ՔՊ նախընտրական ծրագիրը «սրբագրողները»
Վերլուծական
Հետհեղափոխական Հայաստանում պաշտոնյաները մեկը մյուսի հետևից հպարտ քաղաքացիներին խոստումներ էին տալիս, իրենց խոսքերով՝ աննախադեպ խոստումներ, աննախադեպ ծրագրերի իրականացման մասին խոսելով, որոնք սակայն մնացին թղթի վրա։ Վերջերս ընտրված համայնքապետերն էլ որոշել են չխախտել ավանդույթը և նույնպես մոռանալ նախընտրական շրջանում հանրությանը և ընտրողներին տված խոստումները:
Դիցուք՝ 2019 թվականից սկսած Նիկոլ Փաշինյանը պարբերաբար հայտարարում էր Մեղրիի ՀԷԿ-ի կառուցման աշխատանքները շուտափույթ ավարտելու ՀՀ կառավարության պատրաստակամության մասին։ 2020-ին արդեն իրանական կողմը բացահայտ հայտարարեց, որ ՀԷԿ-ի կառուցման աշխատանքների դանդաղումն իրենց մեղքով չէ, թե ում մեղքով է, թերևս պարզ է։ Մեղրիի ՀԷԿ-ի կառուցումն այդպես էլ մնացել է թղթի վրա։
2018 թվականից ի վեր Երևանի ՔՊ-ական քաղաքապետերը հանրությանը հրամցնում են աղբի վերամշակման գործարան ունենալու իրենց կայսերական նախագիծը: Նախագիծը, սակայն, այդպես էլ գրվեց սառույցին, իսկ երևանցիները այսօր ստիպված են հաշտվել քաղաքում տարածվող աղբի «անուշաբույրության» հետ: Եվ դա էլ դեռ խնդրի կեսն է․ օրեր առաջ, դիցուք, հրդեհ է բռնկվել Նուբարաշենի աղբավայրում, որը մինչ այս պահը, չի հաջողվել մարել: Փաստացի, Հայկ Մարությանը և Հրաչյա Սարգսյանը պարզապես խաբել են հանրությանը և չեն կատարել ստանձնած պարտականությունները:
Արարատի մարզպետ Գարիկ Սարգսյանը 2018-ի սեպտեմբերի 14-ին հայտարարեց, որ Դաշտավան համայնքում «Արմոն» ՍՊԸ-ն վարձակալության է վերցրել 15 հա տարածք եւ առաջիկա տարիներին պատրաստվում է հիմնել կոկորդիլոսաբուծարան։ Բնականաբար, այդ ծրագիրն այդպես էլ իրականություն չդարձավ, թերևս միայն անեկդոտների առիթ։
Իշխանատեղափոխությունից հետո Շիրակի մարզում այս իշխանությունների անմիջական հովանավորությամբ պետք է բացվեր ինքնաթիռաշինական գործարան, հրեաների հետ ինչ-որ ազատ առևտրային գոտի, իսկ Գյումրիում էլ՝ օդային տրամվայներ։ Դժվար է նույնիսկ հաշվել, թե այս ընթացքում քանի մարզպետ փոխվեց Շիրակում, սակայն ո՛չ Կարեն Սարուխանյանի, ո՛չ Հովհաննես Հարությունյանի, ոչ էլ Նազելի Բաղդասարյանի ձեռքերն այդ կայսերական նախագծերի իրականացմանն այդպես էլ չհասան։
Դեռ նախորդ տարվա հոկտեմբերին Ջերմուկի համայնքապետ Վահագն Արսենյանը խոստանում էր Ջերմուկը դարձնել զբոսաշրջային կենտրոն, ստեղծել նոր աշխատատեղեր և ենթակառուցվածքներ։ Անցել է բավական երկար ժամանակ, սակայն որևէ գրանցված արդյունք այս խոստումների մասով դեռևս չի նկատվում։ Փոխարենը` Արսենյանը շատ սահուն առաջ է տանում ՔՊ ծրագրերը, ի վերջո հենց ՔՊ ցուցակով էլ վերջինս քաղաքապետ է ընտրվել։ Օրինակ` Արսենյանը և Ջերմուկի ավագանին այլևս որևէ խոչընդոտ չեն ստեղծում կառավարության համար` Ամուլսարի հանքի շահագործումը վերսկսելու մասով։ Թե ինչպես է հանքի վերաբացումը նպաստելու Ջերմուկի` զբոսաշրջային կենտրոնի վերածվելուն` դժվար է ասել, համենայնդեպս հանքերի շահագործման խոստում Արսենյանը չէր տվել։ Գաղտնիք չէ, որ մինչ այս ընտրությունները, թե՛ ՔՊ-ն, թե՛ ինքը՝ Վահագն Արսենյանը, պնդում էին, որ Ջերմուկում առաջնայինը բնապահպանական խնդիրներն են, և իրենք թույլ չեն տալու, որպեսզի բնության և զբոսաշրջային գրավչության հաշվին խոշոր հանքաարդյունաբերությունը միլիարդներ վաստակի:
Մյուս պաշտոնյան Դիանա Գասպարյանն է: Վերջինս խոստանում էր քաղաքը մաքրել հանցավոր կլաններից, բարելավել էջմիածինցիների սոցիալական վիճակը, իսկ մի քանի ամիս անց հայտարարում էր, որ բնակիչները սովոր են բոլոր թերացումներն ու բացերը բարդել քաղաքապետարանի վրա, թերևս՝ բնակիչները ամեն դեպքում թերացումներ գտել են և բնական է, որ պետք է բարդեն դա քաղաքի ղեկավար մարմնի կողմից՝ իր աշխատանքները թերի կատարելու վրա:
