Նյարդաբանները պարզել են, թե ինչպես է ցեղասպանությունն ազդում կարեկցանքի հակվածության վրա
Գիտություն և ՄշակույթԲրյուսելի համալսարանի նյարդաբանները եզրակացրել են, որ ցեղասպանության հանցագործների և զոհերի երեխաները ցուցաբերում են նույն խմբային նախապաշարմունքը, ինչ նրանց ծնողները, նույնիսկ եթե իրենք չեն տեսել այդ իրադարձությունը: Գիտնականների աշխատանքը հրապարակվել է American Psychologist ամսագրում։
Գիտնականների կարծիքով՝ մարդիկ ավելի քիչ կարեկցանք և համակրանք են ապրում այն մարդկանց նկատմամբ, ովքեր իրենց սոցիալական խմբի մաս չեն կազմում: Սա հաստատելու համար գիտնականներն ուսումնասիրել են Ռուանդայի ցեղասպանությունը թութսիների դեմ, որն իրականացվել է հութու կառավարության հրահանգով 1994 թվականին։ Այս իրադարձությունների ընթացքում, ըստ տարբեր գնահատականների, 500.000-ից 1.100.000 մարդ զոհվել է իրենց հայրենակիցների ձեռքով։
Գիտնականները մեկնել են Ռուանդա՝ հարցազրույցներ վերցնելու ցեղասպանության մասնակիցների, վերապրածների և նրանց երեխաների հետ: Նաև փորձի մասնակիցները էլեկտրաէնցեֆալոգրամա են անցել՝ ֆիքսելու և գնահատելու ուղեղի գործունեությունը այն հատվածներում, որոնք պատասխանատու են կարեկցանքի առաջացման համար։
Փորձի ընթացքում կամավորներին ցույց են տվել ցեղասպանությունը իրականացնողների, փրկվածների կամ նրանց ժառանգներից մեկի նկարները, ովքեր ցավ են զգացել լուսանկարում:
«Մենք պարզեցինք, որ ուղեղը մշակում է ավելի ցավալի գրգիռներ, երբ լուսանկարում պատկերված անձը դիտվում է կամավորի կողմից որպես ներքին խմբի անդամ: Այս դեպքում այն ավելի շատ կարեկցանք էր առաջացնում փորձի մասնակիցների շրջանում: Մենք նկատեցինք այս ազդեցությունը մեր բոլոր կամավորների մոտ՝ անկախ նրանց խմբից: Ավելին, և՛ հանցագործների, և՛ փրկվածների երեխաները դրսևորել են նույն միջխմբային նախապաշարմունքները, ինչ նրանց ծնողները, թեև իրենք չեն բախվել հակամարտությանը»,- նշել են գիտնականները։