Կա՞ արդյոք «բնիկ»-ների մեջ գոնե մեկը, ում պապի հայրը Երևանի հենց կենտրոնում է ծնվել-մեծացել
Բլոգոսֆերա
Հայ հասարակական-քաղաքական գործիչ Միքայել Հայրապետյանը գրում է.
ՀԻՄԱՐՈՒԹՅԱՆԸ ՀԻՄԱՐՈՒԹՅԱՄԲ ՀԱԿԱՃԱՌԵԼԸ ԿՐԿՆԱԿԻ ՀԻՄԱՐՈՒԹՅՈՒՆ Է
Քաղաքը լուրջ հասկացություն է՝ քաղաքակրթության (ցիվիլիզացիա՝ ցիվիլ – լատիներեն քաղաք) միջուկը, որին չի կարելի մակերեսային մոտենալ: Այլ բան է, որ պետք է ընդդիմանալ նախատեսվող հիմար օրենքին, բայց միայն այն պատճառով, որ խախտվում է ցանկացած չձախողված պետականության սրբազան սկզբունքներից մեկը՝ ՀԱՎԱՍԱՐՈՒԹՅԱՆ ՍԿԶԲՈՒՆՔԸ: Պետք է հասկացնել օրվա գավառամիտ տնօրեններին, որ ՔԱՂԱՔԻՆ (իսկ դա Երևանի կենտրոնն է) չի կարելի ամեն ինչի պես մոտենալ շուկայական տրամաբանությամբ. դա հոգևոր-մշակութային, ազգաստեղծ միջուկ է, որը միշտ պետք է լինի Պետության հոգածության կենտրոնում, եթե կուզեք՝ «դոտացիայի տակ», այլապես կկորսվի դեռևս առկայծող այն ավանդութացված միջուկը, որ մարող ազգի մնացորդացի սերուցքից ստացվել էր վերջին 100 տարում: Հիմարության դեմ հիմարությամբ կռվելը կրկնակի հիմարություն է: Իհարկե, անդառնալի, հոգևոր կորուստ կլինի, որ աղքատացած երրորդ սերնդի Երևանի կենտրոնի (Քաղաքի) ուրույն մշակութակիր, ասենք, բժշկի թոռը նախատեսվող զոռբայությամբ իր տեղը զիջի, ասենք, իմքայլական Հովիկ Աղազարյանի նմաններին, ովքեր չեն գիտակցում ու ամաչում են, որ իրենց թոռներն աղոթում են. այդ դեպքում երեք սերունդ պետք կլինի, որ նորից վերադառնանք այն ելման կետին, որ թողեց մեզ Խորհրդային Հայաստանի մայրաքաղաքը: Մենք Քաղաքը կորցնելու, Քաղաքը կրկին մեծ բնակավայր դարձնելու շռայլություն անելու իրավունք չունենք: Առաջարկում եմ կարդալ գոնե Կոստան Զարյանին ու տեսնել, թե ի՛նչ է Քաղաքն ու ի՛նչ՝ Մարդիկ:
Մեկը հարցնում է արիստոկրատին, թե ի՞նչ է պետք արիստոկրատ լինելու համար: Արիստոկրատը պատասխանում է. «Երեք հատ դիպլոմ»: Սա զարմանում է՝ «Ընդամե՞նը»: Արիտոկրատը եզրափակում է. «Այո՛, երեք դիպլոմ ընդամենը, բայց մեկը քո՛ դիպլոմը, երկորդը՝ հո՛րդ դիպլոմը, երրորդը՝ պապի՛դ դիպլոմը»:
Չգիտեմ՝ կա՞ արդյոք «բնիկ» բառն օգտագործած գրառողների մեջ գոնե մեկը, ում պապի հայրը Երևանի հենց կենտրոնում է ծնվել-մեծացել:
ՈՒՂԻՂ ԵԹԵՐ
Ամենադիտված 
Կորուստ՝ Ալլա Լևոնյանի ընտանիքում
