Հաղթել Փաշինյանին լեզվակռվո՞ւմ. Aravot.am
ՀասարակությունԻմ բազմաթիվ իրական եւ հնարովի մեղքերի շարքում կա մի մեղադրանք, որը ես մասամբ ընդունում եմ՝ ես քաղաքականությանը մոտենում եմ «սպիտակ ձեռնոցներով»: Այսինքն՝ չեմ հասկանում, թե քաղաքականությունն ինչպիսի կեղտոտ բան է եւ փորձում եմ այն մեկնաբանել՝ կիրառելով ինչ-որ անհասկանալի չափանիշներ: Մեղադրանքն, ինչ խոսք, միանգամայն ճիշտ կլիներ, եթե ես մասնակցեի քաղաքական պայքարին, քարոզեի որեւէ մեկի օգտին, կամ՝ նույնիսկ եթե քաղաքականության ներկայիս գործող անձանցից/կուսակցություններից որեւէ մեկի նկատմամբ ունենայի որոշակի համակրանք: Բայց քանի որ այդ ամենը չկա, ապա թույլ տվեք ես մնամ իմ «իդեալական աշխարհում»: Այդ աշխարհում կա մի հատկություն, որը բնութագրվում է ռուսերեն մի շատ հաջող բառով՝ «брезгливость» («զզվանքն» ամբողջությամբ չի արտահայտում իմաստը): Վերջերս «Տավուշը հանուն հայրենիքի» շարժման առաջնորդ Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանը, պատասխանելով իշխանամետ գործիչներից մեկի կոշտ եւ, ընդունենք, էթիկայից դուրս գտնվող մեղադրանքներին, նրան բնութագրել է որպես մի մարդ, որն «ամեն առաջարկողի հետ բաղնիք է գնում»: Այդպիսի արտահայտություն ես չէի ցանկանա լսել ոչ միայն հոգեւորականից, այլեւ հասարակական, քաղաքական գործչից, հրապարակախոսից, լրագրողից: Նույնիսկ բլոգերից եւ ֆեյսբուքյան «ստատուսագրից»:
Դա տիպիկ փաշինյանական ոճ է՝ քաղաքական բանավեճը տեղափոխել անձնական կոմպրոմատների դաշտ՝ «հաղթահարելով» բոլոր տեսակի բարոյական արգելակները: Այդպես է վարվում վարչապետը խորհրդարանում եւ խորհրդարանից դուրս, այդպիսի վարք են դրսեւորում նաեւ կարկառուն ՔՊ-ականները: Չեմ պատկերացնում, թե ով է կարող «հաղթել» Փաշինյանին՝ լեզվակռվի նման ոճը կիրառելով: Թերեւս՝ միայն ԱՄՆ-ում բնակվող Վարդան Ղուկասյանը: Բայց, Հայաստանից հեռու ապրելով, նա չի կարող ամբողջական մասնակցություն ունենալ մեր երկրի քաղաքականությանը: …Չեսթերթոնն ասում էր՝ «ես տանել չեմ կարող վիճաբանությունը (argument), որովհետեւ այն միշտ ընդհատում է բանավեճը (discussion)»: Այլ կերպ ասած՝ երբ սկսվում է լեզվակռիվը, դրանով բանավեճն ավարտվում է: …Ենթադրենք, Հայաստանում հայտնվում է ընդդիմադիր, որը կարողանում է Փաշինյանի ոճով ու նրանից ավելի լավ «չոտկել», «շամփրել», «պորտը տեղը դնել» ցանկացած իշխանավորի (չնայած, կրկնեմ, դրան դժվար եմ հավատում): Ենթադրենք նաեւ, որ նա դառնում է զանգվածների սիրելին եւ հարյուր հազարավոր մարդիկ «մեռնում են նրա դուխին»: Շարունակելով ենթադրությունները՝ ընդունենք, որ նա լեզվակռվի իր տաղանդների շնորհիվ դառնում է «թագավոր»: Ասացեք խնդրեմ, ինչի՞ համար է մեզ պետք երկրորդ Փաշինյանը:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Լուսանկարն արված է 2018-ի սեպտեմբերին «Իմ քայլը՝ հանուն Տավուշի» ներդրումային համաժողովից հետո