Աբսուրդային է...

Ցավալի է, որ Ռուսաստանն ու ՀԱՊԿ անդամ երկրները զենք են վաճառում Ադրբեջանին. սա ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի խոսքերն են, որոնք նա այսօր ասել է Բեռլինում՝ Անգելա Մերկելի հետ համատեղ ասուլիսի ժամանակ: Սրանք տեղին խոսքեր են, բայց, իմ կարծիքով, կարիք կա ավելին ասելու, ասելու, որ այդ փաստը ոչ միայն ցավալի է, այլև՝ անընդունելի, աբսուրդային: Այո, աբսուրդային է, երբ ռազմավարական դաշնակից համարվողը զենք է վաճառում թշնամուդ և այդ զենքն ուղղվում է քո դեմ: Աբսուրդային է, երբ նման «ռազմավարական դաշնակցի»՝ նման անթույլատրելի քայլը փորձում են արդարացնել՝ ասելով, թե դա բիզնես է: Խնդիր չկա, թող անի բիզնես, բայց այդ դեպքում եկեք ուրեմն չկոչենք Ռուսաստանին «ռազմավարական դաշնակից», այլ ընդամենը՝ գործընկեր, և ամեն ինչ կընկնի իր տեղը: Դաշնակիցը նման ձևով իրեն չի պահում, նման դաշնակիցներ չեն լինում:

Աբսուրդային է, որ մենք մեր անվտանգությունը կապում ենք ՀԱՊԿ-ի հետ, բայց այդ կառույցի անդամ այլ պետություններ նույնպես զենք են վաճառում մեր թշնամուն: Եվ նորից եմ ասում՝ թող վաճառեն, եթե դա իրենց բիզնեսն է, բայց այդ դեպքում մենք ի՞նչ գործ ունենք այդ կառույցում: Հարցս լիովին տրամաբանական է:

Վերջին օրերի իրադարձությունները ևս մեկ անգամ ապացուցեցին, որ օրհասական պահերին մեր միակ դաշնակիցը և հույսը մենք ենք, մեր բանակը, մեր կամավոր մարտիկները, մնացածները չեն օգնում, գուցե նաև խանգարում են: Ու ես ուզում եմ հասկանալ՝ դեռ քանի՞ անգամ պետք է նման բաներ լինեն, զոհեր տանք, որպեսզի վերջապես ձերբազատվենք ռոմանտիկ պատրանքներից ու դադարենք դաշնակից-բարեկամ խաղալ, բոլորին դիտենք ընդամենը որպես գործընկեր՝ առանց որևէ հուզական երանգավորումների, չխաբենք ինքներս մեզ: Կամ էլ եթե այնուամենայնիվ ուզում ենք մեզ «դաշնակիցներ» պահել, ուրեմն առնվազն պետք է վերանայել դաշնակցի հետ «բարեկամություն» անելու ֆորմատը և հստակորեն պահանջել բոլոր դաշնակիցներից, որպեսզի կատարեն իրենց դաշնակցային պարտավորությունները և պահեն իրենց դաշնակցի նման:

Կարեն Վարդանյան