Հանրությանը երկար ամիսներ հրամցնում էին տիեզերքում հայկական արբանյակ ունենալու մասին լուրերը, այս ընթացքում երկու նախարար փոխվեց` Հակոբ Արշակյանն ու Ռոբերտ Խաչատրյանը, սակայն, մինչ այս պահը, հայկական արբանյակի գոյության որևէ փաստական ապացույց հանրությանը չի ներկայացվել։
Եթե ՔՊ-ականներ Գևորգ Պապոյանը և Հակոբ Արշակյանը տիրապետեին ՀՀ Սահմանադրությանը, ապա դժվար թե այսօր մեկը մյուսին հերթ չզիջելով հայտարարեին, որ Արցախի հանդեպ Հայաստանը որևէ պարտավորություն չունի և Հայաստանի իշխանությունները պետք է առաջ մղեն միայն Հայաստանի պետական շահերը: Մի կողմ թողնենք այն հանգամանքը, որ Հայաստանի պետական շահը այս պահին ենթադրում է Արցախի և արցախահայության շահերի պաշտպանության համար համահայկական պոտենցիալի մոբիլիզացիա, մի բան, ինչը գործող իշխանությունները, անշուշտ, չեն անի: Սակայն, ուշագրավ է, որ ընտրությունների ՔՊ-ականները գնում էին և հանրության քվեն խնդրում էին միանգամայն այլ շեշտադրումներ անելով: «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության՝ 2021թ․-ի նախընտրական ծրագրում Արցախը հիշատակվում է որպես հանրապետություն։ Նաեւ գրված է․ «Արցախի բոլոր այն տարածքները, որտեղ հաստատվել է ադրբեջանական վերահսկողություն, մատնանշում է, որ Արցախի ժողովուրդը չի կարող գոյատևել Ադրբեջանի ենթակայության ներքո։ Ղարաբաղյան հակամարտության վերջնական կարգավորումը տեսնում ենք Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի լիարժեք իրացման և Արցախի կարգավիճակի վերջնական հստակեցման տեսքով՝ առաջնորդվելով «Անջատում հանուն փրկության» սկզբունքով: «Անջատում հանուն փրկության» սկզբունքն իրավունք է տալիս ժողովուրդներին ինչպես անջատվել որևէ պետությունից, երբ առկա է խտրականության, մարդու իրավունքների լայնածավալ խախտումների կամ ցեղասպանության ռիսկ, այնպես էլ բացառում է միացումը մի պետության հետ, եթե միավորումը բերելու է վերը նշված հետևանքներին»։
Սյունիքից ընտրված պատգամավորները, անշուշտ, սյունեցիների հետ նախընտրական հանդիպումների ընթացքում խոստունում էին ամեն կերպ ապահովել մարզի բնակիչների անվտանգությունը և ընդհանրապես ՝ ավտանգային բաղադրիչը թերևս գլխավորն էր ՔՊ նախընտրական ծրագրում: Մինչդեռ՝ արդյունքում, Սյունիքի վրա լրջագույն վտանգ է կախվել, իսկ սյունեցի պատգամավորները զբաղված են հանրության գլխի տակ փափուկ բարձ դնելով: Գորիս-Կապան ճանապարհի փակվելուց անմիջապես հետո պատգամավոր Նարեկ Ղահրամանյանը հայտարարեց, որ ճանապարհը ամենաուշը երեկոյան արդեն իսկ բաց կլինի։ Բնականաբար, այդպես չեղավ, սակայն, Ղահրամանյանը, ով փաստացի ավելորդ լավատեսություն ու հույս էր ներշնչել հանրությանը, այդպես էլ չցանկացավ պատասխանել, թե ինչ նպատակ էր հետապնդում նման մանիպուլատիվ հայտարարություն անելը։ Սյունիքի ճակատագրով առանձնապես հետաքրքրված չէ նաև սյունեցի մյուս պատգամավորը՝ Արմեն Խաչատրյանը, ով սակայն վստահ է, որ Սյունիքում իրեն շատ են սիրում:
Կառավարության ծրագրով նախատեսվում էր, որ Հայաստան-սփյուռք գործակցության զարգացումը նպատակաուղղված է լինելու հայ ինքնության պահպանմանը, հայրենադարձությանն ու Հայաստանում սփյուռքահայերի ինտեգրմանը, սփյուռքի մարդկային ներուժի վերհանմանն ու քարտեզագրմանը, աշխարհասփյուռ հայության մարդկային, մտավոր, տնտեսական ներուժի՝ հայրենիքի կայուն զարգացման նպատակի շուրջ համախմբմանը: Պարզից էլ պարզ է, որ վերը նշված նպատակին Սփյուռքի գործերով գլխավոր հանձնակատար Զարեհ Սինանյանը չի հասել: Ավելին, էլ ավելի են լարվել Հայաստան-սփյուռք հարաբերությունները, սփյուռքի բազմաթիվ կառույցներ բոյկոտել են Հայաստանում անցկացվելիք համահայկական համաժողովը, սփյուռքահայ մի շարք առանցքային գործիչներ էլ հռչակվել են անցանկալի անձ Հայաստանում:
Ամենադիտված 
Մնաս բարյավ. Րաֆֆի Հովհաննիսյան
