Երբ իդիոտիզմը նորմա է

Երբ մեր «ռազմավարական դաշնակիցը» մեր թշնամուն զենք է վաճառում, մեր իշխանությունները որպես կանոն ամեն անգամ լռում են: Միայն վերջին դեպքում էր, երբ երկրի նախագահն իր մտահոգությունը բարձրաձայնեց այդ կապակցությամբ, որովհետև պատկերն իսկապես աբսուրդային էր և չարձագանքելն անհնար էր: Ադրբեջանի ղեկավարությունն այլ կերպ է մտածում, նա ոչ թե մտահոգություն է հայտնել, այլ միանգամից բողոքի նոտա է հղել Ռուսաստանին՝ Հայաստանին 200 միլիոն դոլարի զենք վաճառելու կապակցությամբ: Իհարկե, առաջին հայացքից ոմանք կասեն՝ տեսեք՝ ինչ համարձակ են, բայց սա, իմ կարծիքով, այդ դեպքը չէ և իդիոտիզմն էլ չպետք է շփոթել համարձակության հետ: Եթե Ադրբեջանի իշխանությունները մի փոքր աղերս ունենային տրամաբանություն ասվածի հետ, ապա կտրամաբանեին և կհասկանային, որ Ռուսաստանը գոնե թղթերով մեզ դաշնակից է համարվում, ու եթե Ադրբեջանին ժամանակ առ ժամանակ զենք է վաճառում, ապա Հայաստանին պետք է որ առնվազն ավելի շատ վաճառի ու ավելի հարմար պայմաններով: Ցանկացած մտածող մարդ սա կհասկանա, բայց մտածելն Ադրբեջանի իշխանությունների համար չէ…

Եվ հետո, եթե մտածելու ունակություն ունենային, բողոքի նոտայի տոնայնությամբ չէին խոսա Ռուսաստանի հետ ու հարաբերությունները փչացնելու վտանգի տակ դնեին: Վերջապես ինչի՞ վրա կարող է Ադրբեջանը հույս դնել այսօր, երբ նրա հարաբերությունները փչանում են ոչ միայն Ռուսաստանի, այլ նաև ԱՄՆ-ի հետ, իր խայտառակ վիճակում գտնվող բանակի՞, որը թվային առումով 3 անգամ գերազանցելով հայկական բանակին՝ խայտառակ պարտություն կրեց պատերազմում, թե՞ բոլոր առումներով ճգնաժամային վիճակում ու մասնատման վտանգի եզրին գտնվող Թուրքիայի, որը նույնիսկ իր ներքին հարցերն այսօր չի կարողանում լուծել: Այնպես որ՝ մեր ոչ բարով հարևանների ղեկավարության մոտ մտավոր խնդիրները, կարելի է ասել, ակնհայտ են, իդիոտիզմը նրանց դեպքում նորմա է:

Կարեն Վարդանյան