Ռուբեն Վարդանյանի նկարներից հետո Երեւանի փողոցներում ու Սփյուռքի գաղթօջախներում պիտի ասեղ գցելու տեղ չլիներ․ Գևորգ Թամամյան
Բլոգոսֆերա
«Նայում եմ Ռուբեն Վարդանյանի նկարները. մարդը խոշտանգումների է ենթարկվում Բաքվի բանտերում, օրեր շարունակ հացադուլ է հայտարարել, եւ ինչ է մեր պատասխանը։ Նամակներ եւ խնդրագրեր...»,– Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է Հայաստանի մանկական քաղցկեղի և արյան հիվանդությունների կենտրոնի ղեկավար Գևորգ Թամամյանը։
«Քանի՞ հոգի Ռուբենի հայտնի եւ անհայտ ընկերներից հացադուլ հայտարարեց ի աջակցություն նրան։ Քանի՞ հոգի մարդկային պատ կազմեց թշնամու դեսպանատների դիմաց կամ որոշումների վրա ազդեցություն ունեցող երկրների կառավարությունների դիմաց, որ չկարողանան այնտեղից շարժվել` մինչեւ գերիները բաց չթողնվեն։ Քանի՞ հոգի ազգակործանի ու նրա խմբակի դեմ դուրս եկավ, երբ նա գերության մեջ գտնվողի մասին անպարկեշտ հայտարարություններ էր անում։ Քանի՞ հոգի է պատրաստ անձնական զոհողության։
Երեկվա նկարներից հետո Երեւանի փողոցներում ու Սփյուռքի գաղթօջախներում պիտի ասեղ գցելու տեղ չլիներ` քաղաքականներից մինչեւ քաղաքականությամբ չզբաղվողներ։ Բայց մենք այդպիսին ենք, եւ դրա համար ազգովի պատժվում ու պատժվելու ենք։ Մեր բացարձակ մեծամասնությունը «լանչի ժամին ցավացող է», կամ ազատ ժամանակ «մտահոգվող»։
Նույնիսկ ցեղասպանությունից ու Արցախի կորստից հետո, մենք այդպես էլ չհասկացանք, որ թույլի նամակն ու խնդրագիրը ոչ ոք չի կարդում։ Այո, ազատությունը պարտադրում են»։


















































Ամենադիտված
Ջուր չի լինի երկար ժամանակ․ հասցեներ