Այս իրավիճակում միայն դա էր պակասում. «Հրապարակ»

Հրապարակը գրում է.

Արդյոք Կարեն Մաթեւոսյանն ամեն բան լավ ծանրութեթեւ է արել, նախքան վտանգավոր հայտարարություններ անելը «Հրապարակն» անդրադարձել է Արցախում տիրող անհանգիստ ներքաղաքական մթնոլորտին, բավականին ուշագրավ մանրամասներ հանելով «ջրի երես», ինչը եւ բավական հետաքրքիր էր, եւ բավական մտահոգիչ։ 

Վերլուծելով «Հրապարակի» նշյալ հոդվածը, ակամա հետեւյալ պատկերն է ուրվագծվում․ 

• Արդեն յոթ եւ ավելի ամիսներ պաշարման մեջ գտնվող Արցախում հասարակ ժողովուրդը պայքարում է իր եւ իր զավակի օրվա մի կտոր հացի համար 

• Նույնիսկ պաշարման այս չափազանց բարդ ու ծանր իրավիճակում ներքաղաքական «արիշ-վերիշները» շարունակվում են, ինչը գոնե հիմա է անհասկանալի 

• Արցախի ղեկավար Արայիկ Հարությունյանի՝ «բոլորն ինձ դեմ են, ոչ մեկը կողքիս չի կանգնում, դրա համար էլ որոշել եմ հեռանալ» կաղապարի մեջ տեղավորվող տրամադրությունները մեղմ ասած՝ հասուն մարդուն, առավել եւս՝ հասուն եւ փորձ ունեցող քաղաքական գործչին հարիր չեն։ Եթե իրապես նրա մոտ կա նման տրամադրություններ, ապա կարող ենք ասել, որ Արայիկ Հարությունյանն առնվազն դեպրեսիայի մեջ է եւ ճիշտը այս դեպքում նրան ժամանակավորապես գործերից հեռացնելն է, որպեսզի դեպրեսիվ վիճակում որոշումներ կայացնելու, քայլեր ձեռնարկելու հնարավորություն չունենա։ 

• Առավել անհասկանալի է մի խումբ աշխարհազորայիններին իր շուրջն հավաքած Կարեն Մաթեւոսյանի պահվածքը եւ հատկապես «լայվով» արած հայտարարությունները, թե պատասխանատվություն է ստանձնում աշխարհազորայինների իր խմբով պետության կառավարումը կազմակերպելու եւ խորհրդարանական ընտրություններ իրականացնելու հարցում եւ ապա՝ արցախյան էլիտային ուղղված սպառնալիքները, թե եթե համաձայնության չգան, իրենց հետ գործ կունենան։ 

Դե կներեք էլի՝ այս իրավիճակում միայն դա էր պակասում։ Դժվար է ասել, թե զուտ մարդկայնորեն Կարեն Մաթեւոսյանն ինչ հուզական վիճակում է եղել, երբ նման մտքեր է արտահայտել, բայց հաշվի առնելով մի քանի հանգամանք, այդ թվում՝ Մոսկվայի եւ Բաքվի հարաբերությունների մակարդակը, Մոսկվայի եւ Անկարայի հարաբերությունների մակարդակը, Բաքվի կողմից արդեն շրջանառության մեջ դնելու համար նախապատրաստվող այն թեզը, թե հասարակ արցախցիների հետ չէ խնդիրը, այլ հասարակ արցախցիներին «պատանդ» պահող տեղական՝ իրենց իսկ բնորոշմամբ՝ «սեպարատիստ ռազմատենչ էլիտաների», կուզենայինք հասկանալ, թե Կարեն Մաթեւոսյանն իրոք իր հայտարարություններն անելիս ամեն բան լավ ծանրութեթե՞ւ է արել, կամ արդյոք նման հայտարարություններով ակամա Բաքվին առիթ չի տալիս «ամրապնդելու» արդեն նշված «թեզը» եւ այն դարձնելու «բերանի ծամոն»՝ ծառայեցնելով արցախահայության դեմ։ 

Այսինքն՝ ի՞նչ պետք է անի Կարեն Մաթեւոսյանը իր սպառնալից հայտարարություններից հետո՝ ձեռնարկի քայլեր, որոնք նույնիսկ խաղաղապահ զորակազմի համար կարող են լինել խնդրահարույց եւ որոնք հղի են արցախյան առանց այն էլ խարխլված պետականությունը վերջնական կազմալուծման տանելու վտանգով։ 

Մոռացե՞լ է արդյոք Կարեն Մաթեւոսյանը, որ նման իրավիճակում, երբ Արցախում հարաբերականորեն խաղաղ վիճակը միայն ռուսական խաղաղապահ զորակազմի շնորհիվ է ապահովվում՝ անկախ թերություններից, որեւէ ցնցում, կտրուկ գործողություն ներքին կյանքում անթույլատրելի է։ 

Հասկանում ենք, որ վիճակն իրապես է օրհասական, սակայն նաեւ հասկանում ենք, որ հուզական-իմպուլսիվ հայտարարությունների ժամանակներն անցել են, ու հանրայի