«Հպարտ եմ, որ հերոսի կին եմ, բայց ցավս անասելի խորն է». ավագ լեյտենանտ Գնել Գասպարյանն անմահացել է 2022 թ. սեպտեմբերի 13-ին Վերին Շորժայի դիրքում. «Փաստ»

Հայկական Մամուլ 17 Ապրիլ, 2025 9:57

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Մեր հանդիպումը շատ պատահական է տեղի ունեցել: Հայրիկս մեքենաներ է վերանորոգում: Գնելն իր քեռու հետ եկել էր հայրիկիս մոտ, որ քեռու մեքենան նորոգեն: Նա դեռ բանակ չէր զորակոչվել: Այդ ժամանակ է ինձ տեսել: Ես դպրոցական էի, ութերորդ դասարանում էի սովորում: Մեքենայի պատրվակով սկսեց գնալ-գալ: Մի օր էլ մոտեցավ, խոսեցինք, ասաց, որ հավանում է ինձ: Հետո եկավ իր բանակ զորակոչվելու ժամանակը»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Գոհարը՝ Գնելի կինը:

Բանակում ծառայելու ամիսներին Գնելի և Գոհարի շփումը շարունակվում է: «Սիրահարվեցի իրեն: Իր վարքագիծը, չափվածձևված խոսքը, ամեն ինչ նպաստեց, որ սիրահարվեմ: Հիշում եմ՝ գալիս էր, մեր դպրոցի բակում կանգնում, գյուղի տղաների հետ զրուցում: Իր ներկայությամբ ցույց էր տալիս, որ հավանում է ինձ: Ծառայելու ժամանակ ինձ նվերներ էր ուղարկում, ծանոթների միջոցով՝ նամակներ: Այդ ժամանակ հեռախոսներն այդքան տարածված չէին: Մերոնք համաձայն չէին, քանի որ ասում էին՝ Ախպրաձորը հեռու է, մի քիչ կտրված գյուղ է: Իսկ Գնելն արձագանքում էր՝ մեկ է, տանելու եմ Գոհարին, չհամաձայնեք, կփախցնեմ»:

Գնելը ծնունդով Գեղարքունիքի մարզի Ախպրաձոր գյուղից է: Գերազանց առաջադիմությամբ սովորել է գյուղի միջնակարգ դպրոցում: Այն ավարտելուց հետո ընդունվել է Վարդենիսի Վիկտոր Համբարձումյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտ, սովորել է իրավաբանի մասնագիտացմամբ: 2005 թվականին զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության, ծառայել է Արցախում: Վերադառնալով զինվորական ծառայությունից՝ շարունակել է ուսումը: «Դպրոցն ավարտեցի, սպասեցի, վերադարձավ բանակից: Վերադառնալուց հետո որոշ ժամանակ շփվեցինք, իսկ հետո ընտանիք կազմեցինք: Հաղթահարել ենք բոլոր դժվարությունները, պահպանել մեր սերն ու ընտանիքը: Նվիրված ամուսին ու հայր էր: Մենք երեք տղա ունենք»:

Ամուսնու բնավորության, մարդկային տեսակի մասին խոսելիս Գոհարն ասում է՝ անկեղծ էր, բոլորին օգնության ձեռք մեկնող: «Ընկերասեր էր, ծնողասեր, անսահման հարգանք ուներ ծնողների ու եղբոր նկատմամբ: Անկեղծություն էր սիրում, այսպիսի բնորոշում կարող եմ տալ՝ մաքուր, պարզ մարդ էր: Բոլորի հանդեպ լավ էր տրամադրված, մշտապես օգնության ձեռք էր մեկնում բարեկամին, հարևանին, յուրաքանչյուր մարդու, ով ուներ դրա կարիքը: Սրան զուգահեռ՝ խիստ էր իր ծառայության մեջ, արդարության կողմնակից էր»:

2017 թվականին Գնելն ընդունվել է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ: Այնուհետև, ստանալով ավագ լեյտենանտի կոչում, շարունակել է ծառայությունը Հայաստանի զինված ուժերում: Նույն թվականին ծառայության է անցել Քարվաճառի N զորամասում: «Բանակում ծառայելու տարիներին մայրիկին ասել էր՝ ուզում եմ ծառայությունս այստեղ շարունակել, դառնալ զինվորական: Ծնողները թույլ չէին տվել: Մայրիկն իրեն համոզել էր վերադառնալ: Բայց սիրում էր զինվորականի գործը: Մեր երկրորդ տղայի ծնվելուց հետո որոշեց Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում շարունակել կրթությունը»: Գոհարն ասում է՝ ամուսինը երեք տարի ծառայել է Քարվաճառում, մասնակցել 44-օրյա պատերազմին: Ծանր մարտերի ժամանակ ստացել է վիրավորում: Բուժվելու նպատակով դուրս է եկել ծառայությունից: 2021 թվականին կրկին վերադառնալով ծառայության՝ տեղափոխվել է Սիսիան, եղել է Իշխանասարում: Այնուհետև ծառայությունը շարունակել է Սոթքի զորամասում՝ որպես դասակի հրամանատար:

