«Մեր գրողներից ոմանք առջևն են նայում, բայց ետևն են տեսնում»

Եթե ճիշտ է, որ գրականությունը կյանքի հայելին է, ապա պիտի ասեմ, որ մեր արդի գրականությունը լիակատար չի արտացոլում մեր կյանքը:
Կամ այն է, որ «կյանք»-ն ու «հայելին» իրար դեմ առ դեմ չեն կանգնած, կամ էլ եթե կանգնած են՝ իրար չեն նկատում:

Մեր գրողներից ոմանք առջևն են նայում, բայց ետևն են տեսնում: Եվ հենց որ տեսան գրական հասարակությունը իրենց չի նայում, ծլկում են դեպի անցյալը:

Ոմանք էլ, օժիտով աղջիկ փնտրողի նման, ման են գալիս գրական ժանրերի մեջ, ընտրում ամենահասութաբերը դրանցից և կամ թե մեղվի նման ժանրից ժանր են թռչում, իրենց «ձմեռվա պաշարն» ապահովելու համար:

Գրական ժանրերը, սակայն, երբեք իրար հետ չեն քայլում, միշտ մի ժանր ետ է մնում, կամ առաջ անցնում, որի պատճառով հաճախ գրական տեսաբանը չի նկատում, թե ինչպես մի որևէ ժանր բոլորովին գոյություն չունի մեր գրականության մեջ:

Օրինակ՝ երգիծական ժանրի բացակայությունը վերջերս բոլորովին պատահմամբ հայտնաբերվեց մեր գրականության մեջ և, որովհետև շատ էր ետ մնացել, մյուս ժանրերին հասնելու համար ստիպված է այսօր մի փոքր «ոտը վերցնել»:

Կար ժամանակ, երբ ոտանավորն առաջ էր, իսկ արձակը ետ էր մնում. հիմա, հիմա դրա հակառակը, արձակն առաջ անցավ, իսկ ոտանավորը ոչ միայն ետ մնաց, այլև կարծես իր դարն ապրած, մաշված ժանրի նման պատրաստվում է հանգստյան կոչվել:

Լեռ Կամսար «Ֆիլետոն»

Նյութը` Ք. Ա.-ի: