստովանությունը. «Միայն մի անգամ»

Ստորև ձեզ ենք ներկայացնում Սուրեն Աղաբաբյանի «Հոդվածներ, Դիմանկարներ, Հուշեր» գրքից` «Ստեփան Զորյան» հուշային վերապրումից մեկ փոքրիկ հատված:

Թեև առաջին հայացքից կարող էր այն տպավորությունը թողնել, որ Ստ. Զորյանը մենասեր է, խուսափում է շփումներից, իրականում նա լայն շփումների ձգտող, ուրիշների հետ անմիջական հաղորդակցության գնացող խառնվածք էր, միայն թե իր հարաբերությունները չէին անցնում փափկանկատության սահմանները: Փափուկ էր իր վարվեցողությամբ, բնավ իրեն չպարտադրող, չընդգծող, - նրա համար հարաբերություննեի մեջ գլխավոր պայմանը «կողմերի հավասարությունն» էր:

1953 թվականին, իր ծննդյան օրը` շարքային մի օր, հրավիրել էր մեր «ընկերական խմբին», իր կատակաշունչ խոսքով` «Բաքոսի սիրահարներին»: Խմբով այցելեցինք իր տուն:

«Դե, ձեզ տեսնեմ, մի լավ քեֆ արեք», - հրավիրեց շքեղ, ծանրաբեռնված սեղանի շուրջը:

Բայց քեֆ չստացվեց, միայն զրույց, ինչպես միշտ: Ամաչում էինք մենք իրենից, ինքն էլ մեզնից:

Ընդհանուր լռության մեջ տպավորվեց իր պատումը. «Կյանքում միայն մի անգամ եմ կատարս տաքացրել … 1913 թվականին, Մանգլիսում, կաթողիկոսի ընտրությունների առթիվ, շատ մեծ խնջույք էր կազմակերպված … Իսկական տոնախմբություն էր, մանավանդ, որ հայոց հույսերի ժամանակն էր …

Սեղանների վրա վրացական ընտիր կարմիր գինի կար, նայեցի ուրիշներին, ինքս էլ եղջյուրով գինին քաշեցի գլուխս, մեկ էլ տեսնեմ, որ աշխարհը մթնեց, իրերը շուռ եկան:

Միայն մի անգամ»:

Նյութը` Ք. Ա-ի