2022 թ. սեպտեմբերի 12-ի լույս 13-ի գիշերն Ադրբեջանը հարձակվեց Հայաստանի վրա մի քանի ուղղություններով: «Սեպտեմբերի 12-ի գիշերը, երբ կրակոցների ձայնը լսեցի, զանգեցի իրեն, անհասանելի էր: Բայց հետ զանգեց, ասաց, որ ամեն ինչ նորմալ է: Առաջին դեպքը չէր, որ կրակում էին: Ինչ էլ լիներ, Գնելը միշտ զանգահարում էր տուն: Մեկ անգամ էլ գիշերը ժամը երկուսին խոսեցինք, էլի հանգստացրեց ինձ՝ ասելով, որ ամեն ինչ կարգին է. «Չվախենաս, երեխեքի հետ մնա տանը, տեղ չգնաս»: Արձագանքեցի՝ մաման, նկատի ունեի սկեսուրիս, ասում է՝ իջնենք ներքև, բայց Գնելն ասաց, որ դրա կարիքը չկա, ամեն ինչ կկարգավորվի, ընդամենը կրակոցներ են: Մի ընթացք զանգում էի իրեն, էլի անհասանելի էր: Վերջին անգամ սեպտեմբերի 13-ի լուսադեմին՝ հինգ անց տասն է զանգահարել, այն էլ՝ ուրիշ հեռախոսահամարով. «Հեռախոսս կորցրել եմ, եթե զանգես ու անհասանելի լինեմ, իմացի, որ հեռախոսս մոտս չի»: Այդ ժամանակ Գնելն ասաց՝ մի բան այն չի, երեխեքիս լավ կնայես, չվախենաս, Գոռն այդտեղ է: Գոռն ամուսնուս եղբայրն է»: Սա Գնելի ու Գոհարի վերջին զրույցն էր: Իսկ հետո ընտանիքը սկսեց փնտրել նրան: «Շատ փնտրեցինք իրեն, հետո մեզ ասացին, որ այդտեղից որևէ մեկը ողջ չի մնացել, դիրքերը վերցրել են: Տասն օր սպասել եմ իրեն, աչքս մնաց այդ սարին, մինչև հիմա էլ նայում եմ այդ սարին ու մտածում, որ գալու է»:

Գնելն անմահացել է սեպտեմբերի 13-ին Վերին Շորժայի N դիրքում ԱԹՍ-ի հարվածից: «Սեպտեմբերի 22-ին ենք իրեն տուն բերել: Գնելին Շուշի են տարել, այնտեղից տեղափոխել Գորիս, այնտեղ արդեն իրեն նկարներով ճանաչել են: Այդ ընթացքում մենք մեծ հույսով սպասում էինք իրեն, ոմանք ասում էին՝ գուցե գերեվարվել է, նկարներ էին ցույց տալիս, մյուսներն էլ ասում էին՝ անտառներում է: Այդ սպասումը մինչև հիմա էլ կա, ուղղակի այն պահին, երբ իրեն եռագույնով տուն բերեցին, սպասման ձևը երևի փոխվեց»:

Ապրելու ուժի մասին: «Ես իրեն անսահման շատ եմ սիրել: Իրեն իմ անավարտ սերն եմ համարում: Իսկ հիմա տղաներիս համար եմ ապրում: Ցավը շատ խորն է, ինձ համար կյանքի գույները սևացել են, կյանքիս իմաստը երեխաներս են: Իրենց էլ ասում եմ՝ պապան միշտ մեզ հետ է: Հպարտ եմ, որ հերոսի կին եմ, որ հերոսի զավակներ եմ մեծացնում, բայց իմ սերն անավարտ մնաց, իսկ աչքս՝ Վարդենիսի սարերին»:

Գոհարն ասում է՝ սեպտեմբերյան մարտական գործողություններից հետո Ախպրաձորը սահմանամերձ գյուղ է, և հենց դա է պատճառ դարձել, որ հիմա Գնելը ոչ թե հայրենի գյուղում է, այլ Երևանում: «Իր մայրիկն այս ցավին չդիմացավ, մի քանի ամիս հետո մահացավ»:

Հ. Գ. - Ավագ լեյտենանտ Գնել Գասպարյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով և ՀՀ ՊՆ պատվոգրով: Ախպրաձորի միջնակարգ դպրոցի մաթեմատիկայի դասասենյակն անվանակոչվել է Գնելի անունով: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