Ինչո՞ւ Ռոբերտ Քոչարյանը չի բացահայտում Նիկոլ Փաշինյանի իրական ծրագրերը

Այսօր տեղի ունեցավ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի տարեվերջյան ամփոփիչ ասուլիսը, որի ընթացքում հնչած մի շարք հայտարարություններ, մեղմ ասած, տարակուսանք են առաջացնում: Տպավորություն է ստեղծվում, որ երկրորդ նախագահը սահուն կերպով փորձում է խմբագրել և սրբագրել ամիսներ առաջ և հատկապես նախընտրական շրջանում իր իսկ կողմից արված հայտարարությունները:

Հունիսի 20-ի արտահերթ ընտրություններին ընդառաջ Քոչարյանի քարոզչական գլխավոր թեզն այն էր, որ հայկական կողմի բանակցողի փոփոխության պարագայում հնարավոր կլինի հասնել ԼՂԻՄ սահմանների վերականգնման, այսինքն՝ հետ բերել Շուշին և Հադրութը: Այսօր, սակայն, Քոչարյանը շատ ավելի խուսափողական է մոտենում այդ հարցին` հայտարարելով, որ թեև բարդ է հասնել այդ խնդրի լուծմանը, սակայն աշխատել այդ ուղղությամբ պետք է:

Երկրորդ հակասությունը, որ այսօր արձանագրվեց վերաբերվում է փողոցային պայքարին; Մի կողմից` երկրորդ նախագահը հայտարարում է, որ իրենց օրակարգում այդ պայքարը առկա է, մյուս կողմից դրա ձախողման պատասխանատվությունը, կարծես թե, բարդում է ժողովրդի վրա, որը հարյուր հազարներով չի ընդզվում, անգամ Փաշինյանի գահավիժող վարկանիշի ֆոնին:  Ուշագրավ է այս համատեքստում Քոչարյանի ձևակերպումը, թե ընդդիմությունը սպասում է ինչ-ինչ պրոցեսների, որոնք էլ կարող է հանգեցնեն նման ընդզվման: Առաջին հայացքից թվում է, որ խոսքը Փաշինյանի կողմից հերթական, իսկ գուցե նաև վերջնական անհամաչափ զիջումներն են, որոնցից հետո հեշտությամբ հնարավոր կլինի հասնել վերջինիս հեռացմանը, որովհետև նա, ինչպես ասում է ինքը` Քոչարյանը, գործը ավարտելուց հետո «կթռնի»:

Սակայն, ներքաղաքական պրոցեսները խոսում են այն մասին, որ տվյալ թեզը, որը կուլտիվացվում է ընդդիմադիր դաշտում, մեղմ ասած, անհիմն է:  Աշխարհաքաղաքական բևռները չեն շտապելու թոշակի ուղարկել Նիկոլ Փաշինյանին՝ վերջինիս կողմից իր առջև դրված բոլոր պահանջները կատարելուց հետո: Փաշինյանն էլ իր հերթին, գնալով այդ պահանջների կատարմանը, դրա դիմաց ստանալու է իշխանության երկարաձգման քվոտա: Ներքաղաքական պրոցեսները, որոնք այսօր տեղի են ունենում, մասնավորապես` այն, որ Նիկոլ Փաշինյանը հապճեպորեն օրակարգ է բերել Սահմանադրության փոփոխման և նախագահական կառավարման համակարգին անցնելու հարցը, խոսում են հենց այդ մասին: Չունենալով աշխարհաքաղաքական ակտորների համաձայնությունը` Փաշինյանը, դժվար թե, գնար նման ավանտյուրայի, իսկ սա նշանակում է, որ կոնսենսուսը առկա է՝ առնվազն Մոսկվայի հետ: Գլխավոր հարցը կայանում է նրանում, թե քանի տարվա իշխանության քվոտա կտրվի արդեն նախագահ Փաշինյանին՝ 4, 5, թե 7: Սա, ըստ էության, ընթացող «քաղաքական առևտրի» հիմնական թեման է՝ պահանջների բավարարում իշխանության պահպանման երաշխիքների դիմաց:

Իր հերթին` երկրորդ նախագահը, ով հայտարարում է, որ նոյեմբերի 9-ից հետո որևէ շրջադարձային փոփոխություններ անել հնարավոր չէ և մենք դեռևս պետք է պատրաստ լինենք կորուստների՝ անկախ նրանից, թե ով կլինի բանակցողը, նույնպես փորձում է մեսիջ հղել արտաքին խաղացողներին, որ առաջինը՝  նա դեռ խաղի մեջ է, և երկրորդը՝ նա որոշակի երաշխիք է տալիս, որ իշխանությունը ստանալու դեպքում առկա համաձայնությունների վեկտորից դուրս քայլեր չի անելու: Մինչդեռ հիշեցնենք, որ նախընտրական շրջանում հնչում էին տրամագծորեն այլ հայտարարություններ՝ տեղ տեղ «ռևանշիստական» երանգներով, և այդ թվում դրանց շնորհիվ էր, որ ընդդիմությունը ստացավ բավական լուրջ ներկայացվածություն ԱԺ-ում:  Այսօր արդեն, քաղաքական նպատակահարմարությունից ելնելով, այդ հայտարարությունները և պնդումները խմբագրվում են և բաց է մնում այն հարցը, թե ինչու ընդդիմությունը չի փորձում հանրությանը ներկայացնել Նիկոլ Փաշինյանի իրական ծրագրերն ու նպատակները, այլ առաջ  է բերում վերջինիս ՝ մոտ ապագայում «սև» գործն ավարտելու և «թռնելու» թեզը...

Այս թեմայով Փաշինյանի և Ալիևի հնարավոր հանդիպման հարցը կախված է բացառապես նրանցից․ Լավրով Ցավալի է, որ խորանի առջևից հետևում է Ամենայն Հայոց դավաճանը՝ մարդ, ում «ջանքերով» պղծվել են տասնյակ ու տասնյակ օծյալ խորաններ. Ռուբեն Մելիքյան Թղթի կտորի վրա Ալիևի ստորագրության համար Փաշինյանը պատրաստ է միջանցք տալ. Արթուր Խաչատրյան Նիկոլ Փաշինյանն ու Աննա Հակոբյանը թիկնապահների ուղեկցությամբ մտան Մայր Տաճար. (տեսանյութ) Թղթի կտորի վրա Ալիևի ստորագրության համար Փաշինյանը պատրաստ է միջանցք տալ. Արթուր Խաչատրյան