Տոլեռանտություն՞, թե՞ «տոլեռաստություն»

Օրերս Գերմանիայի իշխանությունները հայտարարեցին, որ պատրաստ են տարեկան ևս 500 հազար փախստական ընդունել Մերձավոր Արևելքի երկրներից: Եվ սա այն դեպքում, երբ նույն Գերմանիայի շատ բնակավայրերում վերջին ամիսների ընթացքում մուսուլման-միգրանտների կողմից տեղացի կանանց բռնաբարությունները դարձել են սովորական երևույթ, իսկ այդ երևույթի դեմ ընդվզող գերմանացիները որակվում են որպես ռասիստներ:

Այս որոշումից ընդամենը մի քանի օր առաջ էր, երբ Սելին Գյորեն անունով գերմանուհին հրապարակավ ներողություն էր խնդրել իրեն բռնաբարած միգրանտներից: Պատահական չեն ասում, որ նույնիսկ ամենամարդասիրական գաղափարը, եթե ծայրահեղացնում ես, վեր է ածվում չարիքի: Հանդուրժողականության այս աստիճան ծայրահեղացումն արդեն ոչ թե նույնիսկ «տոլեռանտություն» պետք է անվանել, այլ՝ «տոլեռաստություն», իսկ Գերմանիայի դեպքում սա արդեն դառնում է պետական քաղաքականություն: Այլ բնորոշում չեմ կարող գտնել այս երևույթին, եթե Գերմանիայի իշխանությունները շատ լավ տեղյակ լինելով երկրում առկա վիճակից՝ իրենց երկիր են հրավիրում ևս 500 հազար միգրանտի, որոնց որոշ տոկոսը կարող է լինել պոտենցիալ «բռնաբար»: Հավանաբար, նրանք ազդվել են իրենց հայրենակցուհու հնչեցրած ներողությունից և ենթադրել, որ կարելի է «երջանկացնել» նաև մի շարք այլ հայրենակցուհիների:

Կարեն Վարդանյան