Ընդդիմադիրները զրկում են ժողովրդին 10 000-ներից

Նոյեմբերի 5-ին կայանալիք ՏԻՄ ընտրություններին չեն մասնակցելու հայ քաղաքական դաշտի ընդդիմադիր բևեռի այնպիսի ներկայացուցիչներ, ինչպիսիք են նախկին խորհրդարանի անդամ ՀԱԿ-ը, «Ժառանգություն» կուսակցությունը և ներկայիս խորհրդարանի անդամ «Ելք »դաշինքը։ Իրեն ժողովրդավարական հորջորջող Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանության հասնելու կամ գոնե ազդեցության ոլորտները մեծացնելու  ու ժողովրդի վստահությանն արժանանալու միակ միջոցը ընտրություններին ամենաքիչը մասնակցելն է հետո նոր պայքարելը՝ հաջողության հասնելու համար։ Նման անտրամաբանական անգործությունը նախկին ու ներկա խորհրդարանական քաղաքական ուժերի, զարմանք է առաջացրել նույնիսկ իրենց հիմնական մրցակից Հանրապետականի շարքերում։ Մասնավորապես ՀՀԿ խոսնակ ԱԺ փոխխոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը զարմացել է, թե  ինչպես են տվյալ քաղաքական ուժերը պատկերացնում իրենց դերակատարությունն առանց ՏԻՄ ընտրություններին մասնակցելու։

Վերոնշյալ քաղաքական ուժերը փորձել են ամեն դեպքում արդարացնել իրենց չմասնակցությունը ընտրություններին։ «Ժառանգություն» կուսակցության փոխնախագահ, նախկինում Աժ պատգամավոր Արմեն Մարտիրոսյանը նշել է, որ իրենք կարծում են ընտրությունների միջոցով հնարավոր չէ իրականացնել մոբիլիզացիա, քանի որ չկա քաղաքական համակարգ։ Ստացվում է, որ «Ժառանգությունը» արդեն համակերպվել է այդ մտքին, որ քաղաքական դերակատարության հասնելու ժողովրդավարական միակ միջոց համարվող ընտրությունների միջոցով իրենք անզոր են ինչ-որ բան անել։

Նույն հիասթափությունը նկատվում է նաև «ՀԱԿ»-ի մոտ, դրա մասին է փաստում Արամ Մանուկյանի պնդումն առ այն, որ վերջին աննորմալ ընտրություններից հետո անիմաստ է մասնակցել հերթական աննորմալությանը։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ ընդդիմադիրները սիրում են այն ինչ սինու վրա մատուցվում է, և հանուն նոր քաղաքական համակարգի ու մշակույթի ստեղծման պայքարելու փոխարեն,  բողոքում են ներկա իրավիճակից՝ գերադասելով ձեռքերը ծալած նստել։ Իսկ «Ելք» դաշինքը, որպես արդարացում կրկին ընտրեց մշտապես ահաբեկված լինելու հանգամանքը։ ԱԺ պատգամավոր Մանե Թանդիլյանը լրագրողների հետ զրույցում ասաց, որ «Ելք» դաշինքի թեկնածու լինելը ռիսկային է և վտանգավոր, քանի որ իրենց ահաբեկում են, և այդ գործընթացը բավականին դժվար է։ Ի՞նչ է ստացվում՝ հայ հասարակությունը գտնվում էր հիասթափված արտախորհրդարանական և դժվարություններից խուսափող խորհրդարանական ընդդիմադիրների միջև ընտրություն կատարելու բարդ կացության մեջ, լավ է գոնե, որ ընդդիմադիրներն իրենց անգործունակությամբ  այդ բարդ ընտրությունից ազատեցին հայ ժողովրդին։

Ամեն դեպքում թե «Ելք»-ը, թե ՀԱԿ-ը, և թե «Ժառանգություն»-ը բաղկացած են քաղաքական մեծ փորձ ունեցող քաղաքական գործիչներից և այս անտրամաբանական արդարացումները ամենաքիչը խոսում են այն մասին, որ նրանց չմասնակցելու  պատճառն այլ է։ Պատճառն այն է, որ իրենցից առավել հիասթափված է հանրությունը, քանի որ այն մարդիկ ովքեր մինչ ապրիլի խորհրդարանական ընտրությունները չէին հիասթափվել և իրենց ձայնը արժևորելով չէին կաշառվել, իրենց իսկ կողմից ընտրած խորհրդարանական ընդդիմադիր ուժերի գործունեությանն ականատես լինելով ԱԺ-ում, արդեն իրենք էլ են հիասթափվել, և իրենց սպառած քաղաքական ուժերը քաջ գիտակցում են, որ արդարև գերադասելի է 10 000 դրամը, քան իրենց օգտին տրված ձայնը։ Ստեղծված իրավիճակում ընտրություններում հաղթելու միակ միջոցը ավելի շատ ընտրակաշառքի չափի սահմանումն է, իսկ նշված քաղաքական ուժերը չունեն համապատասխան ռեսուրս։ Հետևաբար իրենց կողմից գաղափարական ու ֆինանսական ռեսուրսը կոծկելը հիասթափության շղարշով, թերևս լավագույն միջոցն է, ինչը քաղաքական փորձի շնորհիվ գտնելը հաջողվել է մեր ընդդիմադիրներին։

Վաչիկ Գրիգորյան